Próbowałem, z ręką na sercu. 
Paliłem obrazy,
Powiększałem skazy.
Błoto składałem na czystym kobiercu.

Nożem do wykładzin wyciąłem pół duszy.
Pożary w czaszce,
W pustej czerni wszystko, co jasne.
Serce. Jest serce. Serca nie ruszę. 

Tam jesteś cała, trzymasz moje dłonie. 
Tam jestem cały. Sam.
Tylko ten świat dzisiaj mam.
Zaczyna się tam, gdzie czas ma koniec.

Dlatego rozkładam ręce. 
Nie potrafię. 
Prędzej szlag mnie trafi. 
Nie mogę nie kochać Cię więcej. 

Quid Quidem

Noc była jak nasze gwiezdna. 
Zabrałaś mi całe życie, 
Nawet nadzieje najbardziej skryte. 
Została już tylko zajezdnia.

Potop Sienkiewicza, tak polski Norwid,
Ogniska, piwo w letnim cieniu…
Nie było istnienia.
Na pustym przystanku nie słucham głowy.

Tak bardzo to wszystko nic nie warte.
Śmiech w plątaninie nocy,
Kot, jak między nas się mości,
Prawda tchórzostwem na proch  starta.

Niedługo nadjedzie ostatni autobus
Wcześniej wieś kurz wojny rozgoni. 
Nie czuję już twoich dłoni…
Odgrywam scenariusz. Znowu.
Kiedy ktoś tonie,
To właśnie korona do końca płonie. 
Polecam Cię Bogu.

Quidem.art

Prawdą jest wystrzelony pocisk,
Zdmuchnięty płomień świecy,
Puste ręce
I los zastygły w locie.

Prawdą jest obojętna cisza,
Okryta maską twarz…
Tyle ich masz…
Ją tylko chciałem usłyszeć.

Tyle miałem wiary, miłości, [...]

Przedświt

Noc na kolanach, pochyla głowę,
Dzień, wznosząc powoli ostrze,
Cienie chłoszcze.
Cięciwa ciszy wibruje w tym słowie.

Patrzyły na nie przez szczeliny zbroi,
Lub leżąc w błocie okopów.
Oglądały spijając nocy resztki soków.
Potem los te źrenice mrokiem koił. [...]

Nie mogę umrzeć,
jak umiera się czasem.
Zbóż kłosy jasne…
Twarz w tłumie.

Nie mogę oddychać .
Powietrze smakuje pustką.
Przypatruję się łuskom.
W tłumie nic nie słychać.

Nie mogę myśleć.
Wszędzie są Twoje dłonie.
Godzina za godziną tonie.
Jak w torcie wiśnie.

Nie mogę nawet nie móc.
Niepewność miesza kawę.
Nie mam okrucha prawdy nawet.
Nie mogę już oprzeć się temu.

Quidem.art

Szalupa - Tomodachi

W mroku jaskini błysk i ciepły płomyk.
Czy przejdziesz ze mną
I bałtyckie plaże, i dolinę ciemną?
Czy dojdziesz ze mną do domu?

Przez ciekawskie uszy przebiega drżenie.
Wilgotny język skrzętnie zbiera łzy.
Nie zmienisz krwi czekających chwil,
Ale pomożesz mi dźwigać istnienie.

Nieporadnie przydrepczesz do moich ram.
Rozgryziesz troski, zawarczysz na cienie.
Na spadające liście zapolujesz jesienią,
A ja już nie będę sam.

Przyjaciółko, miłości resztką chcę spłacić
Wierność czułej sierści i nosa,
Bo o wierność tylko proszę.
Moje serce woła Cię, Tomodachi.

Quid Quidem

Skostniałe dłonie studzą kieszenie
Pusta ulica otula się mgłami.
Brzask zamiata resztki nocy nad nami.
Teraz wszystko stało się milczeniem.

Przejrzysta tablica. Kilka liter i wydech.
Twoje imię znika z wilgotnej szyby.
Wieczność na niby.
Dalej nie idę.

Każdy dzień jest ostatni. [...]

Zostałem sam.
Najtrudniejsza cisza cieni.
Już nic się nie zmieni.
Zakręcony kran.

