Samuraj tańczący dance,
Słoń i słomka w drinku,
Tak różne barwy w wilku,
Miłość ma sens.

Bo kanapka w nocy,
Albo uśmiech rano.
I spotkania z mamą…
Nie potrafię objąć Ciebie mocniej.

Coraz cieplejsze łzy,
Noc rozplotła cienie.
Cicho szybuje westchnienie,
Kiedy w psim futrze śnisz.

Dzisiaj jest zawsze,
Jutro nie ma nigdy.
Miłość w ogrodzie oliwnym,
Z serc, na dłoniach i w ustach naszych.

Quid Quidem

Projekt Takamoya
Chwila 13

Po seansie "Kot Bob i ja"
..

Które potknięcie uratowało mi kości?
Wszystkie otarły kolana tak łatwo.
Podobno nie ma przypadku,
Tylko są przegapione miłości.
[...]

Panie, ja upadłem.
I wtedy, na kolanach, cały w ranach,
Na krawędzi ciszy już dokładnie,
Powstałem znowu nieporadnie.

Śmiechy się śmieją nawet,
Dłoń kłosy włosów w szyk układa.
Wnet wzdycha szyja blada,
Czując palców czułą paradę.

Może i jutro cegła gdzieś poleci,
Zajęczy dziki gon zajęczy.
Lecz dzisiaj, i za to mogę ręczyć,
Świat nas nie dręczy, a wręcz świeci.
Na Twojej wsparty już poręczy,
Z siłą, co nie miedzią brzęczy,
Lecę ja, a obok mnie Ty lecisz.
Jesteśmy swoim własnym snem przecież.

Quid Quidem

Z okazji imienin Iskierce

Twoje zdumienie chwytają kamienie
I chrzęszczą o tym bez przerwy
Kojąco na nerwy.
A ja po prostu tulę Cię ramieniem.

Niespokojne rzęsy obłoki roztrzęsą
I w płatki śniegu zmienią.
Na Twoim imieniu wiatr liście odmienia
Tłuszcząc zielenie, a szarości blednąc.

Prawda jest teraz serdecznie prosta.
Że w jednym naczyniu,
Cynowym, po winie,
Dwa serca ktoś zalał woskiem.
Z tej świecy ciepły płomień
Ogrzewa spragniona dłonie.
Uśmiech łzę dogonił, aby z miłością zostać.

Quid Quidem

Są takie dni, kiedy serce płonie
Więcej niż ogniem
I zaplecione wieńcem dłonie
Stają się domem.
Wtedy leniwe poranki
Kontynuują bankiet,
Z południem stając w szranki.
Są takie noce, kiedy pod gwiezdnym kocem
Chowamy to, co kochamy,
A rozpalonym szeptem
Dajemy w śmiechu więcej,
Niż wcześniej od życia mamy.
Ukrywasz tam moje radości,
Wyśnione jak najprościej,
By samotności cień pokonany
Już w nas nie gościł.
Milczymy czasem dłużej,
Niż ciszy trzeba do odszukania nieba
W ukołysanych wiatrem drzewach
Po bezlitosnej burzy.

Quid Quidem

Niektóre melodie powinny trwać,
Pomimo ciszy i krzyków.
Słyszysz je spoza cieni szyków.
Nic więcej nie muszę Ci dać.

Mrozy twarz zagryzą, ujadają psy.
Jednak każdy może widzieć gwiazdy.
Na krawędzi nocy świeci księżyc blady,
Ciepła szyja w pocałunkach drży.

Jutro butną minę stroi deszczem, [...]

Miłość to iluzja,
Hormony złudzenia.
Tyle do powiedzenia
Ma gorycz na gruzach.

Formalnie razem,
Prawdziwie sami,
Tak słodko-gorzkimi słowami
W komorze świata trujemy gazem.

Prawda jest jasna i bardzo prosta, [...]

