Kiedy jestem smutny
Kolory mają smak listopada,
Chłód jest jeszcze bardziej okrutny,
A serce szepcze niźli gada.
Na oczach siada czasu rosa,
Kradnąc powiekom ich sekrety.
Smutek, jak śmierci zimna kosa,
Wycina śmiech i podniety.. .
Ten smutek dzisiaj chciałbym poczuć...
Szarością i błotem ucieszyć wzrok,
Chłód chciałbym zabrać głodnemu kotu,
A serce niech bije choć raz na rok.
W tej chwili choćby i myślenie,
Jak nazwać ból i wlaną barwę nocy,
Piekącym toczy się strumieniem,
A serce nie chce wcale [...]

Kiedy właśnie zrosły się skrzydła
Ptak przestał chcieć latać.
Niewielka, ktoś powie, krzywda,
I tak była z nich łat szmata.
Zresztą parszywy z niego był ptak,
W końcu nie darmo gadali
O jego lichym stylu i groźnych kłach,
Ci, co go najlepiej nie znali,
A było tych nieznawców tylu! …
Chociaż ostatnio, dziwna sprawa,
Zdawało się, że lotem sięgnie nieba.
Patrzącym cieniom się wygadał,
Że siły ma z darowanego chleba.
Po coś się chełpił, poczciwy głupcze?
Zawistne cienie wsiąknęły w miąższ,
Aż [...]

Nie da się pamiętać jaki smak cudowny
Ma skóra całowana, pulsująca żarem,
Zwinięta rąk splotem rozkosznie gwałtownym,
Jak żądza księżniczki uwięzionej czarem.
Nie da się wspominać sztormów słodko dzikich,
Kiedy fale mięśni, wzajem burząc rytm,
Gonią oddechów rozpaczliwe szyki,
Gdzie na twojej plaży ja, a na mojej ty.
Nie da się rozważać sieci tornad włosów,
Czasem grających lejce spiętej nimi harfy,
Lub wilgotnym żniwom poddających kłosy,
By za chwilę ustami ożywiały martwych.
Nie da się [...]

Hej, czytelniku, czy to ty szeptałeś
kłamstwa w jej uszy na mój temat?
udało ci się, życzliwa duszo, nanieść
tyle trucizn, że zabiłaś w końcu kwiat.
Niestety, mój nieustanny cieniu,
nie ja upadłem na bruk szorstkich łez,
to jej głowa w strugach rynsztoka się mieni.
Tak, mówię ci otwarcie, mnie boli też,
ale mój los to mistrz kuźni kata,
zabrał córkę, zdradzał najbliżej,
hartował mnie przez te wszystkie lata.
Ja się, koleżko, spokojnie wyliżę.
To ona upada jak Ikar gdy wzlatał.
Ty wciąż w cieniu, martwy [...]

Szedłem swoją drogą,
Jak mnie uczyłaś, mamo,
Bez ukłonów wrogom,
Mimo gęstym ranom.
Dziś idziemy dwoje,
Samotni mgły krajem.
Czasem ja postoję,
Czasem Ty ustajesz.
Wnuki już daleko,
Choć głosy wciąż słyszysz.
Rozlało się mleko [...]

Przez cichą noc skrada się czas
Skrzypieniem sekund, szelestem cieni.
Zabija powoli przyszłość w nas
Przeszłością, której już nikt nie zmieni.
I ja w niej znikam, milknie zbity puls
W asfaltowym bagnie zanurzany.
Nie czuję serca, oddechu ani ust,
Nie bolą czernią zalewane rany.
Wszystko przestaje mieć tu znaczenie.
Uśmiechy, dotyk, nawet nadzieja.
Przed chwilą nasze były przestrzenie.
Teraz, choć wciąż ja, to już nie ja.
Lepkiej czerni fala stopniowo sięga szyi,
Płucom zabrakło wcześniejszej woli,
Jeszcze tylko pamięć sennie kwili,
Ale i ona kładzie się powoli.
Stoisz na brzegu. Patrzysz bez drgnienia,
Pamięć szarpnęła ostatkiem sił.
Tak czas smolisty nocą świat mój zmienia.
Zgasł dzień, światło, śmiech. Gaśniemy i my.

Quid Quidem

Wszystko.
Kwiaty, co kiełkują z bólem
Tak blisko,
Słowa, którymi czule
całuje się usta,
Sny bezsenne w gwiazdach
Całe schowane,
Dotknięta nareszcie prawda
Nad wspólnym ranem.
Wygrałeś w końcu, mroku.
Dobiegłem do końca snu
Gotów do skoku.
Na sam lot zabrakło tchu.
Nie pragnę już świata,
Barw, brzasku, nut.
Twarz przy gruncie chce latać,
A serce spadając zaśnie już.
Ostatnie słowo - zaskoczenie,
Że tak się kończy wszystko,
Co chciałem objąć ramieniem
I mieć blisko .

