Po zdaniu, po słowie, po chwili,
Spojrzenia mkną bezmyślnie wzdłuż szyi,
W krótkim szale, bez przyczyny,
Na skinienie żądz lecz bez winy,
Gest za gestem, dreszcz i głód,
Ogarnia bezkresną przestrzeń snów.

Bez szeptów i łez umysłu,
Wypływa noc dzika w grad gestów,
Urwanych, przewlekłych i gęstych,
Fal morze zalewa plik spraw doczesnych. [...]

Irytuje mnie tchórzostwo myśli,
brak granic i mostów.
Do szaleństwa doprowadza,
szydercze spojrzenie i czerwień pieśni.

Irytuje pozorna jedność poglądów,
wielka rodzina sprzecznej ugody,
nakaz kompromisów od lat,
wpisany w życzliwości protokół.

Szarpie me nerwy słowo – braterstwo,
Chóralnie wyniesione na barykadzie ideałów.
Wyniszcza ciche przyzwolenie niegodziwości,
Skąpane w kolorycie szarej codzienności.

Kto jednak krzyknie – dość,
nim świat znów pchnął na nowe tory.
Kto wspomni tamten purpurą odziany świt,
Nim znów przyjdzie przyszłość o przeszłości urodzie.

Ostatnio liczę słowa,
Po wizycie na scenie,
Gdzie była cegła,
paryski bruk,
jakaś awangarda,
- i paru ludzi.

Urwane kwestie, zamglony obraz,
Akt trzeci w miejsce pierwszego,
Scen wiele - zbyt jasnych dla myśli,
I ja pod widowni powierzchnią.

Wyszedłem na skinienie podświadomości,
Spojrzałem na ostatnie kadry,
Wyzierała pustka, rwany głos,
Czy to chwila, czy sen, czy marzenie,
- nie wiem.

I
Myślałem czasem o dziełach Homera,
Cztery ściany, kilka okien – przestrzeń,
Horacjański błysk oka mnie witał,
Dwie linie, myśl biegnąca – na przełaj,
Bywał też Wergiliusz ze swym cieniem,
Korytarz, drzwi ciemne i jasne – przepaść.

II
Pochody Augustów, Aleksandrów, Henryków…
Stron setki, sprzeczne racje – zamęt,
Krąg za kręgiem, strumień i brzeg,
Wilde rozmawia z Jamesem,
Podróż, mgła, falujące przecznice, Dublin,
W końcu Londyn, marzenie, młodość, płomień.

III
Horyzont ciemny i mknące nisko chmury,
Debaty Marksa, Engelsa, Spencera…
Długie wschody słońca, gra spojrzeń i gestów,
Burza, świsty i krzyk – wiatr odnowy,
Kurtyna światłocienia, a za nią dzień kolejny
- niepewny.

Wyszedłem tylko na chwilę po zapomnianą wenę,
Nic wielkiego nie stworzyłem – okruchy marmuru,
Jak młody duch błądziłem po brzegach Nagpuru,
W zamyśleniu poznałem siostrę swą - Ismenę.

Błąkała się tak niewinnie wśród kręgów dziewięciu,
Taniec jej tak zwinnie odpędzał trzydziestu i trzech,
I nawet nie jęknęła - usta porósł jej krwawy mech,
Ja w zamyśleniu snułem wizje o pozostałych pięciu…

Podobnie bywa w innych ogrodach wyblakłych cudów,
Ideał ukuty w trakcie sennej podróży w głąb murów,
Mija szeregi w milczeniu trwających chórów.

Czasem dojrzeje wśród innych owoców upojnych,
Osładzając gorycz lekkości dni sądnych,
Czasem sam przypomni o kształtach wonnych.

Nie minął jeszcze wiek próby ostatecznej,
A już mówią nam, że nie takie z nas orlęta,
Zarzucają nam grzech winy żywej – wiecznej,
Powtarzają – wy to wciąż tylko pisklęta.

Tak nas wprowadzono przez wielkie wrota,
Ról, których niepisane nam było odgrywać,
Wciąż tylko słowa, słowa, słowa – hołota,
Mit się nie stworzył – nie nam przegrywać.

Zaklinali nasze dusze mgłą gorzkich frazesów,
Szukali gdzieś nad brzegiem morza pychy stałej,
Obrazów, wielkich czynów – marzeń i gestów,
Tak trwali i tlili wersy epopei przebrzmiałej.

Ktoś zbudził się i krzyknął – są! - wreszcie one…
I lęk ogarnął wszystkich na tę wyczekiwaną chwilę,
Wytoczno pytania dawno wymyślone,
A to tylko szły ciężkim krokiem - nasze Termopile.

Na wodach pływałem wzburzonych,
Gdzie głupota to jedyna ucieczka,
Gdzie głębia i toń chytra, zdradziecka,
Łowiła mędrców w myśli zagubionych.

Tonęli, ginęli w sztormach idei,
Nad świat sztandar mądrości – wiedzieli,
Znali ostanie swe przyrzeczenia,
Odeszli nagle lecz bez zwątpienia.

Pozostało kilku wybrańców losu, [...]

Gdy patrzę na zwiewne wspomnienia miesiąca,
Umysł szaleje i bezwiednie chęć zmysłów trąca,
Wzrok przeszywa najtrwalsze słów zasłony,
A ja się domagam jeszcze w gorętsze strony!

- wołam jeszcze!

By dotrzeć, by dotrwać, by znów się zanurzyć,
W ocean jasny i ciepły i ducha przebudzić,
Tak tutaj, tak nagle sen ten wydłużyć,
I ujrzeć i poczuć i zachwyt móc nucić. [...]

Krótkie frazy przez myśl płochą,
Figlarnie drwią z krwi mych katuszy,
Tak cicho i niezauważalnie koją,
Pragnienia niespełnionej duszy.

Nie ma granic zbyt złowrogich,
By powstrzymać szarżę przeczuć,
Nie ma kar na tyle srogich,
By w łańcuchach ciało kruszyć.

Nęci trzewia myśl gorąca, [...]

Nad ziem wysokich wołanie,
Przez krwawe szczyty myśli,
Ja jestem jak to przesłanie,
Nad brzeg zbrukany mgłą.

Przez kruche marzenia świtu,
Jak chłód chwili zachwytu,
Tak płyną zatarte słowa,
Tak tli się nadzieja płocha.

Tu jestem nad skrajem opoki,
Gdzie skowyt dusz złowrogi,
Odciska się ciałem do ciała,
Tu jestem nad górą - chwil mara.

Wszyscy płynęliśmy przez krótkie życie,
W spokoju, ciszy, bez zbędnych chichotów,
Wszyscy tak pewni swej wspaniałej misji,
Choć nieco próżni, nie szukaliśmy wzlotów.

Każdy z nas trwał w swej własnej przystani,
Od jesieni po wiosnę, od zimy do chwil lata,
Czas nas nie trudził, żyliśmy wciąż tak wolni,
Tak błogo naiwni - szliśmy pewnym krokiem.

Mijały sekundy naszych suchych wyobrażeń,
Podlewanych usilnie każdym piątkiem -
sobotą, aż nadeszły chwile zbiorów w ogrodach
mądrości, nieco przetartych nawami [...]

W światłości nocy
Blask myśli świtu
Marzenie ulotnej mocy
Pradawnego uczuć zachwytu

Wiedzie drogą krętą
Latarni wzrok mglisty
Zanika nawą przeklętą
Przeczucie pewnego sofisty