Umierające drzewo chętnie płonie
Bez soków. Pełne korników
Daje silny płomień ostatniego krzyku,
A potem garść popiołu. Koniec.

Patrzyliście kiedyś na ginących siebie?
Złamanych, oplutych, okradzionych,
Oszukanych przez przyjaciół i żony?
Aż strach stanąć przy takim drzewie.

Ogień przyciąga światłem i ciepłem. [...]

Jestem w niewłaściwej jaskini,
Drogi Platonie,
Te cienie i blasków płomień,
Poker kartami znaczonymi.

Mnie już nie rozdawaj więcej.
Ja tylko patrzę na wiatr.
Nie rozdzieram przecież szat.
Spójrz. Puste ręce.

Co widzę w wietrze?
Wszystko.
I Boga czuję blisko.
Jak mi włosy pieszczotliwie czesze.

Liczenie może brnąć w błocie
Przykute kamieniem,
Ale też może być liczenie
Jak łąka ścielona w stokrocie.

Więc kiedy mogę prostuję skrzydła.
Błękit z bólu chowa się w słońce,
Lodowe igły jak znicze płonące,
A wzrok w wylocie drogi przyszyty szydłem.

Niedługo Wielkanoc. Noc Wielka.
Bóg jest panem śmierci.
Nie będzie więc przeciw
Tęsknocie do piękna.

Jesteś ze mną, a czas płynie.
Obłok spokoju w kłębach życia.
Myślę o Tobie zawsze dzisiaj.
O chlebie i winie.

Quid Quidem

Czy Tobie jest wszystko jedno
W jakim świecie żyjesz?
W kłamstwach po szyję?
Czy prawda ma kłaniać się bredniom?

Za ścianą płacz, huk i cisza.
Tam mrok jaśnieje furią pacynek,
Blendery i ciała pakują do skrzynek.
To świat kłamstwa dzisiaj.

Czasem i waran złapie za różaniec,
Z martwej dłoni przypadkiem wyszarpie.
Na takich czekają sądu harpie.
Z nich ciemność sypie sobie szaniec.

Nie szukaj księżyca w odbiciu jeziora.
Kreda wtedy piszczy skrzekliwie.
Przestanie, gdy to przyjmiesz,
Że bez prawdy dusza jest chora.
Dziś tonie niezmiennie we wczoraj,
Na jutro dziś zawsze jest pora.

Quid Quidem

I co wtedy?

Kiedy zabierają wam wszystko?
A wszystko inne odchodzi?
Co radzicie robić?
Przecież wszystko już prysło.

Na ekranie Neo i zrośnięte usta.
Co jemu radzicie?
Gdy niemo krzyczycie
A wokół przestrzeń pusta..

Dlaczego Wiola nie może się spotkać?
Nic więcej nie chcę prócz prawdy.
Co wtedy zrobiłby z was każdy?
Ot. Tajemnica słodka.

Te słowa do jednej kieruję dziewczyny.
Choć kocham do szpiku,
Miłość nie jest wnykiem.
Proszę o spotkanie i prawdę jedynie.

Quid Quidem

Kiedy całą ręką trzymały za palec
I śmiały się przestraszone,
Radosne komety z ogonem.
Miłości moje małe.

Podróże przez kosmos i opowieści.
Niesamowite czasy.
W końcu wszystkie znicze zgasły.
Chłód dyskretnie zaszeleścił.

Ale te słońca są przecież,
Moje dzieciaki.
Jestem wami szczęśliwy taki,
Że istniejecie.

Quid Quidem

Od początku patrzyłem na Ciebie
Z radością
I kochałem najprościej.
Trzy lata ledwie.

Czwarty rok był ceną.
Każdy atom serca rozszczepiony.
Nie mogę być mężem żony,
Bo mnie nie lubi beton.

A przecież to nieistotne. [...]

