O sentymentalności, iluż wspaniałych ludzi uśmierciłaś swym iluzorycznym wspomnieniem szczęścia.

Gdy ludzie wiedzą o sobie zbyt wiele, gdy nie pozostawiają dla siebie najmniejsze sfery prywatności, pozostaje już tylko krok, by wielka przyjaźń stała się bezwzględną wrogością, walką tych, którzy poznali się zbyt dobrze.

Koniec miłości jest zazwyczaj początkiem końca spokojnego snu.

Pośród ciemności ujrzałem blask, jednak okazał się on jedynie wyblakłym odbiciem pragnień podświadomości.

Absurdem życia pisane ludzkie losy, kreowane przeszłością, napędzane przyszłością, o teraźniejszości ktoś raczył zapomnieć, która zawsze gorszą w zawirowaniu melancholijnych wspomnień wydawać się musi, gdyż jedyne co człowiek zapomniał lub poznać nie zdążył, pięknem mu się jawi, choć krwią najczystszą spłynęła już droga, do chwały w pamięci wizjonerów twórczości, w zapomnieniu walczących o pomnik wieczności.

Nie byłoby wizjonerskiej przyszłości, bez teraźniejszości, determinowanej pomnikami dokonań przeszłości.

Człowiek wyprzedzający swą epokę żyje w samotności i umiera osamotniony, a jedyne co po nim pozostaje, to pamięć o jego dokonaniach, które dystynkcję wielkich uzyskują dopiero z perspektywy czasu.

Każdy poszukuje czegoś, co nadałoby głębszy sens jego życiu, niektórzy jednak, za główny cel swej egzystencji obierają właśnie ciągłe dążenie do odnalezienia tej jedynej prawdy uniwersalnej i tym elitarnym gronem, są filozofowie.

Człowiek zakochany przypomina trochę osobę pogrążoną we śnie, wszystko zdaje mu się być realne i rzeczywiste, chociaż w istocie wielokrotnie przekracza granice racjonalizmu.

Tragiczne ludzkie doświadczenia każą sądzić, iż człowiek zbyt często styka się z dylematami, które pozostawiają dość defetystyczny wybór pomiędzy większym i mniejszym żalem za czymś czego się dokona lub z braku odwagi, pozostawi losowi.

Jakież to ironiczne, że tak często ludzie zadają pytania, na które znają odpowiedź, czasem tylko brakuje im odwagi, by wejrzeć w głąb siebie i odnaleźć spokój.

Melancholik ocenia rzeczywistość spoglądając wstecz, erudyta konfrontując przeszłość z teraźniejszością, romantyk natomiast zbyt pochłonięty jest utopijną filozofią, by cokolwiek wnioskować na temat świata, który go otacza.

Niezwykle zdradzieckie jest poczucie, że faktycznie kontroluje się własne życie, gdyż wcześniej czy później nastają wydarzenia, które nie pozostawiają niczego poza złudną nadzieją, iż był to pierwszy, ale i ostatni upadek.

Życie to sen pełen absurdów, w którym człowiek sądzi, że się budzi, gdy właśnie zasypia na wieczność.

Miłość sprawia, iż ludzie odnajdują w sobie zdolność poetyckiego ujęcia swych uczuć, pragnień i tęsknot.