pewno znowu sprawy ważne
i dlatego przytulam poduszkę
nad ranem mokra
choć przecież nie budził mnie płacz
ona jest cierpliwa i słucha
kiedy mówię miękko wtulona
w moich ramionach usypia
przytulam do niej twarz
i dogasającym świetle twoje oczy
widzę
czuję ciepło
i tylko gdy się budzę
wiem że znowu płakała

jeszcze w twoje oczy spojrzę
nim zadzwonią struny
pałki cybałów przyspieszają rytm
i widzę jak prostujesz ramiona
przepalasz płomieniem wzroku
ostatnie więzy woli
szklanka zimnej wódki by ostudzić emocje
i tak jestem twój
nabrzmiała biel na moim gorsie
jak rwą się do nich dłonie
szybciej
warkocz w moich ustach
wolniej
wyczuwam twój zapach
pocę się twoim potem
(zimna szklanka)
znowu mam cię w ramionach
lecz czardasz ma swój porządek
pożądliwie przycisnę przytulę
nim zaskowyczy struna skrzypiec
cygańską nutą odlecisz
szklanka zimnej wódki i polecę za tobą

Są trzy siły na świecie
Miłość
Nienawiść
Strach
Z nich zaś najgorszy jest Strach
Nie masz mocy by z nimi walczyć
Ale na litość unikaj Strachu jak tylko możesz
Unikaj

kwiecie piękniejszy od muzyki
piękny jak śmierć
ona ma twoje oczy i pragnę w nich utonąć
bezdenna toń kusząca spokojem
figlarne rozbłyski
już wiem że pragnie mojej zgody
jedna droga dla wszystkich
zawinięta w płaszcz mgły niespokojna
stare drzewa kurhany i deszcz
wyciąga rękę szepcąc jestem twoja
chodź śmiało nie bój się
prowadzi pewnym krokiem
mocno kołysząc biodrami
jej świat jest moim domem
już patrzę twoimi oczami

czysta bez skazy
sercem podmuch gorący
jesteś bądź na zawsze

dla ciebie jestem
wśród zawiei i kurzu
już nie bój się śpij

chodź do mnie teraz
spójrz mi w oczy
wyciągnij ręce i zanim zdążę cię przytulić
powiedz jak bardzo mnie kochasz
wiesz że potrzebuję tego
jak powietrza stałego gruntu
ciemności dla oczu zmęczonych
nie istnieje przypadek są tylko drogowskazy
ludzie spotkania książki dźwięki
i tylko mój wybór moja droga
odpowiedzialność osobista
szukałem cię zawsze kochałem nie znając
zburzyłaś cały mój świat nie dając nic
teraz nagi stoję u progu nierealności
szczęście to nie posiadać
czekać aż przyjdziesz
choć na chwilę

to było tak
wszedłem do pustego domu
spękane stopy okrwawione dłonie
kuchnia wystygła i sypialnia pusta
głos starca jak styropian na szkle
widział jak z nim wychodzłłaś
lecz bez uśmiechu a on się spieszył
wyplułem ostatnie krople mojej ulubionej
nie ruszę jak i farb bo tylko drogowskazy powstają w mojej głowie
gdzieś gdzie jesteś może świeci słońce
ale tutaj chmury z ołowiu zaciągają na stałe
tylko starzec w moim fotelu i ja
wieczny wyrzut i drzazga w oku przeznaczenia
złamane skrzydła ranny anioł
który już nie zaniesie modlitwy
błaganie którego bóg nie usłyszy a diabeł wyśmieje
szeptem wypowiem twoje imię
zanim

dokąd prowadzi ta ścieżka
wątła nić rwie się w palcach
Arachne jesteś cudowna
bez chwili wytchnienia
przędąc dla ślepca
wyciągnięta dłoń napotyka nicość
krzyczę więc w oczekiwaniu echa
bogowie przeklęli w imię miłości
która ich boli
do wczoraj słyszałem muzykę z ziemi
harfą Orfeja nuty czarowane
teraz tylko gniewne posapywanie
przeznaczenia w głębi pustki
czasami chciałbym zostać tu gdzie jestem
ale nić słaba w dłoni pociąga
i budzi się ślepa Furia
tylko do domu chcę wrócić

w snach gorących niczym listy nieświęte
którymi niebo zasypałem byś była
jesteś
w ramionach ciasno obejmujących
między serca uderzeniami
w ust rozwarciu by język czasem nie spotkał przeszkody
i w oddechu płytkim krótkim szybkim jak bieg charta w gonitwie za szarakiem
w drżeniu palców dzikie wzory na spoconej skórze kreślących
i w tej chwili co słodkim bólem nagle oczy zaciemnia raj przynosząc i drżenie
smakiem śliny i potu
ciała żarem co na nowo rozpala do szaleństwa wzywając resztki zmysłów które jeszcze próbują świat opisać
świtem
i tylko przy mnie cię nie ma
tu

bo jesteś snów spełnieniem
więc w bezsenne noce
uwlelbiam patrzyć jak śpisz
przytulona do mego serca
i włosy palcami plątać
tęsknotą wieczną
bo leżysz obok
w kuchni kawę robisz
suszysz włosy
a ja tęsknię
nawet o oddech
zbyt daleko
chwilą bez końca
zostań