Zamknięte w dłoni
Blaski na Twoich ustach.
Cisza taka, jaka pustka.
I płomień.
Domek z pięćdziesięciu kart
Rozproszył wiatr
Przez komin.
Pozostały skry z ogniska,
Pamięć wszystka,
Słońca promień.
Siedzę na koniu.

Quid Quidem

Czy naprawdę jest wart tyle,
Że potrafisz każdej stracie
Całą przyszłość dać
Za straconą, przeszłą chwilę?

Jeśli po bezdusznej grabieży
Mrówczy tłum cię szturcha
I szepcze do ucha,
Że inny się znajdzie, tylko trzeba wierzyć,
To wrze prostej wiary jucha,
A prawda jest głucha, [...]

To była długa dyskusja,
Zbieranie kasztanów do szkoły,
Książki czytane pod kołdry połą.
Cała przeszłość pusta.
Uparcie widziałem w tym sens.
Widok za oknem,
Twoje włosy mokre,
Mrok przepychający się z dniem.
Zupełnie niepotrzebnie się siłowałem.
Uroiłem sobie, że wiem,
Że nie jestem samotny,
Że duch jest kotem.
Uroiłem sobie życie całe.

Quid Quidem

… I ta Królowa, cała w czerwieni.
Kłamie, mówiąc pustkę faktom.
Niewolnik krzywych paktów.
Nic się jej urok nie zmienił.
Wiosennym szumem drzew,
Z okna szkoły, nazwy barw
Brzęczą i szumi pchli targ.
Krew zapomniała, co to gniew.
Jedno pożądanie, jedna chuć cienia.!
Królowa rzeszotem korników jej miłości.
Choć miota nią nawet własne bagno,
A trupy już miejsce w alei kradną,
To wciąż rzyga furią, łamiąc dzieciom kości.
Niech wiatr się zerwie, z Lilli zbierze pył
I rozsypie słowa
Radością samego [...]

Pusty wieszak
I cisza zegara
Karą
Choć chcą wskrzeszać.

Kiedy już szkliwo skruszone,
Nowa, uśmiechnięta postać.
Wystarczy końca dotrwać,
By zobaczyć żonę.

Szkoda tego, co mija.
Szkoda.
Jednak na boskich schodach
Staniemy przecież Ty i ja.

Wtedy poczytasz we mnie trochę,
A ja będę przy Tobie,
Jak wtedy, w lesie, z Bogiem.
I ból stanie się prochem.
Sny są niedrogie,
I ideologie.
To prawda brzmi szlochem.

Quid Quidem

Na pewno zdarzyła ci się chwila,
Kiedy wszystko pasowało,
Wiatr i słońce, duch i ciało.
Światło w balecie skrzydeł motyla.

Możesz nie pamiętać, ona trwa mgnienie,
Turbulencja wczesnorannej mgły.
Czasem koszmar rodzi krótki krzyk,
Gdy ktoś przeoczył ją przez roztargnienie.

Ten moment, to życie. [...]

Łódź płynie sama
Bez kapitana,
Bez znajomości w planach.
Patetyczna drama.

Knagi, szekle, koje.
Życiowe przeboje.
Zdobyto Troję…
Gnoje

Pozostała skorupa
Żaglami rozpruta.
Nie wytycza jutra
Ręką trupa.

Jedno tylko w próchnie lśni,
Jak cień dni
Ciepłem tli.
Ty.

Quid Quidem

Czy tak chciałbym umrzeć?
Nie. Chciałbym umrzeć stary,
Wśród miłosnej gwary
I w przyjaznym tłumie.

Chciałbym gasnąć z twoją dłonią w dłoni.
Dreptać oddechem z twoim do pary
I razem rozsunąć następne kotary.
Taki chciałbym przeżyć koniec.

Alem nie godzien. Zbyt plugawy.
Wziąłem żart za prawdę,
Dzisiejsze za dawne.
Wypadłem z zabawy.

Quid Quidem