pozwól mi uwierzyć
że to miejsce 
nie jest zatrute trucizną 
schowałam ją przecież głęboko
we mnie

pozwól mi uwierzyć 
że nie jestem słabością 
od której się umiera

nie zostawiaj po sobie
emocjonalnego bałaganu
chcę tylko na nowo
odnaleźć siebie

w tym egzystencjalnym niepokoju.

pokruszone serce 
jak motyl nocny 
wcale nie traci wewnętrznego piękna

pamiętna jesień 
ciepłem myśli naruszyła
gorzkie piętno naiwności

radość jak nieśmiały promyk 
leniwego słońca 
gdzieś umknęła 

a my?
my nie doceniliśmy
uroku pierwszej miłości.

nie czekam już na słońce 
choć tak bardzo chcę żyć

to takie urocze 
infantylnie przyjemne

by móc na nowo
zatracać się w tym
co stało się obce

z sercem na ramieniu
dotykiem życzliwości w dłoni

czekam aż mój świat 
rozświetli choć jeden

(nie)zwykły uśmiech dobroci.

wracam na start
wyzerowując na nowo czas
tak mi siebie mało

tyle we mnie strachu
nieodkrytej niepewności 
emocje zbyt trwale
splatają srebrną nicią smutku 
zmęczone na wyrost serce

szukam ratunku 
by na nowo odnaleźć 
ślady szczęścia zadeptane

chodź 
spróbuj rozerwać węzły
co już dawno myśli skrępowały

a z oczu zdejmij kajdany.

w końcu przestanę patrzeć w lustro
wszystko pęka

nie chcę być do końca
związana ze strachem
i bez snu

przykryta chłodem 
co kaleczy zimnem 
nadłamane obietnicą dłonie

zwyczajnie wiem
i jestem pewna
że kiedyś księżyc
pogłaszcze mnie po policzku

i schowa między gwiazdami
i nie odda mnie nikomu.

chcę mienić się kwiatami
zapachem herbacianych róż
i wszystkim
co sercu bliskie

dla Ciebie

uśmiechać się 
tuląc radość
przy każdym
zimowym poranku

do Ciebie.

układam sny
na nowo
realnie

niepamięć przychodzi 
powoli

bez Ciebie 
jakoś łatwiej 
zlikwidować wszystkie 
dotychczasowe opory

tak mi dobrze 
tak bezpieczniej 
usuwam zbędne
wspomnień popioły

uśmiechem mogę 
wreszcie obdarzyć

wszystkie smutne anioły.