Nigdy nie kochana,
zawsze sama.
Od dziecka odtrącana.
Zawsze na boku,
jako druga.
Zawsze najgorsza
kłamliwa,pyskata,zła.
Nikt jej nie kochał
wciąż była sama.
Wciąż tylko płakała.
Rodzice nią się nie interesowali,
chłopaka nie miała,
znajomych unikała.
Nikt jej pomóc nie mógł,
nikt nie chciał.
Pewnego dnia zdenerwowana
wzięła tabletki i zasnęła.
Już się nie obudziła.
Zasnęła na wieki.
Miała dosyć wszystkiego.
Tej ludzkiej obojętności,
a w szczególności rodziców.
A potrzebne jej było tylko
dobro i miłość bliskich!
Czy to tak dużo?

Jak kontrolować samą siebie, gdy to nie możliwe? Coś lub ktoś mnie przerasta! Nie dając sposobu na całkiem normalne życie. Czuję się jak uszkodzony statek, który bez ratunku utonie na samo dno.

".. Czemu ze wszystkich pragnień na świecie wybrałam Ciebie?"

a więc jest to wyrwane zdanie z piosenki P.Rubika, dziękuję za pomoc.

Co zrobi człowiek i do jakiego stopnia upadnie dla jedynej osoby w sercu? Do jakiego poziomu się zniży? Dla innych i siebie samego?
- On próbuje tylko spełnić swe marzenie, zdobyć osobę tę jedyną, którą ma w sercu. Chcę po prostu zacząć żyć!
Tylko jak to wygląda z boku? Większość nawet nie próbuję go zrozumieć, nic a nic. Starają się tylko i wyłącznie uprzykrzyć życie jeszcze bardziej, jakby tego było mało.