Dźwięk powoli dartego papieru
Przypomina zimne ognie…
Nagły bezruch ciszy głodnej…
Echo radosnych wybuchów, tak wielu.

Woda szumi w tle, pod oknem,
Jak cichnąc gasnąca publiczność
Na śmierci słów bezsenną okoliczność.
Obrazy toną na wskroś mokre.

Trochę schowałem, trochę samo przyszło.
Wystarczy, póki sen nie zmorzy,
A pośród gwiazd, galaktyk, przestworzy
Echo dwóch śmiechów. Z blizną.

Już ostatnie iskry kart do Ciebie, Boże.
Zwyczajne bazgroły jakiejś dziewczyny.
Jej zapach, głos i miny.
Tych kilka odłożę.
Szukałem winy wśród milczenia drwiny…
Gdzieś rosną grzyby, słodzą maliny…
Wszystko na dworze.
Chłodu nocy noże.
Wszystko na dworze...

Nigdy nie byłem tak daleko.
Łódź bez wioseł niosą fale
Coraz dalej, a ja dalej
Na wiatr czekam.

Horyzont pyłem wód otulony.
Szum wodospadu kryje głosy miasta.
Na pustym niebie tli się jedna gwiazda.
Milczące chwile pamięć chłoną.

Wszystkie brzegi za rufą zostały. [...]

Śmiałaś się do łez wtedy, w nocy,
Jak na bramce zamawiałem burgery.
Śmiech był piękny i szczery.
Deszcz to wspomnienie rozmoczył.

Zapomniana droga w lesie.
Pocałunki i miliony muszek.
Zapach tamtych drzew już uszedł.
Tylko echo śmiechu niesie.

Światła koncertów, meksykańskie fale.
Słowa i szepty, miłość i rozmowy.
Sercem otworzyłaś moją głowę.
Czekam i będę czekał dalej.
Dałaś mi szczęście surowe
Oddechy, ciepło, światy nowe
I płaszcz miłości - wiarę.
Jesteś moim słowem.

Quidem.art

Zapach dymu z grilla,
Ciepło słońca,
Ty Bez końca.
Havasi sen umila.

Pianino wyrywa duszę.
Uśmiechałabyś się,
Szepczą popołudniowe liście
Rzece bolesnych wzruszeń.

Taco wspomina o Twojej skórze.
Gorący szum Bałtyku
Dodaje wspomnieniom ostatniego szyku.
Jesteś cała w mojej naturze.
Chociaż wszystko znikło
I tak mi przykro,
Swojego serca nie zburzę.

Quidem.art

Wnętrza świecą ciepłym złotem
Gwar, instrumenty stołu i śmiechy.
Posłuchajcie kiedyś tego echa.
Stojąc za milczącym płotem.

Wieczorny wiatr szepcze nadzieje,
Chłód wcina się ostrzem noża,
Kąśliwa bezsenność. Wtedy gorzej.
A z okien ciepło miodowym snem wieje.

Bez światła, żadnych słów, zero twarzy.
Próchniejących sztachet koślawa tyraliera.
Moje święta teraz.
Radość po polikach parzy.

Zmartwychwstał Bóg. Prawda pokonała fałsz.
Jesteś najboleśniejszą miłością.
W świetle lamp pokoi wciąż tyle gości…
Warto mieć choć ciepły płaszcz.
Alleluja! Alleluja! Głoście.
Nie zatrzymały Miłości gwoździe.
Choć zatrzymały cały świat nasz.

Quidem.art

Niech Ci Bóg darzy,
Zabity na Krzyżu przechodzi granice.
Wystarczy iść za Nim, nie trzeba krzyczeć.
Bez Prawdy nie ma marzeń.

W Twoim sercu jest dla Niego miejsce.
Nie chowaj Go, proszę.
Niewarte tego srebrne grosze.
Nic nie jest warte więcej.

U mnie już nie ma tej jednej siostry
O zielonych oczach.
Tylko duet został.
I los szorstki.

Największą z nich mi dałaś.
Jest tu i czeka,
By całego znów stworzyć człowieka.
To moja prośba cała.

Quidem.art

Korony drzew, uśmiechy, słowa,
Szum wiatru szepcze słodko.
Skały są takie wiotkie..
W kurzu nikną po drogowych rowach.

