Ta droga kusi. Wąska, asfalt zniszczony.
Między cieniami lasów i światłem łąk
Zaplątany ludzkiej obecności płomyk,
Zasuszony człowieczego serca pąk.

Ta cisza zaprasza. Zielony wiatr w koronach,
Nieustanny plusk rozgadanych fal strumieni,
Gdzie cały ból obmyty chłodno skona,
A łzy porannej rosy ukoi lśnienie.

Tymczasem wśród miejskiego chichotu [...]

We śnie wysoko nad bezbrzeżną łąką,
Spijając szum powietrza w uszach,
Przebija puch kłębiastych obłoków
Szczęśliwa życiem, wdzięczna moja dusza.

A na wzburzonym przeciągiem rozkładzie
Godziny, dni, tygodnie i lata.
Uśmiechem lukrowym odpłaca się kradzież,
Nienawiść kwitnie w bukietów kwiatach.

Chwilami razem fruniemy tą strugą, [...]

Spojrzenia na huśtawce

Na jednym, ogromnym jak sen wieczny, drzewie,
Którego rozmach przypomina miasto chmur,
Miliony huśtawek kołysze się w powiewie,
Miliony gałęzi trzyma milionkrotny sznur.
Na każdym wahadle cały świat się śmieje,
Tańcząc w takt melodii dyrygentów dusz.
Ten obłok wszechrzeczy, płynący powoli,
Gdzieś w kącie listowia dwie gałązki splótł.
Dwa śmiechy ze łzami, bo czas czasem boli.
Zahuśtał pod nimi wiatru żaglem Bóg.
W tej chwili, jak pyłek splecionej nad mgłami
Kokardą gordyjską warkocza naszych dróg,
Gdy spałem przy Tobie, On spał razem z nami.
Wyjaśnił dlaczego tak szczęście dać mógł.
Bo wtedy jest dane, gdy dobra ma miarę,
I słowo z milczeniem otrzymało ślub.
Więc patrzę na Ciebie zamknięty oczami,
Jak śpiew patrzy czasem na ostatnią z nut
A Ty patrzysz na mnie, to wtedy On patrzy naszymi oczami!
Dokładnie tak, jak ja patrzyłbym, gdybym mógł.

Quid Quidem

Po ulicach rozsypane paciorków godziny
Zmiata wiatr nucąc coś pod nosem.
Poplątały mi się daty i terminy,
Cały świat obsiany oczu Twoich kłosem.
Nawet deszcz wtedy mi przygrywa,
Nawet cień jupiterem światłu świeci.
Roześmiany księżyc po wodzie upływa…
W chmurach Amsterdamu tańczymy zamieci…
A najpiękniej i najcudniej puszysty
Jest Twój uśmiech, nie! nie śmiech!
Bo się kładzie w sposób zamaszysty
Na mojej radości i jej echu ech!
I dla Ciebie i Tobie mojej krwi natura
Mocną próbą ściga Kapelusznika.
W mijanej chwili łaskotliwych piórach
Orła w puchu dotknięć wszędobylsko fika.
Tak czasem ozdabia proste życia fakty
Spisujący radość atramentem słowa,
Ten co Tej, jak ja Tobie, zatańczy do taktu,
Żeby kochać miłość zawsze wciąż od nowa.

Quid Quidem

Czasem kiedy pada deszcz latem
Jego łzy są ciepłe jak Twoje usta
Podnoszę chętną twarz jak kwiaty,
Gdy z radości do słońca chcą prosto ustać.
Czuję wtedy, jak całujesz mnie ciepło,
Jak wędrujesz miłością wzdłuż polików.
Jesteś troskliwa, a świat to piekło,
Jesteś milczeniem w morzu krzyków.
Wtedy stoję cały w Twojej miłości,
Mokry łzami rozgrzanych obłoków,
A w tych szeregach deszczowych gości
Czasem wędruje łza zakwitła w oku.

Quid Quidem

To ta chwila, kiedy wracam z pracy.
Ty w ogrodzie, z kotem na huśtawce.
Nieskoszone kołyszą się wciąż kwiaty,
A obłoki nad nimi jak latawce.
Wszystkie druty kolczaste i wnyki
Grzęzną miękko na brzegu strumienia.
Wszystkich gwiazd mgławice i galaktyki
Na wieczorne spotkanie się rumienią.
I ta chwila jak drżenie półnuty,
Jak westchnienie przestraszonej myszy,
Kiedy serce, zrzucając mi buty,
Śmiech dalekich ust Twoich już słyszy.
Wtedy wiem, tylko nie mów nikomu,
Bo tej chwili mi ktoś pozazdrości,
Że dotarłem do duszy mej domu,
Że dotarłem do mojej miłości.

