Zamknięte w dłoni
Blaski na Twoich ustach.
Cisza taka, jaka pustka.
I płomień.
Domek z pięćdziesięciu kart
Rozproszył wiatr
Przez komin.
Pozostały skry z ogniska,
Pamięć wszystka,
Słońca promień.
Siedzę na koniu.

Quid Quidem

Czy naprawdę jest wart tyle,
Że potrafisz każdej stracie
Całą przyszłość dać
Za straconą, przeszłą chwilę?

Jeśli po bezdusznej grabieży
Mrówczy tłum cię szturcha
I szepcze do ucha,
Że inny się znajdzie, tylko trzeba wierzyć,
To wrze prostej wiary jucha,
A prawda jest głucha, [...]

To była długa dyskusja,
Zbieranie kasztanów do szkoły,
Książki czytane pod kołdry połą.
Cała przeszłość pusta.
Uparcie widziałem w tym sens.
Widok za oknem,
Twoje włosy mokre,
Mrok przepychający się z dniem.
Zupełnie niepotrzebnie się siłowałem.
Uroiłem sobie, że wiem,
Że nie jestem samotny,
Że duch jest kotem.
Uroiłem sobie życie całe.

Quid Quidem

… I ta Królowa, cała w czerwieni.
Kłamie, mówiąc pustkę faktom.
Niewolnik krzywych paktów.
Nic się jej urok nie zmienił.
Wiosennym szumem drzew,
Z okna szkoły, nazwy barw
Brzęczą i szumi pchli targ.
Krew zapomniała, co to gniew.
Jedno pożądanie, jedna chuć cienia.!
Królowa rzeszotem korników jej miłości.
Choć miota nią nawet własne bagno,
A trupy już miejsce w alei kradną,
To wciąż rzyga furią, łamiąc dzieciom kości.
Niech wiatr się zerwie, z Lilli zbierze pył
I rozsypie słowa
Radością samego [...]

Pusty wieszak
I cisza zegara
Karą
Choć chcą wskrzeszać.

Kiedy już szkliwo skruszone,
Nowa, uśmiechnięta postać.
Wystarczy końca dotrwać,
By zobaczyć żonę.

Szkoda tego, co mija.
Szkoda.
Jednak na boskich schodach
Staniemy przecież Ty i ja.

Wtedy poczytasz we mnie trochę,
A ja będę przy Tobie,
Jak wtedy, w lesie, z Bogiem.
I ból stanie się prochem.
Sny są niedrogie,
I ideologie.
To prawda brzmi szlochem.

Quid Quidem

Na pewno zdarzyła ci się chwila,
Kiedy wszystko pasowało,
Wiatr i słońce, duch i ciało.
Światło w balecie skrzydeł motyla.

Możesz nie pamiętać, ona trwa mgnienie,
Turbulencja wczesnorannej mgły.
Czasem koszmar rodzi krótki krzyk,
Gdy ktoś przeoczył ją przez roztargnienie.

Ten moment, to życie. [...]

Łódź płynie sama
Bez kapitana,
Bez znajomości w planach.
Patetyczna drama.

Knagi, szekle, koje.
Życiowe przeboje.
Zdobyto Troję…
Gnoje

Pozostała skorupa
Żaglami rozpruta.
Nie wytycza jutra
Ręką trupa.

Jedno tylko w próchnie lśni,
Jak cień dni
Ciepłem tli.
Ty.

Quid Quidem

Czy tak chciałbym umrzeć?
Nie. Chciałbym umrzeć stary,
Wśród miłosnej gwary
I w przyjaznym tłumie.

Chciałbym gasnąć z twoją dłonią w dłoni.
Dreptać oddechem z twoim do pary
I razem rozsunąć następne kotary.
Taki chciałbym przeżyć koniec.

Alem nie godzien. Zbyt plugawy.
Wziąłem żart za prawdę,
Dzisiejsze za dawne.
Wypadłem z zabawy.

Quid Quidem

Wiersz dedykuję wszystkim dzielnym Obywatelom Ukrainy, szczególnie ich dzielnemu Prezydentowi i jego wspaniałej żonie.
...
Na niebie szumna wiatrem cisza.
Dni kapią niewzruszenie
Topniejącym istnieniem.
Tego czujniki obserwatoriów nie słyszą.

W formularzach, jak w życiu,
Mnóstwo niepotrzebnych ramek.
Ledwo migocze światły kaganek,
Światłem stają się przypadkowe znicze.

Miłość z wieczora, żałoba z rana.
Pamięć nie zmieści tysiąca słów,
Więc się wpatrują w jakiś obraz znów.
Byleby nadal nadzieja [...]

Diament tworzą ogień i ciśnienie,
Człowieka podobnie - losu bat i krata.
W mroku wojny brat winien wspierać brata.
Najtwardsze z tego powstają kości ziemi.

Dajecie nam pod opiekę całą swoją miłość.
Płaczące mamy, przestraszone żony,
I małe serduszka składacie do dłoni,
Nadzieję, by było inaczej niż było.

A potem do domu, w płomienie i kurz,
Idziecie bez słowa bronić Ojczyzny.
Z piersią gotową na ordery i blizny,
Po krótkim pożegnaniu już tęskniących dusz.

A my podpisem wszystkich słów [...]

Nie chcę iść dalej
Zapomnieć o przeszlosci
Zakopać rozrzucone kosci
I cieszyć się z rzeczy małych.

Nie chcę czekać na radość za zakrętem,
Spełniać swoje marzenia,
Świata zmieniać,
Prostować drogi kręte.

Nie chcę uśmiechu i śmiechu do rozpuku [...]

Teraz w morzu smutku
Rozpalam projektor serca.
Ekran naszymi nocami rozświecam,
Wiolutku,
Śmiechu wódką.
Szczyty w chmur kłęby wzlecą,
Serca w żywiołu stopią się piecu.
I oddycham tą chwilą krótką.
Do skutku.

Quid Quidem

Każdy świat ma jakiś koniec,
Prawdziwy koniec świata.
Im zabijają brata,
A mój tonie.

A nawet wtedy, na własnych gruzach
Serce mi pęka za ich bratem.
Co się stało z tym światem?!
Wściekłość grzmi czarną burzą.

Ja już i tak w nim jestem niczym. [...]

Jestem przy Tobie nawet w tej chwili.
Nie martw się - szepczę niemo. 
Jest w nas żar płonącego krzewu. 
Nie wszystko inni zabili. 

Nie bój się, ukochana. 
Przyjdzie lato, jesień, przejdą lata. 
Słońce rosą będzie lśnić na kwiatach, 
Woda rzeźwić będzie w kranach. 

Miłości moja, serduszko uspokój. 
Jestem i będę zawsze przy Tobie,
Bo twoja miłość złączyła mnie z Bogiem
I lśnić będzie zawsze w pamięci mroku.

Quid Quidem

Choć piszę znów,
To jest tylko ciemność -
Słowo jedno,
Reszty kurz.
Światła zbledną,
Lecz przed duszą biedną
Nareszcie prawda - Bóg.
Tam znajdę spokój,
A może i Ciebie zobaczę znów?
Tą ze snów.
Tą z mojego boku.

Quid Quidem