Łódź płynie sama
Bez kapitana,
Bez znajomości w planach.
Patetyczna drama.

Knagi, szekle, koje.
Życiowe przeboje.
Zdobyto Troję…
Gnoje

Pozostała skorupa
Żaglami rozpruta.
Nie wytycza jutra
Ręką trupa.

Jedno tylko w próchnie lśni,
Jak cień dni
Ciepłem tli.
Ty.

Quid Quidem

Czy tak chciałbym umrzeć?
Nie. Chciałbym umrzeć stary,
Wśród miłosnej gwary
I w przyjaznym tłumie.

Chciałbym gasnąć z twoją dłonią w dłoni.
Dreptać oddechem z twoim do pary
I razem rozsunąć następne kotary.
Taki chciałbym przeżyć koniec.

Alem nie godzien. Zbyt plugawy.
Wziąłem żart za prawdę,
Dzisiejsze za dawne.
Wypadłem z zabawy.

Quid Quidem

Wiersz dedykuję wszystkim dzielnym Obywatelom Ukrainy, szczególnie ich dzielnemu Prezydentowi i jego wspaniałej żonie.
...
Na niebie szumna wiatrem cisza.
Dni kapią niewzruszenie
Topniejącym istnieniem.
Tego czujniki obserwatoriów nie słyszą.

W formularzach, jak w życiu,
Mnóstwo niepotrzebnych ramek.
Ledwo migocze światły kaganek,
Światłem stają się przypadkowe znicze.

Miłość z wieczora, żałoba z rana.
Pamięć nie zmieści tysiąca słów,
Więc się wpatrują w jakiś obraz znów.
Byleby nadal nadzieja [...]

Diament tworzą ogień i ciśnienie,
Człowieka podobnie - losu bat i krata.
W mroku wojny brat winien wspierać brata.
Najtwardsze z tego powstają kości ziemi.

Dajecie nam pod opiekę całą swoją miłość.
Płaczące mamy, przestraszone żony,
I małe serduszka składacie do dłoni,
Nadzieję, by było inaczej niż było.

A potem do domu, w płomienie i kurz,
Idziecie bez słowa bronić Ojczyzny.
Z piersią gotową na ordery i blizny,
Po krótkim pożegnaniu już tęskniących dusz.

A my podpisem wszystkich słów [...]

Nie chcę iść dalej
Zapomnieć o przeszlosci
Zakopać rozrzucone kosci
I cieszyć się z rzeczy małych.

Nie chcę czekać na radość za zakrętem,
Spełniać swoje marzenia,
Świata zmieniać,
Prostować drogi kręte.

Nie chcę uśmiechu i śmiechu do rozpuku [...]

Teraz w morzu smutku
Rozpalam projektor serca.
Ekran naszymi nocami rozświecam,
Wiolutku,
Śmiechu wódką.
Szczyty w chmur kłęby wzlecą,
Serca w żywiołu stopią się piecu.
I oddycham tą chwilą krótką.
Do skutku.

Quid Quidem

Każdy świat ma jakiś koniec,
Prawdziwy koniec świata.
Im zabijają brata,
A mój tonie.

A nawet wtedy, na własnych gruzach
Serce mi pęka za ich bratem.
Co się stało z tym światem?!
Wściekłość grzmi czarną burzą.

Ja już i tak w nim jestem niczym. [...]

Jestem przy Tobie nawet w tej chwili.
Nie martw się - szepczę niemo. 
Jest w nas żar płonącego krzewu. 
Nie wszystko inni zabili. 

Nie bój się, ukochana. 
Przyjdzie lato, jesień, przejdą lata. 
Słońce rosą będzie lśnić na kwiatach, 
Woda rzeźwić będzie w kranach. 

Miłości moja, serduszko uspokój. 
Jestem i będę zawsze przy Tobie,
Bo twoja miłość złączyła mnie z Bogiem
I lśnić będzie zawsze w pamięci mroku.

Quid Quidem

Choć piszę znów,
To jest tylko ciemność -
Słowo jedno,
Reszty kurz.
Światła zbledną,
Lecz przed duszą biedną
Nareszcie prawda - Bóg.
Tam znajdę spokój,
A może i Ciebie zobaczę znów?
Tą ze snów.
Tą z mojego boku.

Quid Quidem

Zapomniałem już jak wygląda śmiech,
Kiedy usta wygina dźwięk światła,
Gdy radość jest tak łatwa,
A szczęście to nie grzech.

Nie pamiętam żadnych barw, prócz szarości.
Myśli nie biegną jak charty za zającem.
Zimy już nie są tak gorące
I nigdzie nie potrafię znaleźć miłości.

Biorę, co czas niesie, bez znaczenia smaki.
Wszystkie i tak gorycz samotności kryje.
Każdy, choć nie chce, to tnie w poprzek szyję.
Podły okazał się świat i pusty taki.

Niech i tak będzie. Nie zawrócę rzeki.
W cieniu schowam tylko, co zostało w dłoni.
Noce i gwiazdy, dnie i opowieści, Twoje łzy słone.
Koniec okazuje się najlepszym lekiem,
Bo kiedy już wszystko spłonie,
To co zostaje, jest właśnie człowiekiem.

Quid Quidem

Już nie ma krwi.
Puste żyły i jałowy łopot serca.
Na jutro żadnych planów więcej.
Szum rzeki jednostajnie brzmi.

Komedie bolą, dramaty zioną nudą.
Słońce przez okno zagląda z nadzieją,
Ale i ono widzi, że to już nie ja,
Że to manekin sterowany z trudem.

Ja pozostałem w tamtym dniu. [...]

Ty.
Jesteś tak daleko.
Glob wiruje bez celu.
Proszący głos wielu
Ledwo zahaczy chmur mleko.
Nawet mój krzyk.

Dlatego milczę.
Oni skaczą po żebrach,
Kopią w głowę, brzuch.
Taki w nich bojowy duch, [...]

Już świta. Uszykowane dumnie zbroje
Droczą się ze słońcem na błękicie areny.
Jeszcze nieruchomo stoi front niemy,
Gotów, choć niechętne mu te znoje.

Barbarowie w topniejącej mgle ukryci.
Trawa spija gorączkowo rosę.
Spieszy przed dniem, a zginie podków ciosem..
Tymczasem niech wszystkich brzask zachwyci.

Za chwilę ziemia zagotuje krew, [...]

"Wielki Mike", płakałem cały czas. 

Dlaczego plugawy świat mnie nienawidzi? 
Przez żyły płynie czas i kwas. 
Przyszłość pustką brzydzi. 

Kochała mnie z całej siły, 
Jak nikt na świecie… 
Jak mi Bóg miły. 
Czy to też wiecie? 
[...]