Dzieciaki! Dzieeciaaakiii!!!.. Dzieciństwo.
Podwórko, ogromna planeta,
Kosmos cały przesiewa jak przetak.
Wszystko było nieskończone. Aż się rozprysło.

Nie wiedziałem, że czas mija.
Wypluwałem dni jak pestki.
W pluciu jestem kiepski
I wiatr mi nie sprzyjał.

To już nieważne. To było. Owszem.
Niewiele śliny trzeba na tydzień.
Kiedy on minie,
Skończą się wreszcie dni gorsze.

Jednego drobiazgu brakuje do rachunku.
Tyle się działo gdzieś tam i tam,
Że nagle zostałem sam,
A nie pamiętam Twojego pocałunku.

Quid Quidem

Kiedy chodziliśmy do lasu
Śmiały się smugi słonecznych warkoczy.
Potok i chwile toczyły się po zboczu,
A palce miałem w żywicy i piasku.

Wołałem głośno Twoje imię.
Fruwało między szyszkami,
Jak miłość między nami.
To nie zginie?

Tu ściany są optymalnie wysokie. [...]

Plusk w dywanie mgły, pod stopą.
Szelest traw przy brzegu.
Księżyc pełen piegów.
Fałdy na wodzie leniwie się wloką.

Ćwierkot świerszczy srebrem szyje
Granat drzew i siwą szarość traw.
Sennie wzdycha jeszcze staw.
Do brzozowych pni tulą się wędek kije.

Bursztynowy miód ogniska. [...]

Wtedy z grzywy pobocza podniosę kij,
Zmartwychwstałego towarzysza dróg
…Dlatego w drewnie rzeźbił Bóg…
I pokuśtykam w kurzawę pozostałych dni.

Lub też może w tej właśnie chwili
Szeleszczącą suszę zrosi werblem deszcz,
Więc przejdę obok kałuż a nawet przez…
Zawołajcie głośno, gdybyście się zbudzili.

Tylko nie zwlekajcie z pobudką za bardzo.
Nogi mnie już same po horyzont niosą.
Dłonie czeszą włosy szczerozłotym kłosom,
Źrenice przypisują migotliwe losy gwiazdom.

Każda droga ma swój kres.
A jak bezkresne oko
Wyjaśni Bogu,
Co świętuje huczny wejścia fest?
Wtedy wystarczy słowo,
By pamiętał drogę,
Na której zawsze ze mną jest.

Quid Quidem

Ty.
Ciepło, światło,
Dotyk, skóra, zapach, włosy.
Dźwięk, muzyka, chrzęst i głosy.
Ciszy zabrakło.
Sny.
Obrazki, ruch, słowa, dłonie,
Nazwy, wymowa, wiara, interpunkcja,
Dyplom, smak piwa, sukces i funkcja.
Mgła, milczenie i ból na koniec.
My.
Łopot losu, słona bryza, inne planety.
Słowa, smaki, zapachy i dłonie.
Taniec serc płonie,
A wokół jadowite szepty.
Oni.
Przez uszy i oczy, jak tłusty dym,
Zamieniają słowa, demolują fakty,
Po kropli wiążą jadowitym paktem.
Haki przybito do chwil. Przestałaś być.
Ty.
Dłonie, słowa, zapach, smak.
Ja.
Kocham Cię i tak.

Jaki będzie mój ostatni wiersz?
Co zasunie kotary
W teatrze smutnym i starym?
Pochodnia? Fotel bujany? Słony deszcz?

Wspomnień pełnych słońca stosy,
Drzazg i ran całe fury,
Dusza z ogromną dziurą…
Co przed zamknięciem zdąży ad vocem?

Mój cień śmieje się pod nosem,
Choć barwy ma ponure.
On zna słowo, które
"Koniec pociągu" wywiesi nad losem.

Już nie liczę dni.
W ciszy ruin świata Fantazjany
Szepczę bezgłośnie:
Ty.

Quid Quidem

Dni, smaki, ciepło, dźwięki i głosy,
Mijając żegnają smutek i ból,
Cukier zaczyna smakować jak sól,
Diament powoli zamienia się w proszek.

Wieczność właśnie za oknem przemija
W zimowym chłodzie nurtu rzeki.
Przeszły już jest ten świat daleki,
Zabrakło marchewki w urodzaju kija.

W melodii zmierzchu szarość gra rolę. [...]

Historia o hiszpańskich bohaterach,
Napisana w trzech językach,
To fałszu przykład,
Bo zmieściła się w wersach czterech.

