Całe to życie jest warte tyle,
Ile utrzymasz w garści ziemi
Mocno i długo na tyle,
By miłość puściła korzenie.
W mojej została już resztka piachu.
Ogródka z tego nie będzie.
Siedzę na ganku, oglądam zachód
I snuję trwania przędzę.
Za całą radość, za wszystkie rany,
Za ufność bliskim
Mam w garści ot, kilka ziaren.
Dziś to jest dla mnie, jak widać, wszystkim.
Za takie dary chcę podziękować,
Tylko już nie ma komu.
Aż po horyzont wciąż pusta droga,
Piaszczysta linia z serca do domu.

Quid Quidem

"Siostro, proszę zatrzymać krwawienie
To ciężki przypadek. Wyrwana dusza…
Jeszcze oddycha…
Czy przeżyje? Nie wiem…
Sam się do życia zmusza.
Ale sytuacja licha.
Nie mamy tyle krwi.
Proszę do niego mówić.
W tym jednym jeszcze nadzieja
Zbyt blisko stoi już drzwi,
Zbyt już nie lubi ludzi.
Zbyt zraniony przez złodzieja.
Niech siostra mówi cokolwiek."
"jestem przy tobie,
Dobry z ciebie człowiek,
Nie zamykaj jeszcze powiek.
wciąż masz szansę na zdrowie.
Na życie. Pozwól swojej głowie
Niech znajdzie coś by [...]

Białym śniegiem zdarto kolory
Zeskrobano błoto, żółte liście,
A ja przestałem wciąż myśleć,
Chociaż nadal jestem chory.

Rzeka przeciska przez turbiny
Wspomnienie skrzypiących mrozów.
Słucham niedbale, bo od tej grozy
Mroczniejsza boli kara bez winy.

Tyle jeszcze wiosen przede mną [...]

W plątaninie energetycznych przewodów,
A noc już dookoła mnie dawno,
Znalazłem martwą mysz.
Akurat dziś,
Kiedy dotarła do mnie prawda
Ile, by kogoś zniszczyć, trzeba zachodu…
Widocznie szukając jedzenia
Przegryzła izolację.
Umarła w sumie z głodu.
Tyle, by kogoś nakarmić, jest zachodu.
Czy mają więc rację,
że wolność lepsza od więzienia?..
Chłód obojętnej nocy
Był świadkiem szybkiego pogrzebu.
Wrzuciłem ją do rzeki.
Niech choć jej duch zobaczy świat daleki.
Skończyłem pracę bez gniewu,
Choć smutny, że życie tak się kończy.

Quid Quidem

Kropla na krańcu kranu,
Jak zasypiający gibbon,
Puszcza gałąź znaną
Nim nadzieje miną.
Jeden prosty shot
Całe to życie.
Migotliwy knot
Tańczy w zachwycie:
Zamiast do wora
Pakować gary
Lepiej wieczorem
Zatrzymać zegary!...
Piękna ta Twoja drewniana strzecha.
I lubię jak się uśmiechasz...
Ta chwila lśniła jasno.
Plum!
I kropla zgasła.

Quid Quidem

Przy drodze zgubionej na łące,
Jak wstążka we włosach dziewczyny,
Inkrustacje żyją zachwycające
I słodkie jak górskie maliny.

Watą jesiennych chmur przytłoczony
Pielgrzym na chwilę przystanął,
Bo znikł wilgoci smak słony
I ból opuścił rany.

W drewnie podziwiał złoto [...]

Zegar uderza raz, nie więcej
I zawsze właśnie teraz.
Jest jak rzeźnicza siekiera
A życie jest mięsem.

-Napisałem wiersz, dla ciebie. -
-Daj przeczytać… Jaki fajny... Dojrzały. -
On szczęśliwy cały
Zaczyna szukać rymów w chlebie.

-Cisza! To jest wasz nowy kolega [...]

Mimo burz, podtopień i strat
Lato bogate było w kwiaty, motyle i bąki,
Bo taki już dziwny jest ten świat,
Że zawsze skrywa coś po drugiej stronie łąki.

Zwykle nie widzi się tego, co za widnokręgiem,
Nim nie wstanie się z dywanu trawy.
Ja jestem właśnie takim człowiekiem,
Że każdego szelestu jestem ciekawy.

Dlatego dziś, choć mrok już zaszył błękity,
Czując aromat z wieczornymi mgłami,
Wstaję, choć cały w błocie, nieumyty,
I idę na spotkanie z nowymi nadziejami.

Czy to Łubianka, czy mityczny Bagdad,
Odpowiedzą kroki po śliskiej ziemi.
Wciąż jednak wierzę, że dobry mag da
Czar wystarczający, by los odmienić.

