Tzw. 'zakochanie' to stan demobilizacji umysłu w zajmowaniu się rzeczywistością na rzecz poszukiwania mocy sprawczej do zrealizowania naszych fantazji.

Nie zawsze to my mamy wobec życia plan,
czasem to ono ma plan wobec nas.

Inwestowanie we własne fundamenty zawsze stawia Cię w pozycji zwycięzcy w Twoim własnym życiu. Zaś uzależniając szczęście od kogoś innego, pielęgnujesz przekonanie, że nie jesteś DOŚĆ dobry, dość mocny, dość pełnowartościowy, dość wyposażony we wszystko, czego potrzebujesz, aby być szczęśliwym i osiągać to, czego pragniesz.

Tak często za błędy i przewinienia innych ludzi karzemy samych siebie – pielęgnując żal i poczucie krzywdy.

Wyobraźnia i tęsknota potrafią przypisać ludziom niemal boskie cechy – nic dziwnego, że tak często czujemy się później kimś rozczarowani…

Wyciągnąć wnioski, a osądzać siebie, to dwie możliwe reakcje na życiowe niepowodzenia – z których tylko ta pierwsza czyni z nas zwycięzców, niezależnie od sytuacji.

Mówiąc dobitnie i obrazowo: entuzjazm i wciąż podsycane pragnienie grają w osiągnięciu wyznaczonych w życiu celów taką rolę, jaką gra podniecenie w osiągnięciu orgazmu. Bez tego pierwszego czynnika nigdy nie „dojdziemy”…

Prawdziwe osiągnięcia i sukcesy dokonują się w nas – ich zewnętrzna manifestacja to jedynie echo wybrzmiałego w duszy hymnu zwycięstwa.

W niewietrzonym* życiu też czasem robi się duszno.
*(gdy nie dbamy o wymianę pozytywnej energii, o rozwój, o odkrywanie nowych możliwości…)

Żeby zaplanować przyszłość, warto zrozumieć swoją teraźniejszość, zaś w tym celu trzeba zrozumieć swoją przeszłość…

Trzeba się mocno wsłuchać, jeśli chcemy się dostroić.
* W skutecznej komunikacji trzeba czyjąś melodię poczuć, uszanować i nie zakłócać własnym fałszowaniem (zafałszowanym odbiorem).

Każdy nieustannie toczy sam w sobie własną wojnę...
(i jak dla mnie to jedyna usprawiedliwiona wojna)

W życiu czasem tak bardzo skupiamy się na paru elementach układanki, że nawet nie spostrzegamy kiedy układamy już nie te same puzzle co na początku....