Płaczę bo śpisz zmęczona światem
Deszcz wiosną słońce ciężko kryje
Na błękit narzucił szarą szmatę
Chłodem owinął Twoją szyję.
Dłoń wiotka jak pisklę w moich dłoniach
Spija ciepłą wyściółkę szorstkiej garści gniazda
Krople pocałunków lśnią na skroniach
W tęsknotę ubrana każda.
A dziś!
Otwierasz oczy! Spoglądasz na moje włosy
Uśmiech, nie rozkwitły, w źrenicach skrzy
I koniec deszczu bez słów głosi!
Odpada palto choroby, co duszę Twoją kłuło
A mnie upaja piękno z jakim leżysz.
Twoje ramiona obejmują świat, a ich czułość
Jest tym, co całym sobą pragnę przeżyć.

Quid Quidem

Słowa na drzewach wiszą zamiast liści
W tym sadzie pełnym marzeń
W garści skradzionych winogron kiście
Na oczach rany od oparzeń
Układasz klocki żmudnie wybierając
Kolory, kształty, sprawdzając plany,
A kiedy nagle wszystkie chwile stają
Zostają po upadłym tylko rany.
Tych sadów krocie, aż po horyzont,
W każdym samotny cień sadownika
Wszyscy poprzez liście swoich drzew widzą, [...]

Las szumi wiatrem, pamięta ziemią,
Koronami drzew opowiada.
Tysięczne marsze bezbrzeżnych plemion
Zapisał w szorstkiej kory śladach.
Las, jak zmęczony swą troską ojczulek,
Katyńskim Duszom ocierał łzy,
Gdy drut kolczasty ranił, on czule
Kołysał wiedząc, że nie przyjdzie świt.
Patrzył na tchnące spirytem cienie,
Tępe gąsienice żrące liście życia,
Zbierał każdej kropli krwawe ciszy lśnienie
I trzyma je w sobie do każdego dzisiaj.
Choć golem rozsypał już swoją skorupę,
Co rakiem wciąż gniecie fundament korzeni,
Ci, co strzelali, już wtedy byli trupem,
Tych, co padali, biel żywi w czerwieni.
Katyń, Charków, Twer, Kijów, Mińsk,
Lasy, łąki, ziemia, kamienie.
W ich pustce przy Orle spoczywa Krzyż,
A w naszych ranach niezłomny tkwi wieniec.

Quid Quidem

Za oknem jarmarczne łaciate budy,
Klauni sprzedawcy drą gardła klientom.
Kupić, mieć, dotknąć, byle zabić nudę.
Jednak ich słodkie kwiaty tak szybko więdną.
Proste zabawy, z czasem prostackie,
Jak muł zatykają koryta ludzkich rzek,
W tej brei sznury kolorowych statków
Przypominają płytki ściek.
Tylko kamienie przydrożnej prawdy sobą
Niosą uparcie winy krzyży lek.
Tak daleki nasz świat, choć tak bliski Bogu.

Quid Quidem

Dzisiejsza noc kłębem granatu
Wysnuła ciebie wpatrzoną w gwiazdy.
Ogród kołdrą cieni drzew otulony
Też sennie ogląda miliardy świateł.
Wyciągasz dłoń łuskając skarb każdy,
Lecący przez ciszę marzeń balonem.
Patrzę na ogród, drzewa i niebo całe,
Jak na oprawę brylantu Twego cienia,
A ty patrzysz jak na brylant, na gwiazdy.
I cieszę się że zwariowałem,
W srebrnych skrach szukając Twojego imienia,
I szukając go w cieniu każdym.