Buty przetarły kamienie,
Melodia chrzęści rytmicznie żwirem.
Wszystkie te szczyty… w pyle…
W ostatniej bramie zbawienie.

Prócz mnie tylko lanca samotnego cienia [...]

Próbowałem, z ręką na sercu. 
Paliłem obrazy,
Powiększałem skazy.
Błoto składałem na czystym kobiercu.

Nożem do wykładzin wyciąłem pół duszy.
Pożary w czaszce,
W pustej czerni wszystko, co jasne.
Serce. Jest serce. Serca nie ruszę. 

Tam jesteś cała, trzymasz moje dłonie. 
Tam jestem cały. Sam.
Tylko ten świat dzisiaj mam.
Zaczyna się tam, gdzie czas ma koniec.

Dlatego rozkładam ręce. 
Nie potrafię. 
Prędzej szlag mnie trafi. 
Nie mogę nie kochać Cię więcej. 

Quid Quidem

Noc była jak nasze gwiezdna. 
Zabrałaś mi całe życie, 
Nawet nadzieje najbardziej skryte. 
Została już tylko zajezdnia.

Potop Sienkiewicza, tak polski Norwid,
Ogniska, piwo w letnim cieniu…
Nie było istnienia.
Na pustym przystanku nie słucham głowy.

Tak bardzo to wszystko nic nie warte.
Śmiech w plątaninie nocy,
Kot, jak między nas się mości,
Prawda tchórzostwem na proch  starta.

Niedługo nadjedzie ostatni autobus
Wcześniej wieś kurz wojny rozgoni. 
Nie czuję już twoich dłoni…
Odgrywam scenariusz. Znowu.
Kiedy ktoś tonie,
To właśnie korona do końca płonie. 
Polecam Cię Bogu.

Quidem.art

Prawdą jest wystrzelony pocisk,
Zdmuchnięty płomień świecy,
Puste ręce
I los zastygły w locie.

Prawdą jest obojętna cisza,
Okryta maską twarz…
Tyle ich masz…
Ją tylko chciałem usłyszeć.

Tyle miałem wiary, miłości, [...]

Przedświt

Noc na kolanach, pochyla głowę,
Dzień, wznosząc powoli ostrze,
Cienie chłoszcze.
Cięciwa ciszy wibruje w tym słowie.

Patrzyły na nie przez szczeliny zbroi,
Lub leżąc w błocie okopów.
Oglądały spijając nocy resztki soków.
Potem los te źrenice mrokiem koił. [...]

Nie mogę umrzeć,
jak umiera się czasem.
Zbóż kłosy jasne…
Twarz w tłumie.

Nie mogę oddychać .
Powietrze smakuje pustką.
Przypatruję się łuskom.
W tłumie nic nie słychać.

Nie mogę myśleć.
Wszędzie są Twoje dłonie.
Godzina za godziną tonie.
Jak w torcie wiśnie.

Nie mogę nawet nie móc.
Niepewność miesza kawę.
Nie mam okrucha prawdy nawet.
Nie mogę już oprzeć się temu.

Quidem.art

Szalupa - Tomodachi

W mroku jaskini błysk i ciepły płomyk.
Czy przejdziesz ze mną
I bałtyckie plaże, i dolinę ciemną?
Czy dojdziesz ze mną do domu?

Przez ciekawskie uszy przebiega drżenie.
Wilgotny język skrzętnie zbiera łzy.
Nie zmienisz krwi czekających chwil,
Ale pomożesz mi dźwigać istnienie.

Nieporadnie przydrepczesz do moich ram.
Rozgryziesz troski, zawarczysz na cienie.
Na spadające liście zapolujesz jesienią,
A ja już nie będę sam.

Przyjaciółko, miłości resztką chcę spłacić
Wierność czułej sierści i nosa,
Bo o wierność tylko proszę.
Moje serce woła Cię, Tomodachi.

Quid Quidem

Skostniałe dłonie studzą kieszenie
Pusta ulica otula się mgłami.
Brzask zamiata resztki nocy nad nami.
Teraz wszystko stało się milczeniem.

Przejrzysta tablica. Kilka liter i wydech.
Twoje imię znika z wilgotnej szyby.
Wieczność na niby.
Dalej nie idę.

Każdy dzień jest ostatni. [...]