Projekt Takamoya, chwila 91

Szczęście to huśtawka
Doliny i góry
I dni, dla których
Każda jest stawka.

Palce są walcem ciepłych półcieni,
Jaskółki słów i uśmiechy.
Wszystko inne jest echem,
Płynącym po twoim ramieniu.
Nie ma już "jeszcze".
Razem nad rzeką,
Razem serdecznie szaleni.

Szczęście to stos kamieni
I puch
Twoich ust,
I świat, który się zmienił.

Projekt Takamoya, chwila 89

Trzymaj się, jestem z tobą.
Dłonie splecione nad bólem
Pocieszają czule,
Bo przecież jedną idą drogą.

To może być zmęczenie
Namalowane chwilą,
A może czułość pochyla
Dotknięcie nad wody strumieniem?

Dwie różne dłonie,
Tak blisko razem,
Jak jeden płomień
Nad pustym miastem,
Na każdego dnia koniec.

Projekt Takamoya, chwila 86

Jesteś?
Jestem!
To dobrze
Widzę słońce wreszcie.
I życie zdrowsze,
I ciepłe miejsce.

Wielkość nie ma znaczenia,
Oprócz serca.
Nic więcej
I nic bardziej nie zmienia.

Lubię twój głos, wiesz?
A ja Twoje futerko,
I mruczenie też.

Jutro jest tak daleko
Od świtu aż po zmierzch.
Jednako,
Czyś człowiek, czy zwierz.

Projekt Takamoya, chwila 85

Źrenice przetarte,
Zachłyśnięte światem
Dźwiękotki świętego Elma.
Każda chwila odzdzielna
Odzielnym dzielona smakiem.
Życie życia warte.

Na pustyni samych
Zakwitają kwiaty
W słońcu,
Jak na kolcach rany.
Biedny jest bogaty,
A początek liczy się na końcu.

Droga Marcepani,
Daymon dziś dołączył
Do naszej watahy.

Projekt Takamoya, chwila 84

- Byłeś taki wielki!
- A ty taka mała!
- Podnosiłeś mnie za szelki…
- W przelocie buziaki dawałaś…
…
Spławiki drzemią na baczność.
Pod lśnieniem fal rzeki
Dni płyną kochane, dalekie.
Siła przepływa i przepływa słabość.
…
- Jesteś taki uparty!
- A ty taka cwana!
Wtedy brałem Cię na kolana…
- Wtedy życie było żartem.

Tato, dziecko, los i świat.
Ryby słuchają milczenia.
Wszystko się zmienia.
Tylko miłość ta sama od lat.

Quidem

Na scenie cyrku świata,
Przed lustrem,
Najwięcej ważą
Słowa puste,
Spływające wraz z twarzą.
To okrucieństwa fałszywego brata.

Pstrokate falbanki póz,
Dobrze wyćwiczone dobro,
Przez okno pomogą
Oszukać duszy mróz. [...]

Projekt Takamoya, chwila 83

Wiesz, co tak lubię w Tobie?
Mówisz "Nie!"
I to robisz,
Cokolwiek.

Nic w nas nie jest lekkie.
Daty, słowa,
dni schowane w głowach,
rachunki podróży dalekich.

Ale źrenic
Banieczki mydlane,
Jak świt nad ranem
Roześmiane,
nic nie chcą zmienić,
Tyle w nas przestrzeni.

Na huśtawce pod wiekową lipą
Kołyszemy horyzontem leniwie.
Liczymy krople przy okiennej szybie.
Wszystkie nasze chwile milkną.

Fotony czeszą łuki twojego ciała.
Czasami jesteś rozespana,
A czasem w białej pianie
I w uśmiechach cała.

Szczęśliwe gdzieś skwierczą faworki,
Szczęśliwy pies zasypia w domu
Kołysząc uszy do tych tonów,
Którymi plaży nucą fale morskie.

W każdym zakamarku dla siebie żyjemy,
Każde gdzieś wypełniając sobą.
Naprzeciw wymówionym słowom
Śląc tyle słów niemych.

Projekt Takamoya, chwila 71

Papierówki z drzewa, stawy i ogniska,
Książki o piratach,
Wędrówki w zaokienne końce świata.
To wszystko dalekie choć bliskie.

Przebiegły po pięciolinii czasu
Miłości, projekty i katastrofy,
Cisze poranków i tłumy nocy
I nigdy nie zgasły.

To moje życie i dobrze mi z nim
Biegałem obok Forresta
I nie chcę przestać
Od kiedy jesteś Ty.
Pięćdziesiąta ósma w oku łezka
I wciąż chce mi się żyć.

Projekt Takamoya, chwila 64

Wciąż siebie głodni na chłodnym placu,
W połowie z płynnego kryształu.
Oplatasz mnie ciepłem pomału
W miejscu, które Bóg wyznaczył.

Pośrodku miasta, przy wodospadzie,
Na chybotliwej tafli rzecznego lustra
Kroplami lśnią włosy, skóra i usta.
Fryzura rzekę w zamyśleniu gładzi.

Letnia jacuzzi w osadzie kamieni,
Z niezgrabnie nuconym walczykiem
I jedna chwila zakręcona z szykiem.
My za to zgrabnie zachwyceni.

Pierwszy raz pachniały tak ciasta,
Śmiech tarzał się z czułą pociechą.
Pierwszy brak tchu zmieszanych oddechów
I taniec na bruku pustego miasta.

Pierwszy pocałunek, sen i zdumienie,
Śniegowe płatki jak gęsi puch,
Cisza na ławce pod kościołem,
Nawet bolesne słowa z mozołem
Gasnące łzą na stęsknionym ramieniu.
Żadnej z naszych chwil nie było dwóch.

Nawet serce nigdy nie bije tak samo,
Zawsze okruch zmieni oblicze.
Brzmi o krok starzej, lub o miłość mocniej,
Rozpalone radością, zalęknione z troski,
Czy szczęśliwe w ogrodzie Twoich ramion.
Już przestałem nasze pierwsze razy liczyć,
Bez liczenia żyje się prościej.

Projekt Takamoya, chwila 57

W puszystej pianie nie ma nic prócz Ciebie.
Tabula rasa i spokojne serce
Piszą epilog rozterce.
Na spienionych obłoków niebie
Żadnych wyblakłych udręczeń.

Falujące ciepło dłonie
Jak albatrosy czeszące fale.
Tybetański flet z oddali
Migotliwą ciszą płonie,
Snując sennych mgieł szalik.

Czas pęka jak bańki mydlane.
Zabawnie szeleszczący finał.
Dwudziesty siódmy czerwca trzymam
W wannie zakochanej,
Gdzie zegar się zatrzymał
I nic już nie rani.

Cały ten chaos niepotrzebny nikomu,
Urodziny, szkoła, białe obrusy,
Chwile pełne jasnych wzruszeń,
To nasza bezkresna droga do domu.

Światło w Twoich oczach
Falujące rzęsami,
Pies biegający między drzewami,
Zanim czystymi łzami nie spłynie rosa.

Coraz bliżej kroki serca słyszę,
Mniej głośnych słów pamięci potrzeba.
Coraz piękniejsze obłoki na tle nieba,
Bo miłość krzyczy tak, że słychać ciszę.
Jeśli bolałem nieuważnie, przebacz,
Czasem fałszuję, chociaż lubię śpiewać.
Odpoczniemy w domu, na ławce pod Krzyżem.