Nie sądziłem, że kiedyś jeszcze,
Na wzgórzu bladym – przed świtem,
Zobaczę twarz przeszytą dreszczem,
I noce w skałach wyryte.

Patrzyłem sam – tak uwięziony,
W półmroku granatowych wzniesień,
Jak przestrzeń tnie białe strony,
Bez słowa, że to już jesień.

Szeptem nagle wzburzony i snem,
Przedwcześnie zgubiłem myśli;
Gdy tylko głos po zboczach się pnie,
Przestrzeń znów można wyśnić.

Stojąc tak – pośród własnych cieni,
Trudno znaleźć prawdę i złudę,
Nurt spojrzeń wciąż jasno się mieni,
Słowa – samym dźwiękiem osnute.

Myślałem wiele razy o tobie,
Jak się myśli o dawnych epokach,
W których słowo nie raniło głosem,
I tylko cienie – bywały złowrogie.

Myśl taka – niewinna ze swej natury,
Coraz pewniej oplatała ciało,
Aż pod powieką z senności bladą,
Dojrzał lęk – niemocą tą otruty.

Jak na statku – pijanym mglistym brzegiem, [...]

Do obrazu Caspara Davida Friedricha
„Dwaj mężczyźni kontemplujący księżyc”

Nie słyszę już nawet szeptu gałęzi,
Bo tylko ich chłodne palce łaskoczą,
Powietrze, które wciąż jest na uwięzi,
Strachu przed wolno snującą się nocą.

Widzę tylko cień na twoim ramieniu,
Korony, która już dawno upadła,
I plącze się wśród swych własnych korzeni,
Tam, gdzie nie znajdą jej promienie światła.

Brunatne sklepienie zaślepia myśli,
Zrywając wilgotną powłokę ze snu,
Tak, jakbym słowa twe bezwiednie wyśnił,
A wśród konarów ktoś scenerię tę knuł.

Więc gdy poczuję dotyk ciepłych dłoni,
Gdy słowo przetnie niemą przestrzeń lasu,
Znów przed pamięcią nikt mnie nie osłoni,
I snem będzie – spokój minionych czasów.

Nie lubię bezradnie tęsknić
Spoglądać niemo
W przestrzeń wspomnień
Jakby były czymś tak
Realnym i prostym
Jak dzień który
Zbyt szybko się kończy

Bo gdy patrzę
W głąb siebie
W te wszystkie słowa
To czuję tylko chłód
Niepamięci która
Domaga się spełnienia

według obrazu Johannesa Vermeera

Mapa na stole rozwinięta,
W przestrzeń światła swą treść rozlewa,
Zarysem granic – przeklęta ziemia,
Kusi odkrywcę cieniem drzewa.

Brunatna zieleń zniewala myśli,
Jakby wzywała odkupienia,
Za tych, którym się tylko przyśnił,
Cyrkiel, co światy w kształt zamieniał. [...]

M.F.

Gdy śpisz, widzę świat zasnuty mgłą,
Przestrzeń wcześniej ukrytych obrazów,
Wypływa z twych zamkniętych powiek,
I mówi dotąd nieznanym językiem.

Gdy śpisz, słyszę drżenie dźwięków,
Przychodzą, by upomnieć się o ciszę,
Nie brzmią już obco, choć tak nieufnie,
Pozwalają odkryć swoje piękno.

Gdy śpisz, czuję zapach Twoich myśli,
Zmysł chce pojąć nową falę znaczeń;
Sens głuchych kroków, których słucha noc,
Samotność słów oddanych ścianom.

Gdy śpisz, oddziela nas zimna przestrzeń,
Tak bliska, choć mroczna i niedostępna,
Gdzie za murem z nieczułego szkła,
Pozostał spokój minionych dni.

Gdy przebudzisz się…

M.F.

Patrzę w tę pustą przestrzeń, czuję jej dotyk,
Zimny dreszcz przebiega po synapsach,
I płowy lęk wschodzi nad wzburzony Adriatyk,
Kurcząc ściany utkane ze snów.

Świadomość jak mgnienie przecina ten obraz,
Dusi myśl opadającą na dno,
Gdzie ostre spojrzenie słów przekłuwa mój czas,
Lecz czy za tym spojrzeniem jest ktoś? [...]

(wg filmu S. Mathiasa)

Na uczcie co po zmroku – nagle,
Rozbłyska strojem głów królowej,
W jej ciele męskich rysów blade,
Spojrzenia tłoczą się wymowniej.

Posokę nocy sączą młodzi,
Spragnieni wiecznych wyobrażeń;
Gdy w żądzy się odnaleźć godzi,
Spełnienie, co wiecznością karze.

I wszyscy są tak przepełnieni,
Powietrzem jeszcze przyszłych zdarzeń;
W objęciach Frøyi nurt odmieni,
Kto złapał pierwszy - wonny korzeń.

