Ten świat się nigdy nie zmieni.
Zostanie przeszłością nadziei,
Jak srebrnych włosów rumieniec,
Gdy zdjęcie ostatnie wiatr zmieli.
Sen pływa gdzieś wokół lampy,
Jak smużka ex papierosa.
Chociaż daleko mu do sztampy,
W zwyczajnych spłonie losach.
Oddychasz w swoim marzeniu
Głębokim westchnieniem spokoju,
A noc w zachwyceniu
Chłodnawy brzask ukoił.
I wszystko milczy tam w mroku,
Drzewa, ulice i chmury.
W gasnącym na Tobie oku
Gaśnie mój warkot ponury.

Quid Quidem

Wszystkie te chwile, które mijamy,
Podjęte sprawy, trasy do domu,
Wschody tulone szarymi mgłami,
Wspinaczki na szczyty, upadki z tronu,
Szalona miłość w kameralnym lesie,
Słowa otuchy, światła nadziei…
Każdy skarb, który udźwigniesz, poniesiesz,
To wszystko chłodny zegar zmieli.
Pozostanie tylko rzeźbiona nimi dusza,
Prosty fakt, jak nagi król.
Dziś jesień złocistym słońcem grzeje [...]

Czasem trzeba zrozumieć,
Że coś po prostu odchodzi,
Choć szemrze jak zwykle strumień,
A pstrągi jak zwykle lśnią w wodzie.

Czasem się trzeba zatrzymać ,
Gdy gonić już brak jest siły.
Niczyja to w końcu wina,
Że chwile, co były, po prostu… już były.

Jednak wciąż szarpię się i walczę, [...]

Moja mama
Czasem tak Radośnie eksploduje śmiechem,
Chociaż w środku jest tak bardzo sama.
Śmiech po smutkach obija się echem.

Moja mama
Z dłońmi niczym wzorzec dla robotów.
Na nich trosk jest plama,
Ale wróbla też osłoni od jesiennej słoty.

Moja mama, [...]

Tyle, że jakiś błysk pogody
Pomoże ustom frunąć do ust,
I w stogach ognia, lecz bez szkody,
Przejść z zimnej jawy do ciepłego snu.

Tyle, ile w tej miłosnej trosce,
Między strachem a słońc blaskiem,
I tak mamy to co los chce,
Lecz czasami trochę jaśniej.

Tyle, ile zwykle trzeba
Od świeżego śladu pocałunku,
Do zapachu pieczonego chleba.
W rytmie dzikich serca stuków.

Tyle, ilem ciebie pierwszy raz napotkał,
Więcej nie chcę, drogi Panie!
A ostatnim światłem ty dla mego oka.
Tyle mogę bez oddychania.

Quid Quidem

Tak bardzo chcę zatrzymać
To, co pomogłaś mi znaleźć,
Uśmiechy szczęścia w chwilach,
W rytm deszczu wspólny taniec.
Nocne szukanie w gwiazdach,
Polowania na zdjęcia i grzyby,
W świat gdzieś bezkresna jazda,
Smutki widziane przez szybę.
Tak bardzo chcę nie zgubić
Wiary szukanej szmat czasu,
Miejsca w sercu dla ludzi, [...]

Ciemność zasłania łzy
I ślady po uderzeniach.
Ciemność uderza jak bicz,
Depcze marzenia.
Jestem sam, gdy śpisz,
A ona pcha do zmielenia.
Nawet wiatr inaczej brzmi,
Miast światłem niesionego tchnienia,
W mroku jest jak lęku kły.
Kochana moja, prócz Twojego imienia
Nie mam stąd nic.
Choć przejdę dolinę cienia,
To będę zwykłym bólem krzywd,
Bez Ciebie tylko połową istnienia.
Ze mną śnij.
To wszystko zmienia,
Bo wszystko zmieniasz Ty.

Quid Quidem

Dzisiejszej nocy zabrakło gwiazd.
Zagubiona cisza kręciła się w kółko.
Odkurzył je bezsenny blask miast.
Zostawił puste podwórko.

Północ nic nie przyniosła tym razem,
Nawet wspomnień starych.
Nie miała śmiałości podnieść twarzy.
Smętny więzień pod ciężarem kary.

Nie jestem tą nocą, pamiętasz?
Nie jestem wydartą z notesu stroną.
Powoli stygnie opuszczona ręka,
Już nawet rany nie bolą.

W końcu Morfeusz, miłosierny kat,
Układa głowę i rozluźnia ciało.
Jedna tylko noc, a tyle w niej lat.
Jeden tylko sen, a gwiazd w nim tak mało.