Quid Quidem

Kiedy ludzka głupota jak gigantyczna fala
Spada na mój świat i wszystko.. Rozwala,
Albo gdy absurdy pustych głów
Miażdżą prostotę prawdy znów
I krew bezsilności cieknie z ran,
To jeden domowy sposób na to mam.
Składniki są proste: dwie garście spokoju,
Łyżka nocnej myśli i obecność Twoja.
Zmieszać składniki powolnym spojrzeniem,
Odcedzić tępych uwag ludzkich gorzkie cienie,
Gotować na rozpalonej wspomnieniami twarzy,
Poczekać aż miłość sen ciszą uwarzy.
Potem wystarczy następnego dnia rano
Zobaczyć twarz ukochaną,
Posłuchać ciepłych słów
I jestem najszczęśliwszym człowiekiem znów.
Lekarstwo polecam na ból ludzki każdy,
Byle nie zapomnieć do niego użyć prawdy.
Mnie wyleczyła z śmiertelnego wczoraj,
Ta kojącej miłości maść Twoja.

Quid Quidem

Moja dziewczyna jest piękna,
Kiedy za oknem zima
Na niej uśmiechu letnia sukienka.
W dłoniach zakochanych trzymam
Każdą sekundę jej serca,
Bo lepszej mapy nie mam
W chłodnej poniewierce.
Moja dziewczyna jest piękna
Kiedy siedzimy w domu,
A pogoda wredna,
Śpiąc pisać wiersze potrafi pomóc. [...]

W zmierzchu zasypiającego dnia
Ty, cichy #pocałunek i ja.
W granacie rozgwieżdżonej nocy
Ja, spragniony pocałunek i Twoje oczy.
Świtem okraszonym promieniami słońca
My i przelotny pocałunek bez końca.
I tak całymi przemijającymi latami
pocałunek jak obrączka między nami.
A kiedy życie wystawi nam rachunek
Wciąż będzie trwał serc naszych pocałunek.

Quid Quidem

W marszu pod górę
Słyszę nasz śmiech,
Na szorstkich turniach
Echo ech.
Dłonie splecione,
Plecaki puste,
Niebo czerwienią płonie
Jak Twoje usta.
Kiedy przystajemy, by odpocząć,
Szum wiatru w kosodrzewinie,
Jak daleki pociąg,
Czy dusza po winie.
Takiego marszu jeszcze nie było
Na moich drogach,
To ostatnia i pierwsza miłość,
Jak bungee do Boga.

Quid Quidem

Gdybym chciał napisać, moja Miłości,
wiersz o Tobie, najpiękniej i najprościej
Napisałbym po prostu Twoje imię,
tak prawdziwie jesteś przy mnie.
Albo narysowałbym rano
Z pamięci Twoją twarz roześmianą,
Albo wieczorem w gwiazdach
Srebrem inkrustowana lśniła by prawda,
Albo, jak teraz, w mroku i ciszy
Kocham Cię nawet kiedy mnie nie słyszysz.
Patrzę na śnieg, obok moje serce.
Bóg przez nas przepływa..
Czego chcieć więcej?

Quid Quidem

Bolące kolano i krzyk jak masz być cicho,
Zapodziany zeszyt, zapomniana randka,
Ostatni dzień w pracy, bo kłóciłeś się z szychą.
Oszust przyjacielem, na imprezie wpadka,
Dziurawa opona przed ważnym spotkaniem,
Choroba w rodzinie, gdy piękne wakacje,
O jedno za dużo powiedziane zdanie…
Do bliskiego szczęścia przegapione stacje.
Tysiące potknięć, uderzeń, pomyłek
Dźwięczy w mojej głowie młotami kowali.
Czy na pewno, mój Mistrzu, potrzeba aż tyle
Do wykucia jednego żywota ze stali?
Z pokorą przyjmuję, [...]

Błękit w zielonych cętkach,
Soczystość owoców tak piękna,
Obłoki w rześkim nurcie płyną,
A pod nimi człowiek z drabiną.
Żeby po niej wspiąć swoją duszę
Każde słowo na szczeblu muszę
Zobaczyć w cieniu tej jabłoni,
I widzieć jak w ciemności płonie.
A on milczy i opowiada
O rubasznych sąsiadach,
Płaczącej dziewczynie [...]