Pochylona głowa i w pamięci cisza,
Gdy ziemi tej rany odsłaniają zęby.
Dziś taka jest właśnie rocznica -
Dzień pamięci Żołnierzy Wyklętych.
Porzucone złudzenia, wykreślone jutro.
Tylko honor i poświęcenie opłacają myto.
Zaraza gwiazdy nadeszła boczną furtą.
Porzuciła prawdę silnie niedomytą.
Świat upojnie wesół w zwycięskiej paradzie
Największą ofiarę porzuca tym sępom,
Najdzielniejszych zimno pod tasaki kładzie,
Mimo, iż to oni wsparli świat, gdy cierpiał.
Żołnierze Wyklęci - debaty, wytyki, [...]

Śmierć świata zasypia,
Zima znika w jaskini.
Tęskne słońca drzewa skrzypią
Koronami szarymi.
Za oknem chaos, w mediach dwa światy.
Stos martwych patyków płonie.
Lodowe kruszą się kraty,
Uśmiech rodzą ciepłe dłonie.
Ostatni duch zimy usiadł dziś z nami,
Przy pierwszym ognisku.
Przeminął jak i my przemijamy sami,
I jak całe życie w mroku pryska.
A jednak, mimo ulotności,
Śmiech, fantazje, słowa jak ćmy latały
Wystarczyło tylko wzlecieć miłości ...
Zachwycasz sobą błękit w gwiazdach cały.

Miłości nie ma we wrzasku,
Nie znajdziesz jej również
W malinowym dnia brzasku,
Ani gdy plażą szumi południe.
Nie ma jej w różach i wierszach.
Nawet w pierścionku jej nie ma.
Miłość to haust powietrza.
Łza, kiedy śpiewasz,
To też cisza, gdy sprężyny skrzypią,
Ciepło dłoni w spacerze,
Myśl za myślą, co staje się modlitwą.
Jeden dom w wierze.
Miłość jest piaskiem lodowej pustyni
I wodą w piasków oceanie,
Ustami jest Twoimi
I Twoimi miłość jest ustami.

Twój oddech na skórze.
W ostygłej lawy
Szorstkości baklavy
Krwiste słońcem róże.
Dzień dniem gna
W plątaninie traw.
W snach
Ja kowboj, komandos, bohater,
Ty
Kina, gdzie film ze mną
Wyświetlają, całym światem.
Światem
Z tymi pięknymi ciszami,
Gdy Bóg uśmiecha się nami.

Milczenie więcej warte od słów?
Jeden obraz jak ich tysiąc?
Mam wrażenie jakbym znów
Do przedszkola trafił dzisiaj.
Gładkie maksymy, przemądre zdania,
Błyskotliwe zlepki skrytego znaczenia,
To nikogo jednak jakoś nie skłania
Do zwykłego, logicznego myślenia.
Jeśli milczenie tyle jest warte,
To skąd wiesz czy to nie aby
Głupiec idzie w zaparte,
Bo w słowach jest strasznie słaby?
A obraz? Fakt, ten kryje słów tysiące
Tylko zapytam - jakich?
To jak z kwiatami na łące:
Niby dużo, a okazuje się, że same [...]

Popioły Wołynia, Katynia i Auschwitz,
Szary kurz cierpienia na śniegach Sybiru.
40 dni smok pustki nad Chrystusem się pastwi
Drąc wszelkie życie na polskich polach tylu.
Zabory, krzyżacy, bolszewickie noże,
Plewiły ten naród niszcząc dobre frukta.
Niechaj wreszcie w końcu, miłosierny Boże,
Orzeł nasz doczeka uczciwego jutra…
Mimo hieny fałszu żrącej z lewej strony,
Skrzeku sępów, co prawdzie ubliża,
Mimo blichtru sklepów wyznania mamony
Stoimy wciąż mocno u stóp Twego Krzyża.
Pochylamy głowy pod marności [...]

Czytam słowa świadków Wołyńskiej Rzezi
W milczeniu ciężkim jak kamień.
Bestialstw dokonali sąsiedzi!
Ludzie których mordowani znali!
Torturowano nie dla wywiadu,
Czy czarnym wzorem Mengele.
Mięso darły demonów stada!
Żadnej ohydy nie było za wiele.
Potworne!
Wiem, Boże, że płakałeś wraz z nimi…
Człowiek na Ziemi jest wolny [...]

W leniwym walcu nocy,
Czasem wstrząsanym lekką polką,
Lub szmerem sunącej dłoni,
Jak sens galaktyk zamigocze
Tycjana, czy Rubensa fiolką,
Zapierający dech w piersiach płomień.
Jak teraz!..
Mój oddech zamiera,
A Twoje cienie,
To jądra słońc zdobienie,
Rysują piękno skąpane w miłości,
Jak rzeźbę słoniowej kości.
W tej ... ciszy
Szelest słów słyszę
Ty sennie nimi oddychasz…
… Dziś w dłoni leży kruszyna-chwilka.
Uchwycony Ciebie obraz.
Jak delikatny pocałunek Boga.

Nowy rok nadchodzi, jeszcze jeden więcej.
Zmęczone kolana, obolałe plecy,
Podrapane w bezradności ręce,
Stopy w butach z mieczy.
W ciszy nocy, w skrzeniu gwiazd,
Jak ognisko w mateczniku,
Stary nowy rok popiołem zgasł.
Zgasły plany i nadzieje,
Zgasły wakacyjne fotki.
Wnet i pamięć wiatr rozwieje.
Znikły także wątpliwości.
Patrzę w jego młode oczy
Przez kolejne roku ramy.
Czym ten nowy rok zaskoczy?
Jakie dary rok ten da mi?
Sam, w milczeniu, wznoszę toast
Za tych przeszłych, których krople
Gęstym ściegiem [...]

Panie bogaty,
To u pana wisi prawdziwy Van Gogh?
W sierpniu, to był osiemdziesiąty ósmy rok,
namalował te kwiaty.
Ile dał pan za nie milionów? Sporo kasy.
Zginął postrzelony.
Wie pan? On był trochę szalony.
Tak się zastanawiam czasem,
gdzie życia sens? Gdzie spełnienie marzeń?
Czy trzeba umrzeć postrzelonym
jak Vincent, czy "Imagine" Johny,
czy lepiej mieć salon z jego obrazem?
Panie cholerny milionerze,
niech pan nic nie mówi jeszcze,
patrząc na ten obraz w ciszy mam dreszcze,
a panu i tak nie uwierzę.