W social mediach ma niejedną stronę,
Grupy, panele, przecieki,
(trochę jak w przedszkolu dzieci ;-P)
I nic nie kojarzy się z domem.

W parkach emeryci, pozorne marabuty, [...]

Promyczku, czy wiesz, skąd się biorą noce?
Kiedy poznasz prawdę, łatwiej przyjdzie sen.
Otóż, po prostu to dzień zamyka oczy.
Kiedyś sam się wygadał - stąd ja to wiem.

Dzień ma w dzień strasznie dużo roboty.
Obudzić żyrafy, kaczki i kury,
Powciskać do kątów psotą senne koty,
Kwiatom makeup'y, drzewom manicury.

A dopiero zaczął! Patrz dalej: obudzić ludzi,
Rozpalić w słońcu, utkać jakieś chmury,
Podlać lasy, uczesać łąki, rzeczki rozbudzić,
Na niebo nanizać ptactwa barwne sznury,

Czekają w [...]

To niełatwa rzecz, mówię szczerze,
Kochać na zawsze ciebie, czy was.
Nie patrzeć na czas
I w łaskawy los wierzyć.

Wiedzieć, że wszystkie przyszłe lata
Już niosą niepokój i smutek,
Jak nieznośne kamienie w bucie,
I tak do końca świata.

A przecież to najpiękniejsza rzecz na świecie! [...]

Minął wiek, albo tydzień,
Od miejsca, gdzie tonął człowiek.
Do końca walczył z śmiercią zaciekłą .
Siecią udało się go wyłowić.

Radość staje naprzeciw krzywdzie,
Źródło wbrew wodzie słonej.
Świat pusty jest jak piekło.
Chowam się w tamten spod powiek.

Trzymam tam góry, fale nad morzem, [...]

Wyświechtane słowa, a tyle prawdy!
Widziałem ciebie na szkoleniu.
Świat wtedy się zmienił.
Przestał być sławny.

Widziałem jak chora oddychasz przez sen.
Mróz szczypał oglądających gwiazdy.
Każdy wieczór z Tobą. Każdy.
Jak tornado kryształowych lśnień.

Gdzieś przez drzwi rzucone - do widzenia [...]

Wszędzie szukałem dokładnie.
Nie ma i już.
Na śladach kurz.
Jak tęsknota Titanica na dnie.

Mówiłem Ci, że to unikat.
Wiele w życiu widziałem.
Rzeki całe.
Tylko ona brzmiała jak muzyka.

Wiem, że to nie twoja wina. [...]

. Co mi pan chcesz dzisiaj sprzedać?
. Niewiele, samo dobro!
. Jasne. Znów szampon z pułapką na bobry.
. Nie, proszę pana. Dobro. Bo z tym bieda.

. Bzdura. Po czym pan wnosisz?
. Skazali człowieka, bo mówił zwykłe słowa.
Powoli zbędna okazuje się głowa.
Logika aż tu się prosi, ale ją też mają w nosie.

. Nie obrażaj pan ludzi. A jak kogo to zaboli?
. Ból to mądre odkrycie natury.
Zło jest przyczyną, nie samym bólem.
Wrogiem nie oparzenie, lecz płomień.

. A ja tak myślę, że masz pan w tym biznesy..
. Cóż, jeśli temat sklepem, to ja odważnikiem..
[gospodarz gwałtownie zamyka drzwi z krzykiem]
Akwizycja wraz z butami dobiegła już kresu.

. Co mi pan chcesz dzisiaj sprzedać?
. Niewiele, samo dobro!
. Jasne. Znów szampon z pułapką na bobry.
. Nie, proszę pana. Dobro. Bo z tym bieda.

. Bzdura. Po czym pan wnosisz?
. Skazali człowieka, bo mówił zwykłe słowa.
Powoli zbędna okazuje się głowa.
Logika aż tu się prosi, ale ją też mają w nosie.

. Nie obrażaj pan ludzi. A jak kogo to zaboli?
. Ból to mądre odkrycie natury.
Zło jest przyczyną, nie samym bólem.
Wrogiem nie oparzenie, lecz płomień.

. A ja tak myślę, że masz pan w tym biznesy..
. Cóż, jeśli temat sklepem, to ja odważnikiem..
[gospodarz gwałtownie zamyka drzwi z krzykiem]
Akwizycja wraz z butami dobiegła już kresu.

Quid Quidem