Stoję na wzgórzu. Tuż za mną słońce chowa się za horyzont, a ja patrzę. Patrzę na ruiny, które kiedyś były domem moich przyjaciół. Moim domem. Stoję i nie mogę uwierzyć w to, że jeszcze kilka minut temu byłem tam w środku razem z nimi. Rozmawialiśmy i tak beztrosko żartowaliśmy. W ich oczach widziałem szczęście, niesamowicie wielkie szczęście i miłość. Nie widziałem w nich strachu przed tym co nieuchronne. Nie widziałem w nich strachu przed śmiercią. Nigdy. Stoję na wzgórzu i wyklinam anioły śmierci za to, że zabrały mi przyjaciół. Wyklinam ich egoizm, świadomy tego, iż jest równy mojemu. Wyklinam je za to, że zabrały mi przyjaciół tak szybko, że nie zdążyli nacieszyć się własnym szczęściem.

Stoję na wzgórzu i patrzę na ruiny, które kiedyś były domem moich przyjaciół, a także moim..

Stoję na wzgórzu i wyklinam anioły śmierci..

Coraz częściej gubię się sama w sobie. Już nawet nie wiem kim naprawdę jestem. Mówię tak, gdy myślę nie. Robię rzeczy, których nie chcę robić. Staję się tak pełna sprzeczności, że już nie wiem, co jest prawdziwą mną, a co zakłamaniem.