Śpiewałem, płakałem, milczałem.
Śnieg stopniał,
Choć mróz doszedł najwyższego stopnia.
Nie chciałem.

Wyrwany z bruku ulicy
W przydrożnej trawie zasypia.
Czara bez słowa wypita.
Boleśnie milczysz.

Inne bagaże na mrówce i słoniu,
Tylko upadek taki sam.
Zakręcony kran
I ślady Twoich dłoni.

Quid Quidem

Każda sekunda miała inną barwę.
Grzyby, gwiazdy, sny i słowa,
Płomień w duszach, wiosna w głowach.
Wciąż czuję, chociaż upadłem.

Nie chcę.
Żadnej już sekundy i znaku.
Są bez smaku.
Jak cymbał brzęczą.

Jeszcze tylko chwilę wytrzymać.
Schowane znaleźć.
Nie płakać wcale.
I wyjść z kina.

Quid Quidem

Projekt "licząc od końca"

3. Treking Moebiusa

Idę, nie wiem dokąd. Mapy głupie .
Jakiś kupiec miedź se łupie na mojej d*pie.
Bo mu wolno, bo jest ziomalem.
Hien stada całe nad każdym wałem,
Ciało szarpane z szałem. Tak miałem.
Już nie chcę. Dziękuję. Srebrne widelce
To dla starego szyku nadmiar w elce.
Misa wystarczy i łańcuch. Nic więcej.
Każdy palec wyłamany a środkowy cały.
Chwaliły damy, ceniły pany, a teraz szeptały,
Żeś zdrowo został wyje.. Bany na sieci,
Za słowa czyste jak dzieci, nagle [...]

Projekt "licząc od końca"
2. Nie ma

Łopotu skrzydeł wiosennych gwiazd,
Podróży na chwilę,
Ognia w kinie.
Nas.

Dyskusji snujących się jak magiczny dym,
Twoich ust i dłoni
I tego, jak muzykę chłoniesz. [...]

Projekt "licząc od końca"

1. Prysznic z amoniaku

I to wszystko? Tak wygląda koniec?
Pogasłe znicze świętych słów,
Wierność po grób,
Szczęścia nieszczęsny płomień?

Wytarta torba, obok para butów.
Szczury wyżarły prawdę do cna.
W najpiękniejszych oczach mgła.
Gawiedzi kamienny stukot.

To pusty świat. Pusty i martwy głaz.
Uśmiechy rysowane kredą.
Bieda brzydzi się biedą.
Prawdziwy jest tylko wyrok i czas.

Niech więc utonie w komety ogonie
Każda znaleziona nuta,
I niech zdechnie już kot w butach.
Twoje dłonie… Twoje dłonie. Ot, koniec.

Z Pardubickiej

Wywrócił się. Widziałeś?
Nie zauważył kamienia.
Nic się nie zmienia.
Życie całe.

A ci z tyłu? Z torbami?
Jeden podniesie, co tamtemu spadnie..
Inny rzuci pomidorem. Naprawdę, paradne.
Można i tak się bawić.

Ale on już nic nie ma!
To ciekawość ich goni.
Jaki będzie koniec.
Obstawię tylko. Pan się nie gniewa?

Quid Quidem

W dzieciństwie lato.
Zimna woda rzeki
I w nas cały świat daleki.
Śmiech i światło.

Później najpiękniejsze słowa.
Szkoła, dziewczyny, piwo.
Przyjaźń i miłość.
Tyle radości czas tam schował.

I tyle.
Rzeka płynie, jak życie.
Skrycie.
Jak sztylet.

Czy było warto?
Wszystkie te sny.
Ty.
Warto.
Tak Pyrrus powiedział Parkom.
Nim przestał być.

Quid Quidem

Wierzby wstrzymały oddech,
Trzciny rozplotły warkocze mgle.
Niteczka żyłki szczytówkę gnie
Wieszcząc los pazernych płotek.

Drugi cień, jak leniwy wulkan,
Kłębuszki pary ze szczytu sieje.
Wokół nic się nie dzieje.
Sen ludzkiego podwórka.

-Kochała mnie. Jestem przekonany. [...]