Zostałem sam.
Najtrudniejsza cisza cieni.
Już nic się nie zmieni.
Zakręcony kran.

Śpiewałem, płakałem, milczałem.
Śnieg stopniał,
Choć mróz doszedł najwyższego stopnia.
Nie chciałem.

Wyrwany z bruku ulicy
W przydrożnej trawie zasypia.
Czara bez słowa wypita.
Boleśnie milczysz.

Inne bagaże na mrówce i słoniu,
Tylko upadek taki sam.
Zakręcony kran
I ślady Twoich dłoni.

Quid Quidem

Każda sekunda miała inną barwę.
Grzyby, gwiazdy, sny i słowa,
Płomień w duszach, wiosna w głowach.
Wciąż czuję, chociaż upadłem.

Nie chcę.
Żadnej już sekundy i znaku.
Są bez smaku.
Jak cymbał brzęczą.

Jeszcze tylko chwilę wytrzymać.
Schowane znaleźć.
Nie płakać wcale.
I wyjść z kina.

Quid Quidem

Projekt "licząc od końca"

3. Treking Moebiusa

Idę, nie wiem dokąd. Mapy głupie .
Jakiś kupiec miedź se łupie na mojej d*pie.
Bo mu wolno, bo jest ziomalem.
Hien stada całe nad każdym wałem,
Ciało szarpane z szałem. Tak miałem.
Już nie chcę. Dziękuję. Srebrne widelce
To dla starego szyku nadmiar w elce.
Misa wystarczy i łańcuch. Nic więcej.
Każdy palec wyłamany a środkowy cały.
Chwaliły damy, ceniły pany, a teraz szeptały,
Żeś zdrowo został wyje.. Bany na sieci,
Za słowa czyste jak dzieci, nagle [...]

Projekt "licząc od końca"
2. Nie ma

Łopotu skrzydeł wiosennych gwiazd,
Podróży na chwilę,
Ognia w kinie.
Nas.

Dyskusji snujących się jak magiczny dym,
Twoich ust i dłoni
I tego, jak muzykę chłoniesz. [...]

Projekt "licząc od końca"

1. Prysznic z amoniaku

I to wszystko? Tak wygląda koniec?
Pogasłe znicze świętych słów,
Wierność po grób,
Szczęścia nieszczęsny płomień?

Wytarta torba, obok para butów.
Szczury wyżarły prawdę do cna.
W najpiękniejszych oczach mgła.
Gawiedzi kamienny stukot.

To pusty świat. Pusty i martwy głaz.
Uśmiechy rysowane kredą.
Bieda brzydzi się biedą.
Prawdziwy jest tylko wyrok i czas.

Niech więc utonie w komety ogonie
Każda znaleziona nuta,
I niech zdechnie już kot w butach.
Twoje dłonie… Twoje dłonie. Ot, koniec.

Z Pardubickiej

Wywrócił się. Widziałeś?
Nie zauważył kamienia.
Nic się nie zmienia.
Życie całe.

A ci z tyłu? Z torbami?
Jeden podniesie, co tamtemu spadnie..
Inny rzuci pomidorem. Naprawdę, paradne.
Można i tak się bawić.

Ale on już nic nie ma!
To ciekawość ich goni.
Jaki będzie koniec.
Obstawię tylko. Pan się nie gniewa?

Quid Quidem

W dzieciństwie lato.
Zimna woda rzeki
I w nas cały świat daleki.
Śmiech i światło.

Później najpiękniejsze słowa.
Szkoła, dziewczyny, piwo.
Przyjaźń i miłość.
Tyle radości czas tam schował.

I tyle.
Rzeka płynie, jak życie.
Skrycie.
Jak sztylet.

Czy było warto?
Wszystkie te sny.
Ty.
Warto.
Tak Pyrrus powiedział Parkom.
Nim przestał być.

Quid Quidem

Wierzby wstrzymały oddech,
Trzciny rozplotły warkocze mgle.
Niteczka żyłki szczytówkę gnie
Wieszcząc los pazernych płotek.

