pozostaw po sobie 
dobre słowo

bądź słońcem
w mojej bezsilności
przywróć uśmiech
mojemu sercu

zawsze przecież wiesz
kiedy i jak otrzeć łzy

gdy kruchość zbyt mocno
daje się we znaki.

proszę
wymódl dla mnie
przebaczenie

za wszystkie noce
nieprzespane
tak pełne wyrzeczeń

proszę
poskładaj moją duszę
nie chcę jej dłużej [...]

świat otoczony smutkiem
a moje dłonie stały się puste

choć łez wcale nie lubię
i nie potrafię liczyć przed lustrem

pokorności we mnie wiele
w sercu wciąż kwitną motyle

uśmiechem się podzielę
przecież mam go w sobie
na tyle

obecnością trwałą otulę
do świtu
aż serce zamilknie
z zachwytu

na dobranoc srebrzysty pył księżyca
z miękkością zmęczone oczy ucałuje

będziesz obok?
obiecujesz?

gwiazdkę z nieba Ci dam
by rozświetliła drogę
po rozsypanych kruchością
nostalgicznych kwiatach

tak kojąco
byłoby kołysać się przy blasku księżyca
w bezpiecznych ramionach

z uśmiechem zasnąć
wśród nocą otulonych obłoczków

i niczym motyl
wracać zadumaną
do
z węzełków radości
splecionych poranków.

chroń mnie 
nie chcę by ktoś sypał solą
na niegojące się rany

nie mogę upadać
chroń mnie 
chcę być silniejsza

już nie pozwolić 
by z nadejściem zimy
radość serca przekwitła
i zwiędła gdzieś
głęboko we mnie

chroń mnie 
żebym mogła przetrwać
bo przecież
Ty możesz mi pomóc.

podaruję Ci skrawek swojej dobroci
jeśli pozwolisz 
zatracić mi się w ciepłych kolorach 
tego świata

pozwolę Ci na kradzież
mojego ostatniego uśmiechu 
jeśli obiecasz
że zacznę znosić siebie.

gdybyś tak chciał
chwycić mnie za rękę
i pokazać światu 

ile we mnie delikatności 
jak brakuje mi odwagi 
by żyć pełnym oddechem

dłonie tak kruche i chłodne 
nie bój się ich dotykać

razem przez życie przejść 
można z łatwością 

piękniej.

wypatruj mnie
w konstelacjach nocnych gwiazd

i naucz mnie spokoju
wytrwale przy mnie bądź

odwagę miej
by skarżyć się

tylko księżycowi
i jego srebrzystej poświacie

rankiem
spłońmy w płomieniach słońca

co ciepłem nasz wszechświat poruszy

tylko proszę
nie pokrusz zbyt mocno

mojej duszy.

nic nie czuję
stałam się
pokruszonym lodem

chłodnym dotykiem
szukam odrobiny
ludzkiego ciepła

nie potrafię już
samotnie dryfować
wśród tylu [...]

nikt nie chce być samotny
nocą
gdy do zdobionych
zimowym szronem okien
księżyc się uśmiecha

nikt nie chce być samotny
nocą
gdy czas otulony
migoczącym ciepłem gwiazd
tak beztrosko ucieka [...]

daj mi siłę
choć jeden dzień
który sprawi 

że odzyskam siebie
krok po kroku

proszę, zwróć mi skrzydła.

tkwi we mnie wiara
że w moich żyłach nie płynie 
skruszony lód

wewnętrznym uśmiechem 
mogłabym przecież
tłumy zarażać

jak bardzo to niepojęte

tak pięknie jest [...]

jestem trochę 
zbyt krucha
niestety

w nadmiarze 
delikatna

ale mogę Cię wpuścić
żebyś sobą wypełnił
pustkę we mnie
[...]

chciałabym móc na nowo
budować tęczę
między ludźmi

wskrzesić delikatność 
tak łagodnie 
by nie stawiać stóp 
na kamieniach

pozwól mi znaleźć 
na zewnątrz 
tyle ciepła 
które wydobywam 
ze środka głębi

pozwól mi być 
tak niedoskonałą

sobą.

jak mała stokrotka
podnoszę swoją twarz
i promienieję piękniej 
do słońca

choć takie małe
zimowe i daleko

gdybyś tylko wiedział 
jak czasami mi zimno 
bez ciepła Twoich rąk

może pomógłbyś na nowo
pokochać mi wszystkie 
zadry i niedoskonałości

na sercu i na duszy.