Przekroczono limit czasu połączenia.
Przepraszam, nie słyszałam o czymś takim
muszę chyba znaleźć się w swojej epoce.
Dogonić jakoś czas.

Kompletnie ostatnio nie chcą mi się odklejać
moje wspomnienia
z płuc.
Mam zacząć jeszcze mocniej kaszleć?

Ubrałam się dzisiaj już ku*wa najładniej jak mogłam
i przeczesałam włosy nowymi marzeniami.
Chciałam by błyszczały,
nie wiem czy się udało.
I przebrałam się w nowych opowieści kolory
szminka była purpurowa
bo śladów zbrodni nie da się tak szybko wpędzić w koleiny,
spytajcie Balladyny.

I kiedy już jestem gotowa do wyjścia
słyszę: przekroczono limit czasu połączenia.
Przepraszam, nie słyszałam o czymś takim
a powinnam już wychodzić!
By walczyć z wiatrakami.

Byłeś dla mnie jak świeżo wydrukowany papier
Tak ciepły przez chwilę, że zawsze gdy dotykałam to się dziwiłam.
Jednak każdy papier stygnie tak szybko,
że zanim się obejrzałam, to Ciebie już nie było.

Moje horyzontalne życie
Uciekło mi z rąk.
Ludzie gdzieś wokół mnie
Jadą tutaj i stąd
tylko mgła puchowej kołdry
odwraca ten kąt,
a ostrość obejmuje
i dotyka mnie wciąż
i podąża coraz niżej
łaskocząc moje zmysły,
balansując na granicy
namiętności i goryczy.
Kiedy jest już najniżej,
chciałabym głośno krzyczeć
nie zgadzać się z niczym innym,
czuć rytm pulsującej tętnicy.
Czuć życie!
Pozamykać wszystkie tajemnice
snów duszących moją sprawiedliwość.
Potem obracać się tylko
w tych pyłach i wspomnieniach,
które wracają wciąż do mnie
i nawołują pragnienia
i nawet już się nie odzywać
i przeżywać kolejne milczenia.

Gdy w końcu będę chciała przemówić,
zwilżę tylko usta
kroplą tamtej nuty.
Grała ona niegdyś
i tłumaczyła tę ułudę.
Teraz znów łapię ostrość
i znów balansuję
czuję już horyzont
ale nie boję się wcale!
Pogłębiam tylko iluzję
marzę i tańczę.
Wierzę, że kiedyś zderzę się również z prawdą
teraz jednak ocieram się o snute śmiercią tango.

Zdążyłam już pochłonąć wszystkie Twoje problemy
i zmazać je białym pyłem credo.
Oblać je potem moim znaczeniem
chociaż nie jest łatwo, wciąż w to wierzę.

Następnie kładę się wokół Twoich kobaltowych oczu
i dotykam, sprawdzam troskliwie ich wilgotność.
Zamykam je potem w mojej szalonej myśli,
chcę je wypuścić, oddać lecz co na to inni?

Wokół pokoju naszego urosły dziś kwiaty,
obiecałam im powrót Twój, Twoją radość.
Nie chcę by dowiedziały się co jest prawdą,
przecież wokół szyi łodyga zaciska się dość sprawnie.

Wierzę w to co dziś było dla nas najważniejsze
i kołyszę się w rytm Twoich urzekających opowieści.
Kojarzysz tę noc kiedy za szczęścia było mi wszystko jedno?
Ubieram ją dziś w najcieplejsze swetry by przetrwać.

Bajecznie obraca mną dzisiaj morze.
Powoli zwalniam rytm i powtarzam strofę.
Fala za falą powoli mnie przykrywa.
Jedynie moje ciało jeszcze potrafi pływać.