Wigilia i dwa dni świąt
Wysprzątany każdy kąt
Upieczone, usmażone
Wszystkie grzechy rozgrzeszone
Czystość myśli i sumienia
Miejsce puste do siedzenia
Obrus, opłatek i sianka kawałki
Kolędy i Pastorałki
Życzenia, prezenty, choinka
Miejsce i czas i rodzinka
Telefon, esemes, pocztówka
Ot taka świąt wizytówka

Lecz czegoś tu chyba brakuje?
Czy ktoś tu kogoś nie potrzebuje?
Wszak to Narodzenia Pańskiego sprawa
Nie tylko dla ciała ale (lub przede wszystkim)
i dla duszy strawa

A tego jakby nie było
Jakby się toto nie wydarzyło
O tym jest cisza, to wszak nie medialne
To nie ma smaku, zapachu i jest nienamacalne
W tym względzie łamać można przepisy
Naginać, naciągać, iść w kompromisy
Bo dusza przeszkadza, bo dusza nas peszy
A jakby co było i tak się ją rozgrzeszy

Więc niech żyje Mikołaj, niech żyją Śnieżynki
Bigosy, sałatki, alkohol i szynki
Do duszy z duszą, niech łamie ją trwoga
Niech co cielesne zastąpi nam Boga

Niech wiara zawiśnie gdzieś na choince
Wcześniej po cichu wyprana w bielince
A my udawajmy, wszak ona nie nasza
Myśmy nie winni, myśmy bracia Judasza

Czas na życie,
czas który z początku jest nieograniczony
pozbawiony kształtu i przeznaczenia.
Jest zabawą, beztroską, nauką.
Nie jest nawet jeszcze wiarą a jedynie
usprawiedliwioną nieodpowiedzialnością

Z wiekiem wypełnia się rozsądkiem,
pytaniami i dociekaniami. Współistnieniem
Na miazgę rozciera wszelkie uczucia
pozwalając sobie na różnorodność bólu
i w pełnej nieświadomości ucieka niezauważony
odtrącony, zlekceważony, upokorzony

Dopiero jesienią, wśród siwizny zmarszczek
nabiera znaczenia, nabiera sensu, nabiera przeszłości.
Nabiera koloru, choć często to kolor jest zadyszki.
Dopiero wtedy go rozumiemy, dopiero wtedy go czujemy
dopiero wtedy go pragniemy i wtedy wśród łez pożądania
żebrzemy u śmierci o czas - na życie.

Chodź kochanie przejdziemy się po Połoninie
Stopy zanurzymy w oceanie traw
Na wrzosowych wyspach odciśniemy swe dłonie
I wpatrzeni w niebo będziemy smakować wiatr

Pośród jarzębin zawiesimy swe myśli
Uwolnimy wolność w pocałunku dusz
Damy się wchłonąć bieszczadzkiej przestrzeni
I ani szept nie wyjdzie nam z ust

Swą miłość rozepniemy ponad horyzontem
Pomiędzy szczytami spowitymi przez mgły
Napełnimy swe oczy widokiem autentyczności
I zostawimy w Bieszczadach serc naszych ślad