Biedak przybiera strój cesarza,
Obraz go dręczy nieustanny;
Bo oto wierny Antinus – [...]

Uciętą weną, złamanym wieszczem,
Modlą się myśli czasem strwożone,
Żyłą zwątpienia - trwoga czy jeszcze,
Trwać będzie to, co i tak zakończone.

Słowa mnożone na kształt idei,
W umysłach fraktalnych wykute,
Czekają tylko aż się wypieni,
Zmysł swymi początkami zatruty.

Pewność bezwiednie snuta iluzją, [...]

Słowo może zmysłowe piękno tyl­ko sławić, nie może go od­dać.

Z niemych ust wycieka pieśń zniewolenia,
Którą nieobecnym nucą wierni gondolierzy;
W źródłach myśli szu­kają uko­jenia,
Podróżni epo­ki, którym nie poz­wo­lono przeżyć.

Mgłą przeszłości prze­mawia be­zimien­na,
Głosem słod­kim, nęcącym – wznieca uśpioną trwogę,
Pośród ulic je­dynie woń rozkładu jest pew­na,
Zna­na od wieków oszczędzo­nym przez ogień.

Ktoś nieśmiało spogląda, jak uno­si się w słońcu;
Prze­nika [...]

Quousque tandem abutere,
Catilina, patientia nostra?

Spójrz Katylino na Wschód marzeń o wielkości,
Gdzie legiony niewzruszonych podpalają świat,
Tam w cieniu senackich orłów Pompejusz pości,
W brunatnej posoce młodzi uświęcają gwałt,
Tylu jest przecież odwiecznie nienasyconych,
Którym Babilon zatruwa niestrudzoną jaźń,
Oni spijają sny z umysłów głów straconych,
Wychwalając zwycięstwo - błogosławioną kaźń.

A w Rzymie pod boskimi auspicjami słowa,
Konsulowie sączą z własnych przemyśleń chwałę,
To [...]

Inspirowane obrazem
P. Breughla Młodszego pt. „Dobry Pasterz”

Nagły syk spośród zarośli ludzką moc zniewala,
- kły głęboko w miękką tkankę wbite,
Tak oprawca swą ofiarę od życia ocala,
Słowo milknie pod silnym szczęk uchwytem.

Lękiem już tylko ostatni wysiłek obrony,
Ból wątpliwym akordem istnienia,
Spieniona krew napływa do przerażonej głowy,
Źrenice nabrzmiałe czernią, dowodem zwątpienia.

Próżno uniesione ręce - gestem uległości,
Krew spragnioną bestię swą słodyczą syci,
Sam wysłannik [...]

Wiele placów, pałaców,
Wypełniało sny władców,
Gdy w zacisznej skryli się twierdzy,
Z dala od głośnego Wiednia,
Gdzie tylko intrygi i kpienia,
Tonęły w blasku krwistych dukatów.

Tu we wczesnej godzinie,
Hrabia zasiadał przy winie,
Ważąc słowa na argumenty -
Bo na wschodzie grzmi orzeł,
Któremu co chwile jest gorzej,
Gdy ujawnia się jego sekrety.

A sekretów jest wiele,
Naród słucha lecz nie wie,
Że los jego jest tylko pretekstem,
I tak za kilka wiosen,
Pójdą z mlekiem pod nosem,
W imię głów, co karzą [...]

Odchodzi namiestnik wielu sprzecznych wartości,
Którego testament jeszcze lękiem spowity,
Spogląda nieśmiało w toń cudzej przyszłości,
Powieką pytając o słów dawnych zaszczyty.

Orderem Lenina świeci pomny przyjaciel,
Znużony czerwonym źródłem własnych idei,
Orszakiem pokornych dają wyraz utracie,
Przybyli posłowie wierni wspólnej nadziei.

Sumiennie tworzona obręcz nowej równości,
Symbolem wiecznego pozostanie męczeństwa;
Wieczory liczone odcieniami szarości,
I czarny dym, jako ostatni znak przekleństwa.

Nie wspomną o tym zawsze wierni towarzysze,
Wszak dogmat ich jest wieczną walką komunardów;
Człowieka nie wskrzesi ten, kto pragnie mieć ciszę,
Tworząc świat bez zbędnych ludzkim zmysłom kontrastów.

Milczą więc prawi ludzie – nikną białe plamy,
Czarny dym nadal zwiastuje upragniony przełom,
Etnocentryczne głowy snują modern plany,
Szykując swemu światu wolny od skaz – genom.

Niczyja to wina – odwieczne satyrów dzieła;
Pełne szału istnienia – sycą duszę młodzieńczą,
By w noc, która zawsze zbyt późno dojrzewa,
Przypomnieć twarz, wieczornym świtem straconą.