-Znowu piszesz coś o miłości?
-Tak. Owszem.
-A raz, ale konkretnie, nie prościej?
-Tak. Owszem.
-To po kiego następny tekst mościsz?
-Bo mogę.
…
Bo jak woda wlałaś się w piaski
Rozsypanej wiatrem duszy.
Rośliny puszczają już tu kwiaty.
Świat taki pusty [...]

Niewiele trzeba…
Ot, życzliwe słowo
Serca łączy z głową…
I tak rozmnożył się kawałek chleba.

Często najtańsze cenimy najdrożej.
Na giełdzie cudów losu
Ból pokorą uśmiech chce wyprosić,
Choćby i pocięty nożem.
I dalej serce pajdę nosi
Bo inni przecież też nie gorsi.
A z pajdą Ciebie niosą, Boże.

Jak matka za ranne skrzydełko
wróbla chwyta odruchowo
I śle z nadzieją na planetę nową,
Tak Ty jesteś moją miłością wielką,
Iskierko. Moją osnową.

Quid Quidem

Iskierka, tak kocha, że słodko
Staje się panną Migotką.
Na chwilę.
Kiedy w szpitalu dziś byłem,
Patrzyłem jak wstajesz i podchodzisz.
Ty, uśmiech, ja. Nie przesłodzisz.
Puls tłoczy szczęście w dróg pyle.
Tak się przechodzi Zieloną Milę!
Ha!
Tęsknie spinamy się bluszczem.
Korytarz, okna, świat się złuszcza
Na mgnienie, krótko tak,
Jak przez wieczność wtedy Ciebie piję.
Tak bardzo tak.
Śpij jeszcze chwilę sama.
To przecież już nie boli.
Twoje serce takt pulsem śle do dłoni
I leczy każdą ranę. Skruszał dramat.
Na zawsze tak.
Miłość to prosty znak.
Nie jesteś sama.

Quid Quidem

Na wprost dyżurki leży zmęczony krzyk.
Budzisz się słysząc moje słowo.
Uśmiech wyciąga swoje czułki odruchowo,
A ja już ocieram Twoje lzy.

Jestem i będę z Tobą
Obszywał serce streczem.
Wystarczy, że trzymam Twoje ręce,
A głowa wita wytęsknioną głowę.

Iskierko, Kasieńko jedyna,
Zaraz będziemy na łące
Narzekać na popołudnia gorące
W obłoków pierzynach.
Będziemy całować gasnące słońce
I znów początkiem staną się końce,
Gdy mnie i moją dziewczynę
Los połączy w jeden ludzki proszek.
Pokocham wtedy Twoją minę
najdroższą. Wszystko o to proszę.

Quid Quidem

Nagle chłód przenika echo
Metalowych kroków jak dzwonów,
Szorstkiego płaczem betonu,
Pod tą zwykłą domową strzechą.

Cienie wierzgają jak wściekłe fryzy.
Kapliczka z wierzbą rozdroża,
Na ścieżce wyślizgany korzeń,
A tamte jakby bliżej, zbyt bliżej.

I Smutek targa pucharem kawy, [...]

Rzeko księżycowa powiedziałabyś
Choć szeptem, czemu tak jest,
Że początkiem staje się kres,
Kiedy mgieł snujesz mętne ślady?

Srebrzystym szalem wabisz puste serca,
Piszące wzrokiem bezdenny brak snu
I krople rodzisz w spojrzeniach bez tchu.
Nie wystarczy jedna. Chcesz więcej.

Płynę po tobie łodzią z cienia.
Galion Akity czujnym kompasem.
Dwie szarości nasze
I wioseł pluski wśród nocy milczenia.

Bez barw i świateł cały świat wielki.
Nurt wirami spija ruch czasu
Obok ciszy naszej,
W rejsie do naszej Iskierki.

Quid Quidem

Co tu dużo mówić..

Zabawnie świat się kręci
Krwią bryzga na łąki w obrusach,
Rwie na strzępy i do płaczu wzrusza
… Niech to wszyscy święci!

Mój kosmos płonął
W ciemności zalśniła ona
Iskierka onieśmielona.
Zasnąłem ogłuszony.

Teraz niebo bez chmur
Suczka mości serce
I tęsknię za Tobą najwięcej,
Żebyś zawsze była tu.

Co tu dużo mówić…
Krótko było.
Coś się skończyło
I powstała miłość.
Jak to u ludzi.

