Nowy rok nadchodzi, jeszcze jeden więcej.
Zmęczone kolana, obolałe plecy,
Podrapane w bezradności ręce,
Stopy w butach z mieczy.
W ciszy nocy, w skrzeniu gwiazd,
Jak ognisko w mateczniku,
Stary nowy rok popiołem zgasł.
Zgasły plany i nadzieje,
Zgasły wakacyjne fotki.
Wnet i pamięć wiatr rozwieje.
Znikły także wątpliwości.
Patrzę w jego młode oczy
Przez kolejne roku ramy.
Czym ten nowy rok zaskoczy?
Jakie dary rok ten da mi?
Sam, w milczeniu, wznoszę toast
Za tych przeszłych, których krople
Gęstym ściegiem [...]

Panie bogaty,
To u pana wisi prawdziwy Van Gogh?
W sierpniu, to był osiemdziesiąty ósmy rok,
namalował te kwiaty.
Ile dał pan za nie milionów? Sporo kasy.
Zginął postrzelony.
Wie pan? On był trochę szalony.
Tak się zastanawiam czasem,
gdzie życia sens? Gdzie spełnienie marzeń?
Czy trzeba umrzeć postrzelonym
jak Vincent, czy "Imagine" Johny,
czy lepiej mieć salon z jego obrazem?
Panie cholerny milionerze,
niech pan nic nie mówi jeszcze,
patrząc na ten obraz w ciszy mam dreszcze,
a panu i tak nie uwierzę.

Sens to istota rzeczy,
Stopa śladu na dziewiczej plaży,
Mrok, który plecie
Pajęczynę na motyle zdarzeń,
Lub kiedy słyszysz hymn
A Biel i Czerwień w górze widzisz,
To serce poszłoby jak w dym,
A za nim szło by wierne życie.
Sensem jest oddech mojej dziewczyny,
W nim lekkie szybują słowa
Dając zamkniętemu przestrzenne krainy.
Sens życia jest sensem miłości Boga.

Siedzisz przy mnie nago.
Harry Styles śpiewa.
Widzę piękne ciało,
które przywdziewa
Aksamit jasnej skóry.
Twój zapach, jak wędrówka
przez łagodne góry,
Bóg z radości utkał.
Ocierasz się biodrem o mnie
i słuchasz w sieci beatu.
Patrzę jak Twoje dłonie
Szepczą "znów mnie przytul".
Poszarpany, zbity, oszukany,
Leżę oddechem falując
A uśmiech, jak paw zakochany,
Granic nie potrafi ująć.

===
1) Obrazki nieuchwytne

Gdybym chciał narysować powietrze
Rysowałbym rozwichrzone drzewa
I liście mknące na wietrze
I obłoki spacerujące po niebie
Gdybym chciał narysować miłość
Narysowałbym Ciebie

===
2) Tak to jest

I to jest tak
Że jesteś moim kochaniem
Że zgasłe słońce stanie
I ciemność jak ptak
Rozwinie swoją opończę
Chłodno kryjąc czas
pochylając tylko raz
Nad milczącym końcem
I wtedy okruch pięknego
wciąż będzie lśnił
To moja myśl Ciebie
Jak złota pieczęć
Czasu naszego
Bo czasem jestem dziś w [...]

Jestem częścią marszu!
Tysięcznym krokiem po grzbiecie bruku.
Jestem kęsem paszy
mocarza napinającego gniew w łuku.
Jestem piórem drapieżnika,
ostrzem szabli tnącym brudne szaty.
W tej ziemi straży stoję szykach,
choćby naprzeciw tkwił łeb rogaty!
Jestem miłością pokoleń starszych,
grudą błota z łez naszych kobiet,
bo wiara moich trzewi farszem
i dla niej robię to, co robię!
Dlatego stoję! w marszu krocząc
z tysięczną rzeszą serc Polaków
lewacki posąg topiąc stopą w błoto,
w pokorze i ku chwale Pana Krzyża znaków.
Więc tak! Mówiąc jak najprościej
Jestem biciem serca Marszu Niepodległości

Miłość jest głazem jak obłok na błękicie,
wielkim ciężarem lotnym jak sokół,
ziemią po której kroczy życie,
słońcem rozkwitłym łzą w oku.
Miłość to gwiazda neutronowa,
co przyciąganiem rozrywa stare światy,
to kącik szyi, w który szloch chowasz
i palce stęsknione, splecione w kraty.
Miłość to magik, w kosmicznie czarnym fraku,
z pustej przestrzeni zimnej jak sen śmierci
wyciąga dwie planety i w jedną je złożył, [...]

Ciężar podniesionego kamienia
to prawda dotknięta tu i teraz
wystarczy jednak inne "tu"
i ciężar do zera zmienia się już.
Prawda to dłoń mojej mamy,
prawda płynie razem ze łzami,
prawda w cierpieniu mojej dziewczyny,
prawdą są wszystkie moje przewiny
i rana, z której płynie żal.
To prawdy mroczny, gęsty szal.
Zatyka usta, zagłusza słowa, [...]

Łzy płaczliwego nieba
i pozbawione krwi liście.
Lato świat już pogrzebał,
ozdobił wiatrem soczyście.
Miodowe światła płomyków,
suche szelesty kroków.
Śmiechy z daleka już milkną,
wesołość staje gdzieś z boku.
Jest jak pęknięcie na kości,
kłębem milczenia opięta,
przestrzeń bolesnej przeszłości, [...]

Nie ciemność przynosi najwięcej szkody,
lecz w niepatrzeniu bezmyślne zawody.
Nie milczenie bywa źródłem ciszy,
a fakt, że głosu nikt nie usłyszy.
Nie bezruch jest martwoty znakiem,
tylko życie bylejakie.
Świat ma już piętnaście miliardów lat,
ty okruch okrucha drobiny drgnienia jego trwasz.
Kosmos ogromem pochłania słowa,
ty w średniej szufladzie możesz się schować.
A jednak... A jednak!
Kiedy stajesz się światłem, ciemność ginie.
Słowem tworzysz piękno, które nie minie.
Ruch, taniec, drżenie, nawet serca bicie
są nutą w bezdennym natury zachwycie.
A chwila, kiedy jesteś - raz i tyle -
mieści wszystkie wszechświata chwile.
Obrazem Boga jesteś przecież:
Wyborem i drogą, twórcą i dziełem.
Człowiekiem.