Quid Quidem

Wszystko, co czułem, miałem,
Słowa, odgłosy kroków, kwiaty,
Jesienne lasy całe,
Mrok pustki nad światem,
Smak i chłód lodu,
Eksplozje fajerwerków,
Zmęczenie głodem,
Terkot dziecięcych rowerków,
Dotknięcie dłoni…
Czeka nad śnieżnym polem,
Na pierwszą literę, co zapłonie.
A ja stałem się jak golem,
Który zgubił emet na koniec.

Quid Quidem

Patrz Europo.

Tu, gdzie żelazo kują charaktery,
ziemia studzi spracowane dłonie.
Gdzie Patria to stan nieustannie szczery
I wciąż modlitwa płynie na dnia koniec.

Tutaj rośnie wraz z dębu drzewem
Półcieniem malowana brzęcząca lipa,
Z nich wypływa miłość z uczciwym gniewem,
Kiedy u ciebie po sercach stypa.

Pochyl więc głowę nad historii kartą,
Policz ile już stawali Tobie w potrzebie,
I spróbuj z nich czerpać, bo naprawdę warto,
To właśnie oni wciąż ratują ciebie.

Nie pleć mądrości lisim urzędem,
A zwyczajnie doceń zwyczajność taką,
I szczerze podaruj im konia z rzędem,
Bo każdy dziś widzi, jak to być Polakiem.

Quid Quidem

Wiecie kiedy przestaję bać się deszczu?
Kiedy jestem już przemoczony do cna,
A do tego wszystkiego jeszcze
Tyłkiem w poślizgu sięgając dna.

Wtedy, jak w oku wielkiego cyklonu,
Robi się cicho, słonecznie, jasno,
A ja chlapiąc wesoło wracam do domu,
Nim promienie zdumionego słońca zgasną.

Gorączka, kichanie, czy nawet wymioty,
To oczywista konsekwencja stanu.
Jednak wciąż żywy, skroś błotnej sromoty.
Wtedy na wilgoć mam wy..czesane.

Dzisiaj już wiem to - stoję cały w błocie,
Od czubka głowy po dziurawe [...]

Przyszli przyjaciele zaprosili na wycieczkę
Nie chciałem, ale byli stanowczy.
Choć z nimi, to jednak sam jestem.
Każda wycieczka kiedyś się jednak kończy.

Za oknem mijają mnie domy, ulice.
W ciemności okien śpią ludzie.
Już mi się nie chce krzyczeć,
Bo mogę ich pobudzić.

Miałem już te wszystkie chwile, [...]

To wszystko dookoła to słowa
Drżenie powietrza wyrwane z gardła
Posłuszne temu, co stanowi głowa.
Papka psiej karmy warta.

Mówisz "miłość" więc ktoś tańczy jak rusałka.
Potem "dość" i ten zamiera w bezruchu.
Potem "zabij" i do ciosu wznosi się pałka
Potem "dość" - pałka zatrzymuje się przy uchu.

Ktoś szepcze "dobro" więc inny zaczyna się taniec. [...]

Ta cisza, że oni aż nie słyszą.
Wiatr nawet szeptem nie jest.
Dzieciństwo, młodość na starych kliszach.
Nadzieja odruchowo grzeje.
Potem te wszystkie magiczne rzeczy,
Miłość i dzieci, śmiech i odwaga.
Tego nie zetnie i tysiąc mieczy.
Czekam spokojnie choć trochę się wzdragam.
Nikt nie słyszy innych, córka ojcu pokazuje faki.
Matka syna chłoszcze i oskarża w ciszy.
Nie ich wina. To świat jest taki,
Że krzyku ofiary przez oklaski nie słyszysz,
Że miłość zabija zakochana dziewczyna.
A kiedy zgasnę,
Razem z wiatrem chmur,
Ptakami wędrownymi,
I słońcem jasnym,
Przepłyniemy mur
Twoich włosów pasmem,
A na nich paciorków sznur.
I tyle.
W końcu przejdę zieloną milę.

Quid Quidem

Biegłem do autobusu kryjąc się przed deszczem
A on stał po prostu patrząc przed siebie,
W środku wieczornej ulewy. Jeszcze
W kałuży rosnącej na nierównej glebie.
Przerwałem bieg myśląc co się stało…
Może zawał.. Podszedłem - wszystko w porządku?
Przez chwilę jego ciało drżało,
Potem, jak mistrz ceremonii ponurego obrządku
Powoli zakończył nieznane misteria.
Otulił się przemoczonym płaszczem,
Spojrzał nieufnie. - co to za histeria?
Ot stanąłem sobie, po prostu. Jasne?!
Zdumiony przepraszam, omijam [...]