Projekt Takamoya
Chwila 11

Pudełka za nami

Garnitury stosowne do chwili,
Dopasowane skarpety i kwiaty,
Złoceń wytworne kraty.
Im gorzej podli, tym bardziej mili.

Rzeczy ubezpieczy rama w odsieczy, [...]

Krok przez próg tnie obie strony.
Serce więcej nie potrafi.
Kiedy światło gasisz,
Gubisz ciepło dłoni.

Zapamiętasz smak tych ust,
Taniec klonów na firanach,
Zaślepioną biel po ranach,
Wzory śniących tony słów.

Wszechświat ma tyle przestrzeni,
Ile sięgniesz ramionami.
Możesz zostać z nami,
Bez obawy spać wśród cieni.
Albo krokiem za grajkami
Wszechświat zmienić.

Quid Quidem

Jesteś, czy będziesz?

Uciekają bez powrotu
Pocałunki, zapach deszczu w lecie,
Słowa, serca, świat po świecie,
W kroplach gorącego potu.

Żongler niesie dziesięć talerzy,
A tylko dwa trzyma w dłoniach.
Znicze tak samo jak gromnice płoną.
Wszystko między nimi warto przeżyć.

Tomo razem ze mną myśli nad wierszem,
Cichym spojrzeniem pocieszając.
Twoje uśmiechy na zawsze zostają,
Wiedząc, że pierwsza jest ostatnią
A ostatnią pierwszą.

Quid Quidem

Miękka delikatność, to łatwa karma
Dla gnilnego grzyba.
Wtedy może się przydać
Dobry lek, a takich nie dają darmo.

Trzeba go odnaleźć na szczycie góry,
Lub w ciemnej dolinie,
Smakuje krwią w czerwonym winie,
Lub mapą blizn znaczącą skórę.

Wiara jest do niego drogą.
Myśli cyrklem odmierzaną.
Miłość tragarzem darowanym,
A nadzieja siłą, że tamte pomogą.

Cokolwiek będzie, mój dobry Boże,
Słowo, czasem twardsze od kamieni,
Krew w wino przemieni.
Bez Niego byłoby znacznie gorzej.

Co się stanie, jak się stanie?

Wieszane jak wyprane gacie,
W słońcu szeleszczą z wiatrem,
Pytania chwili ciszy warte,
Złożone już w ofierze stracie.

Nad ulicami sznury prania,
Proporce sensu wszak istnienia,
Które codzienność łatwo zmienia
W brzydkie szczeniaki do oddania.

Byłaś jednym z nich, Jedyna,
Naszkicowana wcześniej z bólem.
Znaleziona za ostatnim murem,
Tuż przed sromotnym wyjściem z kina.

Za ciepły uśmiech i spojrzenie,
Za spacer z rozkochanym psem…
Teraz już wiem,
Jak miłość przemienia istnienie.
Tak rodzi się len,
Nad pyskami hien…
Jesteśmy swoim przeznaczeniem.

Obraz wart tysiąca słów.
Ale jakich?
Kto im pisze szlaki?
Może warto myśleć znów ?

Żeby wzlecieć tam, gdzie ptaki,
Dłońmi dłonie w walcu niosąc,
Światła linii skrzący posąg,
Muszę duszy przejrzeć szlaki.

Zapach zupy, żar poduchy,
Zwarcia skrzące w tańcach,
Jeden cień na szańcach,
I kosmyk złota nad pięknym uchem.

Miłość jest jak czarna dziura,
Szczytem morza, głębią góry,
Tajemnicą i błękitnym piórem.
Czeka cicho gdzieś na szlaku,
W soczystego miąższu smaku.

Tak samo siorbiemy gorącą herbatę,
Biedy podobnie bogate,
Ale razem
Płyniemy ponad światem.

Jutro jest zawsze,
Zbyt jednak krótko dla marzeń,
Uśmiechów, dłoni, twarzy.
Dziś jest tu i teraz,
Gdzie uśmiechnięty czas umiera.

Quid Quidem