zajrzałem w czarną nieba toń
tam gdzie gwiazd nie ma i tylko chłód
za mną ojca uśmiech smutny
i matki łzy
pomyślałem życzenie
bezwiednie
kim jestem gdzie patrzę
moje nadzieje iluzje pragnienia
kochanie możesz to zrobić
może w snach
dokąd pójdę zabiorę twój uśmiech
zapach włosów smak ust
wracam w szarość
do domu wracam
choć zawsze będę przy tobie
choć nigdy mnie tu nie będzie
choć wreszcie

tak wiem
czuję twój ból
zawsze się budzę
nim słońce roziskrzy
ostatnie krople nocy
a mgła
podniesie ostatnie tiule
wyczuwam go w sobie niczym sztych
głownię w serce wepchniętą po jelec
zostaje we mnie
aż niebo zachodem spłonie
i złoty płomień księżyca
rozpocznie kuszenie ćmawych snów
wtulam się w niego
jak kiedyś w twoje włosy
tobą smakuje i pachnie
święta relikwia
amen

ubywa mnie każdą chwilą
przestrzeń wokół gęstnieje
rzeczywistość
oplata lepką nicią
jeszcze mogę krzyczeć
jeszcze
słyszę jak próbuje resztki tlenu
wyciśnięte z płuc dostarczyć
tak jak zwykle
serce
a miało być tak bardzo
i tak długo
myśl
zazwyczaj dzieje się inaczej
wtedy masz okazję żeby
zrozumieć
starość nie istnieje
to tylko coraz jaśniejsza bolesna
świadomość bycia
tłustą muchą

krzyk sowy
sarnie zawodzenie
między drzewami noc się kładzie
ciemności mgłą okrywa
miłosiernie chowając pustkę
przed ciekawskim okiem księżyca
powracam do niej każdą cząstką
wtapiam się w mokrą czeluść
zawsze cieniem będąc
w słońce zapatrzonym
delikatnie drapią sosnowe igły
lepko pachną gnijące igliwie
a w podszycie maliny i grzyby
święty Elm prowadzi oświetlając drogę
ku manowcom gdzie na rozdrożu
jednej odpowiedzi czeka cierpliwie
niezadane pytanie

mgnienie między snem a jawą
zapach mięty i lawendy
kwiat w twoich dłoniach
gdzie szaro obco
chłodno
unosisz w stronę słońca
ponad chmury
ponad los
miłość jest iluzją która
zakrzywia przestrzeń
znowu jesteś blisko
orzechy jabłka i miód
szczęście ma zapach i smak
jak dotyk motyla śpiew ptaka
tchnienie ciepłego wiatru
błysk światła w okruchu szkła
pocałuj kwiat
powiedz
jesteś piękna

i tak stwodzyłeś swój świat
tylko z dwóch barw
cnota i grzech
własne królestwo i schron
na tysiąc lat
może na dzień
na zewnątrz zgiełk i kurz
to tylko bóg
w kości gra
widzisz jak kruszy się mur
ten budowany [...]

czuł chłód i ciemność
opuszkami sunął po chłodnej tafli
zapach kurzu i wystygłej kawy
dywan tłumiący kroki
oniemiały zegar wskazywał wieczność
kiedyś tu był
kiedyś nie on
z lewej stał fortepian
pamiętał jego dźwięk
milcząca spirala czarnego talerza
nie wprawi w drżenie papierowych serc
dom głuchy ślepy dom
palcami nie dostrzegł w lustrze
swojego odbicia

wiem że jest blisko
wyczuwam chłodny powiew
w twoich oczach odbijają się niskie chmury
smakujesz dymem i białym winem
miętą z lawendą wieje wiatr
ociera się o nasze włosy
lubię gdy słuchasz mojego serca
tyle krwi
tyle w sobie mam
mój ból twój krzyk
uderza jak cios
już ciemno i wiem że blisko jest
szukam zagubiony znowu
raz jeden jeszcze
jeden pozwól powrócić
z chłodu ciemnych chmur
błyskiem nagłym mi bądź
spal

przecież cię odnalazłem
obraz tkany słońcem i mgłą
tęsknotą i ptasim śpiewem
barwą wiosennej łąki i zapachem deszczu
dostrzegam w wiotkich gałązkach brzozy
smukłych jodłach i liściem gęsto płaczącej wierzbie
słyszę jak śmiejesz się na kamieniach strumienia
i pluszcesz uderzeniem dzioba kormorana
przeglądam się w twoich oczach
tylko w nich mnie widać

Gdybym cię nie znał nie pragnął
Nie drżały by dłonie wilgotne
I usta by nie szukały
Oparcia u twoich ust
Serce spokojniej by uderzało
Żadnych zawrotów głowy
Spokój
O krew tak nie szumi
Nie pulsuje w skroniach
I tylko szczęście
Jego bym nie znał
Gdybym tęsknić za tobą nie mógł

tęsknotę miłość uświęca
ból zamieniając w sakrament
w głosie ptaków ją słyszę
jej zapach drży w powietrzu
szepcząc traciłem kontrolę
modliłem by nie zapomnieć
horyzont zagarnia rzeczywistość
poza nim jest wszystko
za czym tęsknię
nie bój się nie pamiętać
miłość to zapomnienie

zapach bzu
majowy chłód
i oczu twoich blask
późno już i koty wyszły na łów
tęsknię już
zostań