Drugi cień, jak leniwy wulkan,
Kłębuszki pary ze szczytu sieje.
Wokół nic się nie dzieje.
Sen ludzkiego podwórka.

-Kochała mnie. Jestem przekonany. [...]

Umierające drzewo chętnie płonie
Bez soków. Pełne korników
Daje silny płomień ostatniego krzyku,
A potem garść popiołu. Koniec.

Patrzyliście kiedyś na ginących siebie?
Złamanych, oplutych, okradzionych,
Oszukanych przez przyjaciół i żony?
Aż strach stanąć przy takim drzewie.

Ogień przyciąga światłem i ciepłem. [...]

Jestem w niewłaściwej jaskini,
Drogi Platonie,
Te cienie i blasków płomień,
Poker kartami znaczonymi.

Mnie już nie rozdawaj więcej.
Ja tylko patrzę na wiatr.
Nie rozdzieram przecież szat.
Spójrz. Puste ręce.

Co widzę w wietrze?
Wszystko.
I Boga czuję blisko.
Jak mi włosy pieszczotliwie czesze.

Liczenie może brnąć w błocie
Przykute kamieniem,
Ale też może być liczenie
Jak łąka ścielona w stokrocie.

Więc kiedy mogę prostuję skrzydła.
Błękit z bólu chowa się w słońce,
Lodowe igły jak znicze płonące,
A wzrok w wylocie drogi przyszyty szydłem.

Niedługo Wielkanoc. Noc Wielka.
Bóg jest panem śmierci.
Nie będzie więc przeciw
Tęsknocie do piękna.

Jesteś ze mną, a czas płynie.
Obłok spokoju w kłębach życia.
Myślę o Tobie zawsze dzisiaj.
O chlebie i winie.

Quid Quidem

Czy Tobie jest wszystko jedno
W jakim świecie żyjesz?
W kłamstwach po szyję?
Czy prawda ma kłaniać się bredniom?

Za ścianą płacz, huk i cisza.
Tam mrok jaśnieje furią pacynek,
Blendery i ciała pakują do skrzynek.
To świat kłamstwa dzisiaj.

Czasem i waran złapie za różaniec,
Z martwej dłoni przypadkiem wyszarpie.
Na takich czekają sądu harpie.
Z nich ciemność sypie sobie szaniec.

Nie szukaj księżyca w odbiciu jeziora.
Kreda wtedy piszczy skrzekliwie.
Przestanie, gdy to przyjmiesz,
Że bez prawdy dusza jest chora.
Dziś tonie niezmiennie we wczoraj,
Na jutro dziś zawsze jest pora.

Quid Quidem

I co wtedy?

Kiedy zabierają wam wszystko?
A wszystko inne odchodzi?
Co radzicie robić?
Przecież wszystko już prysło.

Na ekranie Neo i zrośnięte usta.
Co jemu radzicie?
Gdy niemo krzyczycie
A wokół przestrzeń pusta..

Dlaczego Wiola nie może się spotkać?
Nic więcej nie chcę prócz prawdy.
Co wtedy zrobiłby z was każdy?
Ot. Tajemnica słodka.

Te słowa do jednej kieruję dziewczyny.
Choć kocham do szpiku,
Miłość nie jest wnykiem.
Proszę o spotkanie i prawdę jedynie.

Quid Quidem

Kiedy całą ręką trzymały za palec
I śmiały się przestraszone,
Radosne komety z ogonem.
Miłości moje małe.

Podróże przez kosmos i opowieści.
Niesamowite czasy.
W końcu wszystkie znicze zgasły.
Chłód dyskretnie zaszeleścił.

Ale te słońca są przecież,
Moje dzieciaki.
Jestem wami szczęśliwy taki,
Że istniejecie.

Quid Quidem

Od początku patrzyłem na Ciebie
Z radością
I kochałem najprościej.
Trzy lata ledwie.

Czwarty rok był ceną.
Każdy atom serca rozszczepiony.
Nie mogę być mężem żony,
Bo mnie nie lubi beton.

A przecież to nieistotne. [...]