SPROSTOWANIE/wyjaśnienie przesłania wiersza :

Tytułowe "jestem i będę" oznacza pamięć i ślad. A nie rozwiązanie protestu.

Jeśli spowodowało to komuś ulgę, to z całego serca przepraszam. Protest nie jest fochem, czy infantylizmem. Wierszem, nawet ładnym, go nie zakończę...
Bądźcie szczęśliwi.
QQ
===

Ja tu zostanę. Nie trzeba się martwić.
Rzeka mnie pamięta,
Niektóre dziewczęta,
I ci, co ustawiają walki…

Niełatwo wyrzucić mnie z głowy,
Tak śmiesznie jestem szalony,
Aż dziw, że nie mam żony,
Chociaż [...]

Chrzęszcząc jak miażdżone skorupy,
Drepczą od chwili do chwili.
Niedawno jeszcze serca im biły,
Dziś to już żywe trupy.

Wszystkim odpięto uśmiechy,
W lodzie czekają na biorcę.
Na ich miejscu wyrosły kolce,
Do który mocują twarzy reliefy.

Tamta kobieta nie potrafi kochać,
Koledzy zgwałcili ją grupowo.
Teraz brzydzi się sobą
Nikt nie wie czemu cały czas szlocha.

Brodacz, który upadł na ulicy,
To ojciec wyrzucony z domu.
Okazał się niepotrzebny nikomu.
Dlatego w nocy krzyczy.

Ten, co mu ściąga buty, [...]

W deszczu spływają chwile.
Oddech jak zmęczony wieloryb,
Na twarzy oszronione kolory.
Z całej planety zostało, o, tyle!

Nawet słowa, jak zmokłe ptaki,
Siedzą na gzymsach katedr i domów.
Po co one komu,
Skoro pasują tylko do kloaki?

Niebo to wzburzona pierzyna, [...]

Wagabunda w zakurzonym stroju,
Idąc zmęczoną dniem drogą
Rozmawia z Bogiem,
Kiedy szuka spokoju.

Kamień nie mięknie, wiatr nie ogrzewa,
A jednak iść lżej, oddychać łatwiej.
"Tego przed mrokiem łakniesz "
Szepczą w odpowiedzi drzewa.

Kiedy ostatni uśmiech słońca
Całus złożył na twarzy,
Łzę ogniem rozjarzył,
I świeci nim bez końca.

Quid Quidem

Abecadło

Pierwszy krok i od razu śmiech.
Koszulki nie mogłaś zdjąć.
Za dużo chętnych rąk…
To nie był grzech.

Drugi prowadzi do studni.
Opowieści w mroku.
Podwójne łzy na oku.
Świat echem wtedy dudnił. [...]

Dotyk pomarszczonych czasem,
Kanciastych i chropawych dłoni,
Umęczona głowa tęsknie chłonie,
Widząc czekającą trasę.

Pusta torba pamięć zbyt uwiera.
Zakłamane dni milczą
Z dzikością wilczą.
Dlatego zatrzymuję się teraz.

Raz szczęście spotkałem. [...]

Półdusze

Rozbawienie zaplecione chórem
W żółcienie lampy, a dłonie,
Różowe delfiny oceanu skóry,
Klaszczą, aż wszystko spłonie.

I gwiazd kryształu rozbitego w mak
Oglądamy spektakl leżąc na trawie.
Plotkuje szelestem drzew gawiedź,
Patrzę na profil twarzy, piękny tak. [...]

Gdy błazen płacze
Klaszczą bezwiednie,
Szukając komedii
W kloace.

Pustka w pokojach.
Za oknem wichura
Zrywa ptakom pióra.
W końcu padła Troja.

Jedna świeca płonie.
Świeca do modlitwy,
Że każdej gonitwy
Nadchodzi zawsze koniec.

Quid Quidem

Świat tonie markotnym deszczem
Koszmary jawią się jawą
A marzenia strawą,
Bez przypraw do tego jeszcze.

Przechodnie patrzą nie patrząc.
Oddech miarowo świszczy
Szukając w stratach korzyści,
Które na końcu nic nie znaczą.

Kilka łabędzi zostało.
Trzymały się z dala od brzegu.
Zmęczony nie zwolnił biegu.
Czasu tak mało.

Pustynia samotnego gońca,
Martwe kwiaty słów
I rany znów.
Pustynia stworzona przez słońce.

Quid Quidem

To wszystko zbyt boli.
Cierpienie uszlachetnia,
Ale nie pytał mnie nikt o zdanie,
Czy chcę być chamem, czy panem.
Commedia dell’arte przednia.
Tylko szkoda, że nikt nie chce mojej roli.

Smok, który zjada bohatera,
Okazał się prawdziwy.
Widownia szaleje,
A bohater płacze i się śmieje,
Mimo krzywdy,
Bo też chciał zarobić na obiad teraz.
Ot, i takie dzieją się dzieje.

Quid Quidem