Cicho przydreptała trzecia nad ranem,
Ubrana w bezkresny granat Swarovskiego.
Czuję przez sen, jak cicho wstajesz,
By złowić zdobione sekretami niebo.
Kot wrócił z patrolu w ciepło twej pościeli,
Zamruczał pocieszając i skulił się w sen.
Obaj już dawno żeśmy zrozumieli,
Że miłość do Ciebie, to jest szczęścia Zen.
Zamykam oczy, uśmiechnięte usta,
Morfeusz niesie seans pocieszenia.
Miła fantazja, strojna w tytuł Prousta,
Kojąc wyświetla cudowne marzenie.
Śnię z wypiekami, jak trzecia nad ranem
Prowadzi Ciebie w strumień gwiazd ogrodu,
A ja przebudzony zaraz zasnąłem,
Wdzięczny za tą chwilę i za Ciebie Bogu.

Dwa w jednym

W szklanym pryzmacie biel sączy barwy,
Skradzione wiatr wiesza na burzy,
I nagle warczących chmur ton twardy,
W spektralny uśmiech się zanurzył.
Zbierasz ten widok zachłannie wzrokiem,
Jak koliber spijający nektar z kwiatów,
I, choć razem ze mną w deszczu mokniesz,
Dziękujesz za ten dar Stwórcy światów.
Stoję przy Tobie na lśniącej łące,
Jednak inne skwapliwie spijam piękno,
Wzrokiem całując Twoje rzęsy drżące,
Dziękuję Bogu modlitwą bezwiedną.

Quid Quidem

Ukochany Synu
W darze pędzącego na oślep świata
Otrzymasz chwile, które przeminą,
I moją miłość, co ich jest warta.
Najdroższa córko,
Tobie złoży czas w dłonie
Marzeń i snów pełne podwórko,
Które moja miłość posprząta na koniec.
W minionych sekundach nasze kroki
Równym rytmem na spacerach grały,
A każdy z nich wydawał się rokiem. [...]

Przez ocean krzyczałem latami,
Słów jastrzębie wycinając z pakuł.
Wiatr wszystkie sygnały zamiótł,
Nie pozostawił ani znaku.
I twardym młotem ze stali
Uderzałem w ściany na drodze,
Aż w końcu duch mój zamilkł
Wśród sieci milczących ogrodzeń.
Wtedy znalazłem Twoje spojrzenie,
Twój szept rozbił całe światy,
Nic nie muszę już silić się zmieniać,
Nagrodą serca są przeszłe straty.

Quid Quidem

Pogoda dziś okrutnie deszczowa.
Świat tonie cały w absurdu potopie,
Lecz zamiast wody strugą lecą słowa,
Wciągając umysły w mętną topiel.
Gwałt pędzącego szkwału przeraża
Stojących dotąd na twardej ziemi,
Gdy w znanych z dawien słów obrazach
Potrafi wszystko w popiół zamienić.
Widziałem tragedię zrodzoną z chaosu,
Jak, dotąd solidne i proste, sprawy
Ginęły w kipieli zdumionego losu,
Zmienione w nonsensu sznur kaprawy.
Miłość z kamieniem ego u szyi,
Dobro rozerwane w każdą stronę,
Szacunek do [...]

Kot Bilbo leczy sprawnie rany
Szczególnie gdy jesteśmy sami,
Terapeutycznie także mruczy
Łatając starganą wichrem dni duszę,
Rozgrzewa nocnych lęków chłody,
Syci tęsknotę trawioną głodem.
Jego miodowe, kocie spojrzenie
Otwiera nam magiczne przestrzenie,
Gdzie wędrujemy we trójkę
Międzygwiezdnym podwórkiem.
To tylko kot, czasem mówią znawcy,
Wygląd i biologia o tym świadczy.
Patrzę wtedy na nich i mój uśmiech patrzy,
Bilbo przy ukochanej mruczy leki,
I myślę sobie - jaki ten ich świat daleki!
Kiedy ratujesz życie topielcowi,
Pewnie "to tylko oddech" któryś powie.
Nabieram powietrza, dobieram słowa.
I nagle słyszę ciche "pazury schowaj",
Mruczenie, i znów "jest i tam robota,
Tym nieszczęśnikom też potrzeba kota."
Więc tylko mówię ciepło "jeśli tak widzicie,
To spójrzcie dookoła - to tylko życie"

To trudna praca - być człowiekiem,
Tak wiele płotów zbyt zaborczych
W marszu nam więźnie
I z żył nadziei bezradnością broczy.
To trudne wybory - utrzymać kurs,
Tak wiele oddechów kwiecistej nocy
Toksyną pustki brzemienny wór,
Ktoś miły do serc nam przytroczył
To jedna chwila - mieć i nie stracić!
Smak zapamiętać, lśnieniem się umyć,
Rosa łez, którą wypiekają kaci.
Przecież klękasz pod klingą dumy
Tym samym kolanem, co ciśnięty ciosem!
A jeśli zapytasz, która z nich tak ważna
By honory czynić namaszczonym głosem,
To odpowiem wskazując ją palcem - każda!

