Nasza epoka piękną nazwana,
Zjawiła się wśród spękanych pól,
Na złotym talerzu z winem podana,
Święciła postępu zdobiony łup.

Próżne ambicje, władcze marzenia,
Spojonym wzrokiem studziły krew,
A za kotarą odgłosy zwątpienia,
Czekały na ciche fin de siècle.

Na deskach teatrów stukoty maszyn,
Warkot silników, poranna mgła,
Piękna epoka tłuczeniem naczyń,
Swym ideałem sięgnęła dna.

Nikt już nie pytał, gdzie koniec początku,
Bo któż by chciał tonąć w postępowym wrzątku.

Przestrzeń wznosi okrzyki niemym zabrane pochodom,
Po kolumnach zwycięstwa wspina się upadła nadzieja,
Mocna cudzą słabością, zbrojna i piękna żywiołom,
Sięga kształtem idei, orężem słów – epopeja.

Wszyscy nieco strwożeni wstrzymują palące spojrzenia,
Cisza duszę przenika, jak płomień żywą pochodnię,
Głuche dźwięki przenoszą miarowych kroków melodię,
Burząc myśli stojące u progu pewnego zwątpienia.

Tak epoka czerwonych sztandarów okryła marmury,
Rwąc przeszłości płótna, roznosząc braterskie szczury,
Nadal czuć ich morowy zapach na wszystkich dworach,
A miejscami jeszcze siedzą ukryte po norach.

Na próżno szukać idei niesionej gryzoniami,
Wierząc, że najgorsze jest już za nami.

Czas strąca kolejne twarze z pomników,
Nie patrzy na kształt nosa ani rys policzków,
Szuka tylko miejsca i wysyła patrole,
By z góry patrzyły i odgrywały swe role.

Więc istnieją świadkowie i dwuznaczne chwile,
Człowiek trwa na cokole - gnijąc w mogile,
Los często jego znany choć biografia zwięzła,
- walczył, rządził, podbijał aż dusza wypełzła.

Zastygłe sylwetki, urwane spojrzenia,
Dowodzą, że żyją milczące wspomnienia,
Kiedyś jeszcze przemówią znanym językiem,
By z nurtem dziejów spłynąć strumykiem.

Dręczy nas niewiedza i twarze na cokołach,
Bo nie dla wszystkich noc w marmurowych dołach.

Do chwały wezwał żołdak i jeden wzleciał głos,
- niech żyje mały kapral i płonie kłamstwa stos.
Dość było zranień duszy i bieli było dość,
- czas zbierać nasze racje, by sedna rzeczy dojść.

Po nowe sięgać myślą, w czerwień rzadko iść,
Nie szukać boskiej ręki, gdy walczyć znaczy śnić,
Być mapą Boga wojny, w rzędzie jednym stać,
I mimo świstów losu, jak rozkaz ciągle trwać.

Czy ziemia stała prosto, czy niosła wiarę swą,
Marsz ludzkich cieni patrzył na dzieje rwane krwią,
W imię wyższej myśli, jak stado wściekłych Wił,
Bez żalu słano pionki, a ogień prawdę tlił.

Słowa te spisał więzień, a został on wolny,
Chwilę po zmianie warty, gdy nastał dzień sądny.

Z duchami walczyć nie jest łatwo,
Znamieniem są wiecznie kłującym,
Odczuwa to wciąż i dusza i ciało,
Myśli tłoczą się w marszu bezowocnym.

Głosów zliczyć nie sposób za dnia,
W noc widać już tylko szepty,
Aż w końcu milczenia nadciąga gra,
I sumienia zjawiają się sekty.

Niezwykłe bywają te wizyty, [...]

Planeta poci się cudzym ciepłem,
A ludzie jakby to poczuli,
I lgną do siebie jak nigdy przedtem,
Wciąż wierząc, że wiecznie będą się snuli,
Po ścianach pisanych powietrzem.

Chwila tak szybko staje się przeszłością,
O której nagle nikt nie chce pamiętać,
Bo to już nawet nie strach przed starością,
Jest powodem by sumienie ścierać.

Są nowe kościoły i nowsze świątynie,
- ach cóż to jest za widowisko!
Gawiedź masowo przy tanim winie,
Obraduje nad wolnościową listą.

Tak to już bywa, gdy opadną kajdany,
- [...]

Przybyłam z ziemi filozofów i artystów,
Do kraju, gdzie słowa toną w pitnym miodzie,
Na dworze krząta się paru przyszłych kopistów,
Nikt nawet nie słyszał nigdy o włoskiej modzie.

Przepycham się przez gwar sarmackiej gawiedzi,
Stoi ona w dworze i wokół niego,
A mnie czekają jeszcze setki odpowiedzi,
Jak, komu, gdzie, kiedy, i dlaczego,
- przyznano cła bez urzędowej spowiedzi.

Dziwią się słowom mym i coś szemrają,
- ona nadzwyczaj wobec nas zuchwała.
A ja naprzeciw zwyczajom jakie tu bywają,
Mówię – jeszcze [...]