Quid Quidem

Im bardziej dziś uszczelniam łódź
Tym ciężej dalej drogą iść.
Pękła już każda chyba gródź
I każde Jutro upadło w Dziś.
Najchętniej płynąłbym milczeniem
W szarym półmroku troskliwego cienia
Którego, co dla mnie pocieszeniem,
Na drobne się już nie rozmienia.
Najchętniej zasnąłbym na łące,
I, szepcząc myśli wprost do gwiazd
Ugaszał głoski zbyt gorące,
Zbyt lotne wsadzał zaś do gniazd.
A wtedy wiatr by cichł,
Wsłuchany w moją jakże ciszę,
I pocieszeniem byłoby
Milczenie, którego dziś nie słyszę.

Pamiętam pierwszą uczniowską miłość,
Jak Niemena obraz brzmień "Wspomnienia",
To dawno, tak dawno było,
Świat się już tysiące razy pozmieniał.

Potem marzenia, kumple, przyjaciele,
Dziewczyny, kobiety, łzy szczęścia i bólu.
Mknące tygodnie, senne niedziele,
I głodne serce chcące się przytulić.

Maleńkie główki moich nowych światów [...]

Czekasz na mnie w domu.
Wiem o tym.
Bez niepotrzebnych kropli słonych,
Razem z kotem.
Przez wszystko przejdziemy złączeni,
Przez każdy dół.
Najcięższych nawet kamieni
Ucichnie plusk.
Ale ten świat najdroższa, to pustynia,
Twarze słowa, gesty… Wszystko mija
Nawet drzewa sadzone przez dziadów,
Sklepiki, zasady... znikają bez śladu.
Tylko… to zabawne, bo nikt nie zna jej twarzy…
Tylko miłość trwa, tym barwniej im szarzej.
Dlatego wracam
Każdego dnia podwójnie do Ciebie:
Jak kończę pracę
I jak głodny znajduję niemy smak w chlebie.

Quid Quidem

Już nie ma miejsca na tym ciele,
Panowie doktorzy, Szanowni państwo,
Ran jest tak dużo, krwi cieknie tak wiele,
Każde przypełzło do niego draństwo.

Konsylium w bieli milczy z powagą,
Szeleszczą cicho wyprane fartuchy.
Gdzieś z tyłu, szeptem, wzajem się radzą
A z przodu tylko wzrok suchy.

Ja leżę na stole, głowa w bok zwrócona,
Za oknem zielenią kołyszą się drzewa.
Bezradnie, bez siły, śpią moje ramiona,
A sercu już nie chce... Już nie chce się śpiewać.

Ich smętna powaga, nadęte spojrzenia,
Ich zwykłe [...]

Ta droga kusi. Wąska, asfalt zniszczony.
Między cieniami lasów i światłem łąk
Zaplątany ludzkiej obecności płomyk,
Zasuszony człowieczego serca pąk.

Ta cisza zaprasza. Zielony wiatr w koronach,
Nieustanny plusk rozgadanych fal strumieni,
Gdzie cały ból obmyty chłodno skona,
A łzy porannej rosy ukoi lśnienie.

Tymczasem wśród miejskiego chichotu [...]

We śnie wysoko nad bezbrzeżną łąką,
Spijając szum powietrza w uszach,
Przebija puch kłębiastych obłoków
Szczęśliwa życiem, wdzięczna moja dusza.

A na wzburzonym przeciągiem rozkładzie
Godziny, dni, tygodnie i lata.
Uśmiechem lukrowym odpłaca się kradzież,
Nienawiść kwitnie w bukietów kwiatach.

Chwilami razem fruniemy tą strugą, [...]

Spojrzenia na huśtawce

Na jednym, ogromnym jak sen wieczny, drzewie,
Którego rozmach przypomina miasto chmur,
Miliony huśtawek kołysze się w powiewie,
Miliony gałęzi trzyma milionkrotny sznur.
Na każdym wahadle cały świat się śmieje,
Tańcząc w takt melodii dyrygentów dusz.
Ten obłok wszechrzeczy, płynący powoli,
Gdzieś w kącie listowia dwie gałązki splótł.
Dwa śmiechy ze łzami, bo czas czasem boli.
Zahuśtał pod nimi wiatru żaglem Bóg.
W tej chwili, jak pyłek splecionej nad mgłami
Kokardą gordyjską warkocza naszych dróg,
Gdy spałem przy Tobie, On spał razem z nami.
Wyjaśnił dlaczego tak szczęście dać mógł.
Bo wtedy jest dane, gdy dobra ma miarę,
I słowo z milczeniem otrzymało ślub.
Więc patrzę na Ciebie zamknięty oczami,
Jak śpiew patrzy czasem na ostatnią z nut
A Ty patrzysz na mnie, to wtedy On patrzy naszymi oczami!
Dokładnie tak, jak ja patrzyłbym, gdybym mógł.

Quid Quidem