Quid Quidem

Już dobrze, uśmiechnij się

Nie martw się, warjatko Kochana
Jesteś cudownym i skutecznym lekiem,
Pociechę kładziesz na moich ranach,
Cień wilka czynisz człowiekiem.
Sama obita, jak jabłko na schodach
Kopnięte bezdusznym ruchem,
Stajesz się późnej wiosny pogodą,
Gdy ukojenia szukam ranny obuchem.
Oni okradli, oszukali, opluli i kwiczą,
A ja uwielbiam wszystko, co mi dałaś,
Tamci na rychły kres szaleńca liczą,
A ja podziwiam smak Twego ciała.
Cokolwiek będzie jutro, za chwilę,
Przyjmuję z różańcem i miną błogą,
Bo Ciebie znalazłem w dróg życia pyle,
A przy Tobie odkryłem miłość Boga.

Quid Quidem

Pokrzywione i koślawe sosny szumnie
Zdjęły świat gniotący ich głowy.
Morskie fale plażę pieszczą tłumnie,
Czapki piany uchylając błękitowi.

Tramp uchylił włóczykijom swojej tajemnicy
Gdzie ich miłość oddech zdrowy złapie.
Teraz wszystko to, co było, już nie krzyczy,
Co boleśnie ich raniło już nie drapie.

Nad ich chwilą pochylony błękit [...]

Blaskiem ogni wiem już, wiem,
Że spłonął cały mój kosmos.
Własnym sercem zimno drę
Nici Parek i rozbijam krosno.

A kiedy zawisa ta chwila na końcu,
Ostatni obraz, dotknięcie, smak,
To pragnę znów ciebie, na łące, w słońcu.
Jak wiatru na skrzydłach pragnie ptak.

Wtedy znam brzmienie ostatnich nut
Pożegnalnej fali na stadionie życia,
Jednym oddechem pofrunie z ust
Słowo-kwiat "Ty", w największym rozkwicie.

Quid Quidem

Życie to nie morze.
Rzadki w nim zalśni szept ponętny,
Rzadkie rozpalają noce zorze
Rzadkie nieznanych głębin otmęty.
Życie to w jednej chwili ja i Ty,
A w drugiej jak gęste krople deszczu
wszystkie inne, wędrujące obok, światy.
A jednak jest w tej wizji coś jeszcze.
Jest wiatr warkoczem szepczący nasze dusze.
Jest cisza między rozsypanymi gwiazdami,
I ten z ciszy dwojga ust deszcz wzruszeń.
I jest Bóg między nami.

Quid Quidem

Ile kosztuje prawda w moim życiu?
Płynące chwilę w ciepłym słońcu słowa
Jednego oddechu, co niedawno przycichł?
Strupy na kolanach i drzazgi w dłoniach,
Puste talerze przy zimnej kolacji?...
A miłość? Jaką miłość ma dzisiaj cenę?
Spłacę należność nim zdążę ją stracić?
Czy za to długim strumieni lśnieniem
Przez zmarszczki twarzy warto zapłacić?
Ekspedient patrzy wnikliwie w oczy,
Klienta palto widzi i tanie buty. [...]

Ludzie są zajebiści,
Nie wszyscy oczywiście…
Jak liście, jak w lesie całym liście.
Miłości są wspaniałe,
Nie wszystkie wszak i nie całe…
Na całe życie jest za małe.
Życie to cud nad cuda,
Chyba że się nie uda..
W głębokich haseł grudach
Tkwi słodkich myśli złuda.
Ludzie są zajebiści,
Jak bez drzew liście.

Quid Quidem

Wiersz zainspirowany niezwykle pięknym zdjęciem NGC6960 Miotła Wiedźmy:

Ja o tym nie wiedziałem,
Że w mroku oddechem srebro płynie.
I wtedy gdy ją tak całowałem,
I potem, gdy śniłem o tej dziewczynie!
Bo była piękna, mówię wam!
Jedwabiem snute fantazje włosów
I lśnienie śliny u miodnych ust bram
Jak jeden wygrany największy z losów.
Ja nie wiedziałem! A przecież
Ta dusza wiedźmy śniąca światów snem,
W skrzącej czerni zimy, granatu lecie
Oglądająca tańce nocą i dniem...
Dziś, kiedy z cienia byłych pocałunków
Wyrosła tęsknie srebrnej bieli brzoza,
Wzrok rozliczając miłości rachunki
Zagubił sumy w galaktycznych zorzach.
Dziewczyna, ech! Wciąż trwa na mych ustach,
Choć tchnieniem biegnie wiedźmie w tan.
I tylko moja samotność tak pusta,
Jak czerni blask wśród gwiezdnych ram.

Quid Quidem

Z mroku burzy wybiegły stada cieni,
Dredami tłustych strug smagane,
Aż świat nasz się zapienił,
Jak hydrogen wzburzający ranę.
Haki rwały brzegi rzeki,
Porywały drzewa całe.
Jasnych polan śmiech daleki
Zamieciony ogni szałem.
I wtedy!
Wtedy Ty, ja, słowa i łzy!
Wtedy tam-tamy serc i kamikadze, [...]