wznieciliśmy duży płomień
którym zbyt długo igraliśmy
teraz pora na zapłatę

za te drobne grzechy

miałam rację
miłość przynosi strach
granica samotności istnieje

a ja?
dotarłam do punktu krytycznego

(doprowadziłeś mnie do obłędu)

uplotłam w sobie wianuszek
z lęków i niepowodzeń
dając żyć pełną piersią
introwertycznemu sercu

czasami chciałabym
nauczyć się
na nowo oddychać
kruchym powietrzem

i dopuścić do siebie
tak obce
choć przepełnione
nienachalnym ciepłem
zatroskane dłonie

przestać się bać
ukochać siebie uśmiechem

(nim cała wiara zatonie)

rozbita na małe kawałki
nie trudno było mnie złamać
krucha jak drewniane zapałki
już dawno spłonęłam

składam się każdego dnia
na nowo

miej odwagę podejść bliżej
na wylot przejrzeć duszę

chwyć moje dłonie w swoje
ulecz
nim całkowicie się wykruszę

złóż serce porcelanowe
niech w końcu ciepło je wypełni

moje jedyne marzenie o spokoju
proszę, spróbuj spełnić.

pozwól mi zatopić gniew
gdzieś w mrocznych odmętach
poturbowanego żalem serca

chcę nauczyć wyrzekać się
swojej nienormalności

za mocno kołysam się
na niewidzialnej linie
wiecznie rozchwiana
[...]

moje myśli
utkane z płatków śniegu
a we mnie całej
zamieć śnieżna

kiedyś słońce
wraz z zapachem jaśminu
kwitnęło we mnie mocniej

teraz brak mi spokoju
i zbyt często uciekam [...]

chciałabym odpocząć
w czyimś cieniu
by słońce mniej parzyło

mieć z kimś
wspólne rozmowy i myśli
razem smakuje przecież
znacznie lepiej

pozwoliłabym
na otulenie mnie [...]

marzę o palecie kolorów
słonecznej i wiosennej pieszczocie
biel i szarość
całkowicie się przejadły

wyczekuję zieleni
co toczyć wędrówkę będzie
w kwiatowych polanach

i ciepłego wiatru
który obudzi drzewa [...]

jeszcze niedawno
lubiłam kiedy mój świat miał jedną barwę

dziś chciałabym go pokolorować
na nowo

odrobiną słodkich szeptów
gramem czułych gestów
i Tobą
kimkolwiek jesteś
[...]

boję się o siebie
i siebie
bez przerwy

przecież tyle strachów
mieszka we mnie
przeszłości, teraz i jutra

w takich chwilach
zamykam się całkowicie
w sobie [...]

powoli wracam do życia
pocałunkiem ofiarowanym
od słońca

wreszcie przez okno
wtargnął jaskrawy świt
zabierając resztki niepotrzebnego smutku

uwielbiam to uczucie
gdy świat na nowo
łaskawie budzi mnie do życia

pozostawiając nadzieję
że wśród zapachu niezapominajek
i błękitu ich płatków

moje serce
ożywi się
na nowo

a ja wyślę siebie
na adres Twojego uśmiechu.

moja obecność 
niezaakceptowana do końca 
pokłócona z własnym odbiciem 
szukam najmniejszej iskierki

w gwiazdach wypatruję
swojego przeznaczenia 
chcąc zrozumieć i nauczyć się 
znaczenia ciepłych warg

beznadzieja przerasta 
granice wytrzymałości 
a ja zapłacę 
podatek łzami

i ukołyszę codzienność 
bladym cieniem
własnego uśmiechu

ideały są przecież nudne.

wciąż mam nadzieję 
że pozostało we mnie jeszcze 
coś dobrego

a odstające łopatki 
to efekt 
zagubionych wśród błędów 
skrzydeł

tak niepoprawnie nieufna
z duszą w kawałkach  [...]

w wyszarpanych
gdzieś z resztek duszy
odłamków wspomnień

odnajdę wszystko
czym kiedyś oddychałam

nabiorę oddechu raz jeszcze
by przypomnieć sobie

jak lekko było mi na duszy [...]

piękne mam w sobie motyle
rodzące się wraz z porankiem
i jeszcze tego samego dnia umierające

błędnym człowiekiem jestem
choć jest mnie w samej sobie
tylko trochę

gaszę kolejne gwiazdy
choć słońcem świecę
w każdą smutną twarz

już dawno straciłam siebie
zupełnie już nie widzę
tamtej iskrzącej kulki radości

bardzo mi przykro
że nie ma jeszcze leku
na brak miłości

do samej siebie.

zakurzyłam się strasznie
nosek
usta
i serce

coś we mnie pękło

chciałabym łapać ostatki
swojego uśmiechu
chłodnego i kojącego
jak drobne płatki śniegu [...]