MOŻE SPOTKAMY SIĘ...

mijamy się
w biegu
pośpiechu
powoli
jeden o drugim
nic nie wie
nie nadszedł czas
marzymy nawzajem
o sobie
w sercu moim
ukrywam cząstkę
czekając
sposobnej chwili
ty nie wiesz
nie czujesz
ja już czuję
pod powieką
łza wzruszenia
czekam
na chwilę
kiedy spojrzysz na mnie
będziesz wiedział
poznasz
to ta którą szukałeś
tak jak ja poznałam ciebie
jako swoje
przeznaczenie

E.G

ZAGUBIONA
zagubiłam się w świecie
absurdu i bezsensu
poszukując odpowiedzi
na swoje pytania
zagubiłam drogę swego
przeznaczenia
zawieszonego w próżni
szukam śladów małych stópek
czasem odmierzonym
zagubionego dzieciństwa
w czasoprzestrzeni
bez szans na odnalezienie
sensu życia bez empatii
zmanipulowanego w służbie wiary
odrzucona
ukarana fałszywą nutą
skromności
zagubiona w kłamstwach
obłudy i przyjaźni
opłacanej łzami
pozostała nadzieja
może się odnajdę
w tym morzu bezsensu
E.G

chodzę po polach zapomnienia
błąkając szukam otwartej furtki
do świata realnego
co mnie przywiodło
światło czy ciemność
ciepło czy zimno
zło czy dobro
cisza dzwoni
błądzę po bruzdach
szukając dnia wczorajszego
ścieżek życzliwości
prawości
znajduję tylko koleiny i bruzdy
myśli i słowa uleciały
rozniósł je wiatr
jak ziarno rozsiał po polach
przydrożne drzewa
zniżają swoje konary
zaczepiają i zatrzymują
strudzone nogi
oczy ślepną od wypatrywania
już nic nie ma znaczenia
wiatr pląsa podrywa i porywa
suche liście i trawy
pola zapomnienia
jak stały tak stoją
tylko furtki do świata
nie widać
nie oddadzą swej zdobyczy
klucz schowany w bruzdach
E.G

W RAMIONACH...
Unieść ciężar czasu
na swych ramionach
to nie lada sztuka
odnaleźć sens i znaczenie
posłuchać muzyki wiatru
w takt odrzucić zmęczenie
w sercu ukryć
piękno chwili czasu
radość zatrzymać
uczucia
przyjazne
ofiarować
duszę kołysać
do taktu
ulotnością chwili żyć
w ramionach czasu
pływać wspólnie
z czasem
tak pięknie upojnie
kołysać do taktu
swoje myśli
swoją namiętność
unosić w przestrzeni
serce mieć przepełnione
obrazem twym więc
muszę unieść
ciężar czasu
choć to nie lada sztuka
E.G
21.09.2014