Quid Quidem

Cała Ty.
Kwiaty i dzikie światy,
Strugi gwiazd,
Kołysanki miast.
Same korzyści mimo straty.

Spijam wodospady, co ogniem
Wiją się w dzikie ślady dłoni.
Tak godnie, choć ponoć niegodnie,
Według napuszonych domen.
Ich krzyki szmerem fal śpiącego morza,
Krytym słonego szala togą.
Dlatego wbrew temu otaczamy się sobą,
Dziękując cierpieniu i Bogu.

Quid Quidem

Przeszedłeś całą trasę, trenerze.
Każdy kamień, zakręt i dół.
Odciski, rany, samotność i brodów muł.
Niespodzianki ciągle świeże.
Na to nie ma szkół.
Każdy następny mur poprzednim mierzę.

Na piętach kończy się szorstki bruk,
Zbyt wiele kaw niewypitych,
Zbyt głośno publika bełkotem krzyczy.
Na oczach sękacze błota smug,
Noce rozświetla niepewny blask zniczy.
Zawodnik powinien, skoro trener mógł?

Zasady jak drzewo morwy chore,
Jedwab iluzji lichej natury.
Nie zszyjesz nim rozerwanej skóry,
Ale mówisz, by [...]

Pocałunek w szumie liści
Dłoń wędruje do dłoni
Jak uległy płomień.
Spojrzenie zamalowało myśli.

Biegniecie za piłką.
Śmiejesz się do Tomo.
Serca w domu
Wystarczą mi tylko.

Nie trzeba wiele,
Słowo przy słowie,
Gwiazdy spod powiek,
I westchnienie przy ciele.
Na zniszczonej drodze
Ariadna podała nici koniec.
To tak niewiele
A wróciły pachnące niedziele
Które z wami dzielę.

Quid Quidem

Słońce uwielbia te linie.
Promieniem maluje krzywizny,
Całuje rumieńce i blizny,
Ciepłem wędrując po mojej dziewczynie.

Objęte milczeniem
Czarne jeziora gwiazd.
W oknach miast kołysanki blask
I moje usta przy Twoim ramieniu.

Nocami w świateł ozdobie
Słowo "Jesteś " wybiega z dreszczem.
I jeszcze raz, i jeszcze…
Horyzont zamglony
Do snu kładzie pąki dłoni.
Jesteś taka właśnie mi i sobie.
Łagodny smakiem łez płomień,
Którym tak prosto pisze się wiersze.
Powietrze między domem a Bogiem.
Nic nie jest lepsze.

Quid Quidem

Odlecą kiedyś wędrowne ptaki
Ponad deszczowymi chmurami.
Popołudniowe sny smakują ustami
Ramiona, aksamitnym sunąc szlakiem.

Oddychasz sennie spragniona
W rytmie słońc zaokiennych.
Krok bliżej i serce zmiennym
Galopem w marzeniach tonie.

Przylecą za chwilę z powrotem [...]

Czasem widząc jeden punkt
Możemy widzieć cały świat,
Rzeki, lodowce,  pterodaktyle,
Wiosennych łąk senne chwile, 
Stary koc z historycznych łat.
Taka kropka to może świat czyjegoś snu?

Na sentymentalnym stoliku paryskiej ulicy
Wiatr bielą kartki tarmosze. 
Gwar codzienności wygładza zmagania.
Dla kropki na kartce to kwestia trwania, [...]

Noc jest ptakiem świateł gaszącym
Blaski cieniami I śmiechy ciszą,
Tym, jak kroki na śniegu wędrowca słyszą,
Kiedy nóg fale już nie kołyszą.
Róża rozwijająca pąki
Gra wiatrem, jak szalem.
Nie słyszę tego wcale
Dotykając ust cały.
Czym bez powitań byłyby rozłąki?
Ocean czasu ma fale i dno
Wszystko pomiędzy to tło.
Jakaś noc,
Rozkwitają pąki,
Na biodrze dłoń.
Tym jest oceanu toń.
Żadną grą.
A kiedy stoisz w oknie
tak mało wierszy
Dla Twoich piersi.

Quid Quidem

Druga galaktyka z lustra wycieka
Przy szeptach strumieni i rzek…
Wpatrzony w pieszczotę piaszczysty brzeg…
Ot, życie człowieka.

Ręce z pluskiem stóp ciepło się wspierają,
Strumienie słów wirują w chwili.
Jesteśmy, jakbyśmy zawsze byli
Cieniami splecionych ramion.

Gdzieś grzmot, pomruki, mrok, napięte łuki. [...]