Quid Quidem

To jest jeden krok, jeden gest
A za nim całe życie płynie.
To odpowiedzialna odwaga jest,
Nie utopiona w winie.
A w plątaninie barier i sieci,
Wiążących serce i głowę,
Jest tym co najjaśniej świeci,
Wyciętym z duszy słowem.
Wolność to nie są skrzydła,
To prawo do skoku z gniazda,
I nie swobodne mamidła,
Lecz odpowiedzialność żelazna.
Wolności nauczył mnie kot,
Siedzący przy kuchennym oknie,
Myśląc, czy warto skoczyć na płot,
Choć okno zamknięte i świat moknie.
Wolność to wewnętrzna droga,
Świadomość siebie i wiedza o płocie,
To narysowany we mnie szkic Boga.
Tyle zrozumiałem po lekcji kociej.

W jednostajnej strudze rzeki
Dni chłoną nutki kropel deszczu.
Kiedyś brzeg zdał się tak daleki,
Teraz miniony i ten, co go wieszczył.
Brudy, samorodki i stada kamieni,
Niesione falą znudzonych godzin,
Kierunku nie potrafią zmienić,
Oddech odnajdując w Charona łodzi.
Od samego świtu pragnienia, jak ryby,
Przejrzystą taflą płochliwie pływały.
Teraz, gdy zmierzch zwalnia lekko tryby,
Ich barwne łuski są już czarnobiałe.
Wiem, że wszystko w końcu rzeka skruszy,
Barwy lśnień, huk pienistych grzyw.
Pozostanie tylko środek mojej duszy,
A w nim pozostaniesz ukochana Ty.

Porzuconego jak wypluty włos,
Z płonącą głową, marzeniem Prometeusza,
Znalazłaś gdy dopijałem filiżanką noc
I złożyła się we mnie Twoja dusza.
A potem światło i lot nad błękitem,
I miłość skrząca pantografem dni.
Przedtem wszystko było trwania bytem,
Z Tobą nie ma ruchu słońca ani chwil,
Jest bijące dotknięciem serce.
A Ty jesteś jeszcze więcej.
Warte wszystkich czerstwych pajd
Z Tobą, Pięknoto, "I swear i lived!"

Quid Quidem

Zamykamy oczy, noc gra nam na wiolonczeli.
W ciszy galopu serc nie słychać świata.
Czas żarnami krawężniki dróg już zmielił,
Mapy w strzępy podarł na przydrożnych krzakach.
Wobec pustki planów i mocy horyzontu
W pierwszym dniu biegnącej przyszłości
Ubrani w armaty ze skwierczącym lontem
Wciąż w tej ciszy ogni bezruch gości.
Nowe słowa, nowa czerń, nowe całe wszystko.
Czuję ciepło, płomień się rozlewa.
Wtem jak oddech ducha pożądliwie blisko [...]

Kiedy jej dotykam,
Jak usta pielgrzyma pierwszy łyk wody,
Serce znika,
Płomienie stają się ochłodą.
A pachnie jak wieczór
Złotym zachodem słońca ulany
Fortunie na przekór,
Wieczór piękny choć potargany.
Smak, jak Indiańska powieść,
O polowaniu na pumę,
Która po pierwszym słowie
Żądzę rozpala i Dumę.
A kiedy zasypiam
Jej skóra troskliwym kocem,
Bez pytań.
To dni cieni i świateł noce.

Quid Quidem

Te krzywizny i cienie
Aksamitne krągłości słońca
Szpony dłoni rozgrzeszeniem
Wstrząsały światem bez końca
Lawy płomień ust i języka
Szelest pustynnego piachu
Srebrem śmiechu zbryzgał
Oczy lśniące jak komety szachów
Węże palców pazernie
Tańcząc radość derwisza
posiadły Wtem! nowe ziemie.
Autostrady czasu wiszą
Światła gwiazdy eksplozją zerwane.
Nie ma nic przez chwilę, poza ciszą.
Amen.

Quid Quidem

Będzie co ma być, ukochany synu.
Dziesięciolecia odległe przeminą,
Słowa ucichną, obrazy spłowieją,
Dzisiejsze pestki jabłonie rozsieją.
A kiedy moje zamglone wiekiem oczy
Przestaną bezsilnie tęsknotą broczyć,
Z zagraconego strychu siwej strzechy głowy
Obraz wędrującej kropli wyjmę kolorowy.
Ty żartowałeś, a ja się śmiałem,
I z Bilbo szedłeś na spacer poprzez trawę.
Wtedy słuchałem twojego głosu [...]

Kiedy patrzę na Ciebie, dziewczyno,
Okruch słońca w potłuczonym szkle,
Widzę chleb pachnący i wino,
I przejrzystą, gorącą widzę łzę.
Gdy dotykam, kochana, Twojej dłoni,
Aksamitnej, twardej życia szkołą,
Choć jej drżenie spłoszone chwilę płonie,
Zwykła czułość gładzi przecież czoło.
W końcu motyl cichych ust otula skroń
I dwa drzewa różnych losów spina snem.
Wtedy właśnie wiem, znajduję wreszcie dom
I ten dom pokocham, właśnie wtedy wiem.

Quid Quidem