Choć tak wiele już w dziejach widziano,
Wciąż nowe karty powstają,
Innym tylko plamione atramentem,
I pod inną ukryte powałą.

Pisane w zaciszu i wśród burz i grzmotów,
Czasem poczerniałe, czasem zakrwawione,
Nieraz zapomniane na czas przewrotów,
Zawsze powracają prawdą podkreślone.

Niezmiennie mówią o miejscach i ludziach,
Utkwionych w odwiecznej spirali przemian,
Czasem coś wspomną o kilku łobuzach,
I tych, co w człowieku szukali boskich odmian.

Z kart tych wyziera milczące przesłanie,
Głos zawinięty w płaszcz świadomości,
Powtarzający zawsze jedno zdanie -
W historii dziejów sędzia czasów gości.

Ciałem mocniej niż głosem chłoną duszę obrazy,
Płynąc wzdłuż neuronów spojrzenia,
Chwila czeka cierpliwie na kolejne rozkazy,
W końcu sny też chcą spełnienia.

Drogą ciemną wiodą moralności namiestnicy,
A noc przecież wrażeń wciąż głodna,
Pnie się wyżej i wyżej i dotyka granicy,
Już nigdy nie będzie samotna.

Milkną wspomnienia, sumienie w myślach się gubi,
Źródło pragnień swą woń rozlewa,
Strumień w nurt wpada wartki – los tego nie lubi,
Wszak nie jest to ścieżka do nieba.

Wnet już nic nie [...]

Podszedł do stołu młody człowiek,
Na kart rozrzucony stos wzrok padł,
Spłynęła łza z niewinnych powiek,
Z talii króla prawego ktoś skradł.

W półmroku piwnicznego dymu,
Co jakiś czas słychać snów krzyki,
To talia pozbawiona swoich synów,
W letargu stawia im pomniki.

Nie traćcie wiary, to nie los poległych,
Odnajdą króla i synowie wrócą,
Nie czyńcie swoich myśli twórcą,
Pieśni o światach równoległych.

Za młodo tracić ducha i namiętność,
Bez walki trwać w milczeniu i zadumie,
Za wcześnie to by iść po świętość,
Mając w duszy mit o wiecznej dumie.

Bo czas, Bo czas czeka wszystkich nas,
Nie śpieszcie się do grobów synowie,
Choć was, choć was kładą tam przodkowie,
Odnajdźcie własną drogę - nim czas dogoni i was.

Bywają dni, w których znikają słowa,
Umysł wpada w milczenia wrzawę,
Dusza chce krzyczeć żałością spojona,
Oczy zapadają się w pozorów kurzawę.

Kto milczał ze mną - już nie potrafi,
Samym duchem wyrazić chęci i znaczeń,
Chyba już więcej mi się nie objawi,
By raz jeszcze poszukać sensu wypaczeń.

Byłem więc jestem, jak zawsze na miejscu, [...]

Narody narody przywrócie narody,
Będące gwarantem odwiecznej niezgody,
Bo po cóż wciąż szukać wzajemnej wrogości,
Gdy naród z narodem sam siebie ugości.

Lat setki już nasza Europa się jednoczy,
I tylko wciąż nowe drogi wolności krwią broczy,
Nie byloby w tym stanie nic niestrawnego,
Gdyby ta idea czasem poświęciła swe ego.

Niedawno przecież Niemiec z Rosjaninem,
Chciał udowodnić kto jest większym paszkwilem,
Wynik tej krótkiej zabawy w niezdrowe historie,
Oglądać mogliśmy przy wrześniowym oknie.

Nic nas to [...]

Sam w nicości głuchym kręgu,
Sąd słabych nade mną czyha,
By skazać świat mój na zmianę,
Sąd dzieci głupoty pode mną,
Czeka na wyrok swych ojców i karę.

W noc chęć wzmaga się ucieczki,
Od kręgów i stronnictw teraźniejszości,
W noc nie ma już myśli pewnych,
Tylko strach przed triumfem niższości.
[...]

Wśród nocnych uniesień i wdzięków,
Z ust dobywa się szept nieustępliwych jęków,
Za oknem jedynie dwa cienie splecione,
Igrają ze sobą i w siebie wcielone,
Odkrywają swych istnień sens wieczny.

Nikt ich nie zna i nikt nie słyszy,
Więc trwają one w upojnej ciszy,
Tak nadzwyczajnie i bez snu spełnienia,
Szukają w swych ciałach nowego zbawienia.
[...]

Po zdaniu, po słowie, po chwili,
Spojrzenia mkną bezmyślnie wzdłuż szyi,
W krótkim szale, bez przyczyny,
Na skinienie żądz lecz bez winy,
Gest za gestem, dreszcz i głód,
Ogarnia bezkresną przestrzeń snów.

Bez szeptów i łez umysłu,
Wypływa noc dzika w grad gestów,
Urwanych, przewlekłych i gęstych,
Fal morze zalewa plik spraw doczesnych. [...]