Skruszone łzy nie popłyną po policzkach dumnych
gdy wicher przeznaczenia wychłoszcze biczem prawdy
samotną chwilą przytuli o zgrozo to nie nowość.
Ja nie płaczę ,ja szukam to moje miasto i moje śmieci
bawię się tu jak bawią się dzieci
marni uliczni poeci.
Tysiące domów i kroków miliony,poznane twarze i obce salony
uciec uciekłem,lecz wciąż zniewolony
nie zakochaniem? Co za pytanie!
Są drzwi wielkie, czasem wrota tajemne,tam idę
i ja dziecko wchodzę odważnie w świat wyobraźni
kina potężnej magii.
Dotykam i czuję to sacrum sztuki ludzkiej wrażliwości
bezwzględnego triumfu ducha
i ludzkiej próżności.
Tęsknię za pięknem malowanym taśmą filmową
gdy aktorzy byli jak kolory na płótnie
ubrani w fascynujące role.
Zakochany pięciolatek w kinie Oka i ona ostatnia muza
kochałem ją po warszawskich Iluzjonach
latami hołdując jej majestat.
Wodospad łez,lawina śmiechu,trwoga i ekstaza
i ten samotny milczący cień
mam bilet nie jest źle.
Może mi się przyśni Śniadanie u Tiffany`ego
,oby nie Moja dziewczyna
bo jestem King Kongiem.
Za wszelką cenę chcę odnaleźć swoje Gran Torino
ale Tańcząc w ciemnościach
nie mam krzty Pasji.
Moja Warszawa płonie i tylko sobotni Romans z Nieznajomą
na przekór przewrotnemu losowi
zakochany w Iluzjonie.

Wehikuł marzeń;*

Tato!Tato ja cię poznałem!
Wczoraj w mroku cię widziałem!
Tato usłysz moje wołanie,
jak i ja twój szept słyszę.
Tato...błagam ...już proszę wróć ...!
przestałem walczyć...nie ma cię tu.
Tato? Ojcze!!!Wierzę że cię odnajdę,
pomiędzy bolesnymi grzechami,
a nie strudzoną miłością,
pisząc wiersze zatrute prawdą,
w mglistej atmosferze uciekającego czasu,
gdzie nietrzeźwa co druga sekunda,
trzeciego milenium początku.
Tato mój kochany!Wracaj,wracaj już!
Ratuj dzieci swe gdy miażdży je śmierć,
gdy zło w każdej sekundzie dnia,
wściekle morduje życia święty dar
Ojcze nasz!Syna swego najświętszego oddaj nam,
on już nie będzie nigdy sam,
na świętym krzyżu wiary,
ukrzyżowany został też samotności strach,
wszyscy i tak odejdą jak jeden Bóg,
nie ostanie się nawet maleńki duch.
Zabijam się samotnie na brudnym dnie,
samotnie,gorzko i dosadnie,
miłość zawsze ma racje.
Tato ja chyba nie czuję już nic!
Ojcze to wtedy gdy ciebie nie ma,
a wokół triumfuje grzeszny styl,
radość tam nie gości,
tam płyną szkarłatne łzy!