nie zaglądaj w oczy nocy
mieszkają w nich nicość
i mój ból
karmi się łzami i strachem
który przynosi ciemność
zatyka szofar pochłania dźwięk dzwonów
dusi głos muezzina
to miasto bez świątyń
w którym kwiaty obcym bogom
niosę w ofierze z nadzieją
że ich woń miast palonego mięsa
pozwoli im zapomnieć o tobie
to miasto ruin i niskich chmur
dymem spowite i sadzą
kosmos czarny jak jedno z dwunbarwnych
oczu demona
wiesz
na dnie duszy mam taką noc
oczy mrużę żeby nie wyszła ze mnie
nie zaglądaj w nie
bo cię kocham

ptaków tęsknoty śledząc lot
w trawie i zbożu
szukając zapomnienia
raniąc się sypałem wiersze
sól na rany
by w cierpieniu odnaleźć ciebie
w zielonej sukience proszę wyjdź
gdy łódka moja dobija do brzegu
oczach i białych ramionach
utonąć chcę zasnąć
i więcej nie musieć budzić

Nauczyłem się uśmiechać kiedy boli
Wstałem z kolan podniosłem flet
Kilka dzwięków nim się obejrzę
Zrozumiałem
Jeteście tam wszyscy
Warto więc milczeć
Idąc

dwa pożegnania za dużo
zbyt mało pocałunków
czasu
uśmiechów
dotyków
słów pamięci wspomnień
popiół popiołom
kwiaty bogom
dla mnie łzy
„I w takim nastroju chciałbym
każdego dnia? *

*S. Wilson „ Sentimental"

miał tylko 27 lat
ale w oczach całą historię świata
pokażę ci teraz powiedział
żebyś poczuł co przeczuwasz dopiero
pomiędzy tłumami na Elizejskich polach
dostrzegłem znane twarze
siebie kilkakroć minąłem zdziwiony
uśmiechnął się mówiąc to matka
matka wszystkich myśli
po drugiej stronie wody zobaczyłem was
niosłaś kwiaty słyszałem śmiech [...]

Przegrałem
No i co nic się nie stało
Z wami przegrać to jak wygrać
O towarzysze zabaw niewinnych
Mordercy czasu snów
Niewieścich serc łamacze
Pijacy mordobije kłamcy narkomani
Przegrałem
Gloria. Victis
Choć przecież jeszcze wczoraj
Dopóki kulka się toczy i ciągle karty w dłoni
Kości grzechoczą w locie a pewna ręka
w szklankę nalewa nic nie roniąc
To my
Później już tylko cisza
Fortepian dawno zamknięty
Złamane gryfy sterczą ostrością stalaktytów
I ciemno coraz ciemniej
I cisza coraz cichsza
Chłód i was tutaj nie ma
Nie żałuję ni chwili
Warto było

letni wiatr w twoich włosach
i właśnie ta sukienka wiatrem tkana
z odrobiną mgły zielonej
trzymałem przytulałem
tak mocno żebyś nie odleciała
wargi spierzchnięte szukające twoich
pocałunków nigdy dosyć
tylko księżyc i jakiś pies
zapatrzony w dwa cienie na drodze
lato potrafi przynieść i łzy
i miłość w sukience wiatrem tkanej

nigdy nie chciałem szukać
przyszła boso po mokrej trawie
lekko spłoszona nieśmiała
stanęła tam za tym drzewem
i nie chciała przeszkadzać
chciała być
niezauważana obecna
niedostrzegana lecz stała
tak moja jak to możliwe
została spójrz
aż nie mogę bez niej oddychać
słuchać ptaków
muzyki
żyć
i tylko nie wiem
jak na imię ma bóg
który ją tu przysłał
wiatrem jego oddech pieści jej włosy
słyszę jego śmiech
wiem że śmieje się że mnie

jak kwiat delikatną
ustami tylko muskam
drżysz lekko i czuję że twój jestem
szept krótki spazm
i łzy i pot i śmiech
usta
kwiatem delikatnym jesteś
unoszę cię do serca
zostań w dłoniach
moja tak krucha

stała na piasku włosy mierzwił wiatr
chmury sunęły w dali czerniał las
uśmiech na twarzy przykrył nagły cień
już mnie tu nie ma nawet jeszcze mniej
ja wiem że to się nie zdarzyło nigdy
jej przecież nie ma
a mnie jeszcze mniej
ciemność pożarła światła wielkich miast
palił się ogień jeszcze tylko w nas
gdy zbladły gwiazdy niknął nocy cień
czasu zostało w ciałach jeszcze mniej
już wiem że to nie mogło
nigdy się wydarzyć
jej przecież nie ma
a mnie jeszcze mniej

to jest jak kartografia
przyglądam się i w zachwycie marzę
o kolejnych etapach poznawania
wysyłam więc następnych podróżników
w nadziei że dzięki ich pracy
mógł będę posiąść wiedzę
narysować niczym Al Idrisi
terra incognita
i dlatego oczyma ustami dłońmi
zagarniam cię więżę
ku mojemu zdziwieniu ty się nie sprzeciwiasz
błysk i grom za oknem pies leniwie oddycha
znowu patrzę na ciebie ukradkiem
kolejny mały punkcik
a za oknem wieczór burza
i leje

a przecież budzi mnie ta zazdrość
o wiatr
że ci włosy mierzwi sukienkę unosi
erotoman
i patrzę jak obok śpisz a powieki ci drżą
śnisz
już czuję że mam wargi gorące jeden całus mały w czoło
na dobry sen i w powieki po jednym by uspokoić je
i tak jak lubisz za uchem a uszu przecież masz dwoje
później są usta w nie trafiam już się niczego nie boję
bo czuję jak się naprężasz kiedy całuję cię w szyję
po chwili jest odlot w kosmos ugryź mnie bym wiedział że żyję
i żyję całkiem realnie i czas jest to rzeczywisty
poduszka mokra od łez ból szczęki i siniak krwisty.

pośród miliona gwiazd
blask oczu
ukochana konstelacja azymut
i z kwiatów łąk twój zapach
jedyny
jeśli bóg zapyta co najlepiej stworzył
powiem mu że twoje usta tylko

nigdy nie tęskniłem za nikim
dziś brakuje mi pocałunków
dotyku smaku zmieszania oddechów
drżenia warg kiedy całą siebie
ustami w moje oddajesz
piasek i kwiaty na stole
pamiątki wczoraj
zamglone oczy jeden puls
jak wino

taką cię wyśniłem
trochę nieobecną
gdzieś w odległych światach
błądzą tańcząc myśli
i nawet się nie dowiesz
że jesteś moja
uśmiechem wyrzeźbiona
ożywiona łzą
trzepot motylich skrzydeł
wybudza w środku nocy
dłoń w przeczuciu smutku
przeszukuje przestrzeń
łapczywie wciągam powietrze
by poczuć smak twoich ust
zapach skóry włosów
bo kiedy cię nie ma
wtedy niknę

🌹