wierzę że tam stoi
z drwiącym uśmiechem
oddałem wszystko za ciebie
nieznanemu bogu
każdy kwiat myśl słowo
a on czeka
biegnę by w ciemności
oddech oddać
zdążę
ofiarą zetrę kpinę
w pamięci zostać
choć za chwilę
strachu

na stromym brzegu czarna wierzba rośnie
z jednej gałęzi smętnie zwisa lina
pod drzewem wartko płynie struga srebrna
i żółte kwiaty wyzłacają zrąb
chmur brzuchy czarne przygniatają przestrzeń
tylko gawrony naruszają ciszę
dłonią dziewczyny rwane zioło złote
szepty zaklęcia i nuty bezgłośne
jego już nie ma zdjęli tuż po świcie
nocy przeklętej owoc nabrzmiały
została z miłością nigdy nie wyznaną
ustami spragnionymi ust marzenie grzeszne
gdyby wiedziała gdyby raz odważnie
wyznał pragnienie co spalało duszę
jego zabrali ona zbiera zioła
kiedy świt przyjdzie
ona go nie spotka

nie bój się bólu  w moich oczach
to tylko sen
jak ja
błysk krótki w historii który
zgaśnie zanim go spostrzeżesz
i dźwięk tak cichy
że echo  go nie usłyszy nie powtórzy
i nie wiem jak nie ranić  miłością
ona kłuje  tnie parzy
błyszczy ogniem świętego Elma
spala na popiół robąc miejsce dla ciebie
a ja tak pragnę dłoni twoich ust
szukam cię w każdej chwili
łapczywie wciągając powietrze
którym oddychałaś

nie wiem jak oddychać
nie umiem gdy powietrze
tobą nie pachnie nie brzmi
pieszczotą nie drży twych ust
bezwiednie zasysam kolejne porcje
lecz wcale nie czuję życiodajnej siły
bezwładnie opadając na dno
lecz kiedy wspominam chwile
miękkość warg lekko słoną wilgotną gorącą
drapieżne palce dążące za głosem
westchnienia szepty śmiech
smak wina jak grzech słodki
wiem choć nie wiem skąd
dokąd pójdę zabiorę cię ze sobą
nie zostawię kawałka cienia
żeby się nie udusić

znowu mgła zasnuła oczy
wieczór znikających twarzy
nawet ogolić się nie ma jak
rano w lustrze obcy jakiś
gratis od firmy ból tępy
i fizys wcale nie lepsza
odkąd obie poduszki są moje
a sumienie i dłonie się trzęsą
zalewam sens w celu konserwacji
ze sobą w słoju zamykam
żeby nie wybuchnąć czasem
i nigdy więcej nie chcieć nie pytać

zostań nie odchodź
tobą żyję
wiesz
dotykiem słowem myślą
i nie muszę cię wdzieć
byleś krążyła we mnie
pamiętała bo
powietrzem jesteś
gdy zapomnisz
umrę
dla ciebie

związanymi dłońmi
nie mogę cię znaleźć
w natłoku ciszy ginie twój głos
lecz w szumie krwi brzmią echa zaklęć
a puls wystukuje ukochane imię
zamknięte oczy
wyświetlają obraz
wytrzymam jeszcze dzień dwa
później nie szukaj
będę tu
ale jak

mgłą zanosi jesień łąkę
światło rozprasza na drzewach
jazz w przydymionej szklance
wczoraj stała w niej świeca
rozklekotane serce
w synkopy stopa uspokaja
jest ład i porządek w improwizacji
sax i trąbka ślizgają po grzbiecie jesieni
a ona mruczy sennie jak kot
na śmietankę wróciwszy wieczorem chłodnym wilgotnym
drewniany anioł na ścianie
oczy mruży i dmie w trąbkę
prawie jak Davis

nie ocieraj łez scałuję każdą
zanim
zawsze jest jakieś ale
zanim jeżeli
i tylko nam się wydaje że jesteśmy wieczni
nasze sprawy zdanie muzyka miłość
pomniki bytu stawiane
na każdym skrzyżowaniu pamięci
drogowskazy naszym dzieciom
przecież jesteśmy w podróży
każda chwila jest darowana
każdą można odebrać
kochana
zabiorę tylko wspomnienia twojego śmiechu
smaku potu i łez
kruche marzenie moje
nie płacz
czekają

za późno na odpowiedzi
zresztą nie pytałem
świadomy upływu czasu
i jego wartości
po co szukać dowodów
dla słabych tez jeśli czuję twój chłód
tak pożądany w gorączce
znienawidzony w miłości
widzę jak wyciągasz dłonie
i przyzywasz delikatnym gestem
zapatrzony w głębię oczu
pójdę z tobą do skończenia świata
gra muzyka
nie myślałem że będzie tak pięknie

zmęczone dniem oczy
wpatrzone w twój obraz
w ramki zamknięty
a dłonie drżą niecierpliwie
zagarniając przestrzeń
i poduszkę dociskają do serca
chociaż się przyśnij

czujesz to drżenie i płomień
kiedy stoimy na krawędzi
patrząc  w oczy czekamy
czekamy na wiatr
splątane języki
namiętnie chłonące miłość
serce uderza szybciej
to już
nie nie wypuszczę cię z objęć
jak ptaki w przestwór błękitu
między chmury do słońca
ziemia jęknęła grzechem
lecz wiem że niebo wybaczy
zresztą i tak lecimy
przecież cię kocham

twoja dłoń w mojej
spójrz jaka drobna
schowana cała
ogniem grzejąca
dwie gwiazdy na niebie
tak czarnym
odrobina światła mrokiem zagarniana łapczywie
klejnotów błysk
krótki promyk
łzy w moich ustach
nie płacz bo grzech jest po to
żeby go wybaczyć
wina by uniewinnić
a ciemność by w niej rozbłysnąć
zanim się w świetle rozpłynie
leć ze mną
zapomnij
zapał się
spal

ciebie kocham
bo jesteś
sobą wypełniasz przestrzeń
wokół mnie smutek gasisz śmiechem
miłość ma roznosi echem
jak telegram wiadomość pilną
że blaskiem oczu twoich wokół mnie
skrzy się życie
i niepokoi mnie każda myśl bez ciebie
lub oddech
no i żyć tak dalej nie chcę
nie mogę
czekam wciąż czekam wiadomości
o twojej do mnie miłości

żebym oczu twoich nie zapomniał
tylko po to pamięć
smaku ust
zapachu włosów
i to jak drżał głos
gdy wymawiałaś moje imię
tyle pamiętać
że pot twój nie tylko słony jest
a łzy kwiatami pachną
śmiech się w szkle dzwonków echa kąpie
i powietrze pachnie elektrycznie
całą resztę zapomnieć
jeszcze przed wieczorem