Każdy ma gwiazdę. Każdy,
Przechodząc przez życie,
Nie chce stracić swojej gwiazdy.
Ot, gorzkie miodu picie.
Jazdę do domu
Rozpala zachmurzony zachód
I rozstrzygnąć nie ma komu,
Stanąć czy mknąć dalej trasą.
Zawsze dylemat i zawsze strata,
Chociaż, ośmielony życiem,
Nie chcę beze mnie świata,
Bo istniejąc daję świat w rozkwicie.
Pozostaje płynąć z nurtem ciemnej rzeki
Spijając po drodze zachody słońca.
Pozostaje szukać hen krain dalekich,
Aż tak dalekich, że szukasz bez końca.

Quid Quidem

Dlaczego tak jest, że ogień parzy,
Lecz nie aż tak, jak pali słowo?
Dlaczego zawsze do marzeń
Doczepia się przyszłość prozą?
Noc jest aksamitną pościelą,
W której nie śpimy oboje,
Aż o brzask się nie zmielą
Gwiazdowych świateł stroje.
A kiedy deszczem igieł
Słowa skrzą gniewnie wokół,
Łzą wspominając na szybie, [...]

Tu, gdzie staruszek karmił gołębie,
Pod światłem latarni na parku skraju,
Tu można poznać sens życia głębiej,
Widząc jak ptaki czekają.
Jesień z szelestem zamiata liście,
Staruszka dawno już nie ma.
Po co, gołębie, wy tu przyszłyście…?
Bezproduktywny dylemat.
Ptaki tak jakoś się na mnie spojrzały,
Chcąc bym zrozumiał choć trochę,
Że w tym cierpienia i życia sens cały,
Byś poznał miłość nim będziesz prochem.

Quid Quidem

Nie trać energii na zbędny smutek!
Nie rozsypuj światła w cieniu.
Żaden z tego dla ciebie jest skutek
I świata to nie zmieni.
Złap za to motyla w locie,
Ukochaj smak źródlanej wody,
Zmokniętą sarnę pociesz,
Płomienie otul lodem.
Smutki nadejdą, a nawet już są.
Po co je zmartwieniem mnożyć?
I tak nadmierną są tłuszczą,
Nie warto płacić drożej.
Więc podaj dłoń, podsuń usta,
Kryształem wody uracz skórę,
I tańcz, nie mogąc teraz ustać,
I zadepcz rytmem myśli ponure.
Bo tym jesteśmy,
Chwilą, co ucieka.
Więc koniec pieśni,
Nie warto czekać.

Quid Quidem

Ten świat się nigdy nie zmieni.
Zostanie przeszłością nadziei,
Jak srebrnych włosów rumieniec,
Gdy zdjęcie ostatnie wiatr zmieli.
Sen pływa gdzieś wokół lampy,
Jak smużka ex papierosa.
Chociaż daleko mu do sztampy,
W zwyczajnych spłonie losach.
Oddychasz w swoim marzeniu
Głębokim westchnieniem spokoju,
A noc w zachwyceniu
Chłodnawy brzask ukoił.
I wszystko milczy tam w mroku,
Drzewa, ulice i chmury.
W gasnącym na Tobie oku
Gaśnie mój warkot ponury.

Quid Quidem

Wszystkie te chwile, które mijamy,
Podjęte sprawy, trasy do domu,
Wschody tulone szarymi mgłami,
Wspinaczki na szczyty, upadki z tronu,
Szalona miłość w kameralnym lesie,
Słowa otuchy, światła nadziei…
Każdy skarb, który udźwigniesz, poniesiesz,
To wszystko chłodny zegar zmieli.
Pozostanie tylko rzeźbiona nimi dusza,
Prosty fakt, jak nagi król.
Dziś jesień złocistym słońcem grzeje [...]

Czasem trzeba zrozumieć,
Że coś po prostu odchodzi,
Choć szemrze jak zwykle strumień,
A pstrągi jak zwykle lśnią w wodzie.

Czasem się trzeba zatrzymać ,
Gdy gonić już brak jest siły.
Niczyja to w końcu wina,
Że chwile, co były, po prostu… już były.

Jednak wciąż szarpię się i walczę, [...]

Moja mama
Czasem tak Radośnie eksploduje śmiechem,
Chociaż w środku jest tak bardzo sama.
Śmiech po smutkach obija się echem.

Moja mama
Z dłońmi niczym wzorzec dla robotów.
Na nich trosk jest plama,
Ale wróbla też osłoni od jesiennej słoty.

Moja mama, [...]