kwiecie piękniejszy od muzyki
piękny jak śmierć
ona ma twoje oczy i pragnę w nich utonąć
bezdenna toń kusząca spokojem
figlarne rozbłyski
już wiem że pragnie mojej zgody
jedna droga dla wszystkich
zawinięta w płaszcz mgły niespokojna
stare drzewa kurhany i deszcz
wyciąga rękę szepcąc jestem twoja
chodź śmiało nie bój się
prowadzi pewnym krokiem
mocno kołysząc biodrami
jej świat jest moim domem
już patrzę twoimi oczami

czysta bez skazy
sercem podmuch gorący
jesteś bądź na zawsze

dla ciebie jestem
wśród zawiei i kurzu
już nie bój się śpij

chodź do mnie teraz
spójrz mi w oczy
wyciągnij ręce i zanim zdążę cię przytulić
powiedz jak bardzo mnie kochasz
wiesz że potrzebuję tego
jak powietrza stałego gruntu
ciemności dla oczu zmęczonych
nie istnieje przypadek są tylko drogowskazy
ludzie spotkania książki dźwięki
i tylko mój wybór moja droga
odpowiedzialność osobista
szukałem cię zawsze kochałem nie znając
zburzyłaś cały mój świat nie dając nic
teraz nagi stoję u progu nierealności
szczęście to nie posiadać
czekać aż przyjdziesz
choć na chwilę

to było tak
wszedłem do pustego domu
spękane stopy okrwawione dłonie
kuchnia wystygła i sypialnia pusta
głos starca jak styropian na szkle
widział jak z nim wychodzłłaś
lecz bez uśmiechu a on się spieszył
wyplułem ostatnie krople mojej ulubionej
nie ruszę jak i farb bo tylko drogowskazy powstają w mojej głowie
gdzieś gdzie jesteś może świeci słońce
ale tutaj chmury z ołowiu zaciągają na stałe
tylko starzec w moim fotelu i ja
wieczny wyrzut i drzazga w oku przeznaczenia
złamane skrzydła ranny anioł
który już nie zaniesie modlitwy
błaganie którego bóg nie usłyszy a diabeł wyśmieje
szeptem wypowiem twoje imię
zanim

dokąd prowadzi ta ścieżka
wątła nić rwie się w palcach
Arachne jesteś cudowna
bez chwili wytchnienia
przędąc dla ślepca
wyciągnięta dłoń napotyka nicość
krzyczę więc w oczekiwaniu echa
bogowie przeklęli w imię miłości
która ich boli
do wczoraj słyszałem muzykę z ziemi
harfą Orfeja nuty czarowane
teraz tylko gniewne posapywanie
przeznaczenia w głębi pustki
czasami chciałbym zostać tu gdzie jestem
ale nić słaba w dłoni pociąga
i budzi się ślepa Furia
tylko do domu chcę wrócić

w snach gorących niczym listy nieświęte
którymi niebo zasypałem byś była
jesteś
w ramionach ciasno obejmujących
między serca uderzeniami
w ust rozwarciu by język czasem nie spotkał przeszkody
i w oddechu płytkim krótkim szybkim jak bieg charta w gonitwie za szarakiem
w drżeniu palców dzikie wzory na spoconej skórze kreślących
i w tej chwili co słodkim bólem nagle oczy zaciemnia raj przynosząc i drżenie
smakiem śliny i potu
ciała żarem co na nowo rozpala do szaleństwa wzywając resztki zmysłów które jeszcze próbują świat opisać
świtem
i tylko przy mnie cię nie ma
tu

bo jesteś snów spełnieniem
więc w bezsenne noce
uwlelbiam patrzyć jak śpisz
przytulona do mego serca
i włosy palcami plątać
tęsknotą wieczną
bo leżysz obok
w kuchni kawę robisz
suszysz włosy
a ja tęsknię
nawet o oddech
zbyt daleko
chwilą bez końca
zostań

leć ptaszku leć prosto w chmury
na skrzydłach swych niewielkich
ponieś me troski i łzy
zabierz nadzieję i lęki
zerwij pamięci kwiat
bym zniknął w zapomnieniu
porwij i rozkosz i ból
ulżyj w ciężkim brzemieniu
bym kiedy stanę tam
przed stwórcy serafinami
głowę pochylić umiał
odezwać się tymi słowami
Panie daj akrzydła jak ptak
ma
lub wieczność w niebyt racz skrócić
a jeśli prośbę mą spełni
odlecieć i więcej nie wrócić

jeżeli ciebie tu nie ma
to po co udawać życie
celebrować rytuały
pić kawę jeść słodycze
deklamować poezję
zaglądać w oczu głębię
policzone zważone spłacone
zapisane na ścianie jak w sercu
winy przyniesione jak kamień
na pamiątkę podniesiony dłonią
nadal szukającą ciebie
dokąd pójść jeśli puste miejsce
chłodem gasi płomień
jeszcze tak niedawno
płonący w żyłach rozpalając czucie
przyspieszając bicie obu serc
ścieżka wije się jak sznur
oplata myśli

nie pytaj czy kocham
zamknij oczy rozłóż ramiona
pobiegnij
jestem