jeszcze oddycham 
dla Ciebie mogę narysować świat 
najpiękniej

naśladując krzyk motyli
w oczach Twoich utopię się 
przepięknie

bolesnym jest nie móc 
mieć Cię bardziej
niż jesteś

ukryj moją twarz
w ciepłych dłoniach 
zupełnie jak księżyc 
gwiazdy najmniejsze.

nauczyłam się
rozmieniać swój świat
na drobne gesty

podaruję Ci
mały okruszek zrozumienia
w delikatności uśmiechu

nie bój się 
utoniemy razem.

nie kuś bólem
tyle razy już przecież
zasmakowałam paranoi

zanim się zbudzę
pozwolę Ci
skroń dotykiem nieśmiałym
pogładzić

zmień mnie
w żywe piękno
ze szczerym uśmiechem
ciepłym biciem serca

chcę na nowo
dni budować
jak przez lat tyle
swój własny azyl.

w odmętach przeszłości
niepoprawnie szukająca
śladów Twojej obecności

kłębek niesfornych myśli
splatam w warkocz
Twoich słów

kiedy nastanie kolejna wiosna
uśmiechnięta powrócę

schowaj mnie wtedy
w mojej bezpiecznej przystani
ciepłem przepełnionych ramionach

tak bardzo nauczyłam się bać
chłodu.

szukam powiewu rozgrzeszenia
zbyt wiele słabości
we mnie

rozsypałam się w sobie
bo brakło mi tchu
choć na zewnątrz łatwiej
utrzymać się
w uśmiechu

pozwól mi wyjść
z samotności

zlękniona dusza
przy drżącym sercu

zabierz strach
ukryj w objęciach

trwałego bezpieczeństwa.

tak chciałabym
doceniać w sobie
niezdarne potknięcia

pozbawić swoich oczu
pełnego wstydu
zlęknionego spojrzenia

przestać rozsypywać siebie
na niewidzialne odłamki
powszechnej szarości

na nowo zapamiętać
jak łatwo jest żyć
nawet gdy bańki mydlane
zbyt głośno pękają.

boję się
ktoś wreszcie przecież
rozkruszy delikatność
we mnie

zamknęłam w niej
ostatnią iskierkę blasku
jak w szklanej kuli
siebie

zbyt mało
we mnie wiosny
zbyt mało
mnie w sobie

by odbijać się w czyimś niebie
jak ten księżyc nieznośny.

nasz świat podzielony
na dwadzieścia cztery momenty
gdzie szczęście ze smutkiem
wcale nie równo się miesza

gwiazdy na przejrzystym niebie
co noc wtulone
w surowe ramiona księżyca

chcę rozbrzmiewać
każdym uczuciem [...]

przez palce uciekają mi nadzieje
jak migoczące w świetle motyle

opanowania
spokoju
ciszy

nie mam w sobie na tyle

rozsypało się jak szkło
na kawałki [...]

pozostaw po sobie 
dobre słowo

bądź słońcem
w mojej bezsilności
przywróć uśmiech
mojemu sercu

zawsze przecież wiesz
kiedy i jak otrzeć łzy

gdy kruchość zbyt mocno
daje się we znaki.

proszę
wymódl dla mnie
przebaczenie

za wszystkie noce
nieprzespane
tak pełne wyrzeczeń

proszę
poskładaj moją duszę
nie chcę jej dłużej [...]

świat otoczony smutkiem
a moje dłonie stały się puste

choć łez wcale nie lubię
i nie potrafię liczyć przed lustrem

pokorności we mnie wiele
w sercu wciąż kwitną motyle

uśmiechem się podzielę
przecież mam go w sobie
na tyle

obecnością trwałą otulę
do świtu
aż serce zamilknie
z zachwytu

na dobranoc srebrzysty pył księżyca
z miękkością zmęczone oczy ucałuje

będziesz obok?
obiecujesz?

gwiazdkę z nieba Ci dam
by rozświetliła drogę
po rozsypanych kruchością
nostalgicznych kwiatach

tak kojąco
byłoby kołysać się przy blasku księżyca
w bezpiecznych ramionach

z uśmiechem zasnąć
wśród nocą otulonych obłoczków

i niczym motyl
wracać zadumaną
do
z węzełków radości
splecionych poranków.

chroń mnie 
nie chcę by ktoś sypał solą
na niegojące się rany

nie mogę upadać
chroń mnie 
chcę być silniejsza

już nie pozwolić 
by z nadejściem zimy
radość serca przekwitła
i zwiędła gdzieś
głęboko we mnie

chroń mnie 
żebym mogła przetrwać
bo przecież
Ty możesz mi pomóc.

podaruję Ci skrawek swojej dobroci
jeśli pozwolisz 
zatracić mi się w ciepłych kolorach 
tego świata

pozwolę Ci na kradzież
mojego ostatniego uśmiechu 
jeśli obiecasz
że zacznę znosić siebie.