Tłum ludzi jest jak pustynia. Przyjaciel jest oazą - bardzo cenny, bardzo rzadki i wyjątkowo trudny do znalezienia. No i czasami okazuje się fatamorganą...

Muzyka to most. Między tobą, a światem. Między marzeniami, a jawą. Między życiem, a śmiercią.
Muzyka to ty. Zawsze ty i tylko ty. Nigdy nie bój się pokazać innym swoje utwory, ani przyznać się do swojego gustu. Bo muzyka określa ciebie.

Wyobraźcie sobie dwójkę młodych ludzi, którzy się kochają, pomimo wielu różnic, nie tylko w stylu życia (bo kto by pomyślał, że grzeczna, angielska panna, zadurzy się w zbuntowanym muzyku?). Pech chciał, że dziewczyna zaszła w ciążę, za co (o dziwo!) chłopak został wyklęty z domu. Nic to, wsiadają w samolot i lecą do Anglii, gdzie wszyscy lekarze zapewniają ich, ze urodzi się dziewczynka. Jakie jest zdziwienie naszej pary, kiedy zamiast wymarzonej i oczekiwanej Patrycji rodzi się dwóch chłopców, i to wcześniaków. Takie dwa, małe, kruche diablątka, które rzekomo mają marne szanse na życie. A jednak, na przekór wszystkim, żyją. I mają już prawie dwa metry.
Jeden z nich potrafi wyczyniać prawdziwe cuda na drążku, skakać potrójne aksle na lodowisku, czy biegać najszybciej w swojej szkole. Jak to? Przecież ten mały chłopiec miał nie przeżyć.
A co się dzieje z drugim? Och, ten poszedł w ślady ojca i oddał swoje życie muzyce. Planuje ślub. I bardzo często słyszy, że nie przeżyje do kolejnej gwiazdki. Za każdym razem jednak patrzy w oczy lekarzowi i śmieję się w duchu.
Bo lekarze to też ludzie, którzy popełniają błędy, a wiara rodziców oraz ciężka praca, nawet ze słabowitego wcześniaka zrobi silnego i zdrowego człowieka.

Pamiętasz te dni i noce,
Kiedy narzucaliśmy na głowy koce,
I razem, jak jeden mąż, zjednoczeni,
Wchodziliśmy do wampirzego królestwa cieni?

Gdzie bajki o herosach i heroinach,
Pisała jeszcze inna dziewczyna,
Tu, obok nas, nieumarła,
Szkoda, że wszystko ze swej pamięci starła.

A pamiętasz potoki łez wylewane,
wszystkie te błędy nasze wybaczane,
Powiedz mi, co się wtedy zdarzyło,
Że to wszystko się skończyło?

To była na pewno moja wina?
Zawiniła tamta dziewczyna?
Może oboje mieliśmy problemy?
Tak, tu nie potrzeba ściemy.

Czy pamiętasz te elfy złote,
zabijane przez ludzką głupotę?
A smoki? A wróżki? A światy nieodkryte?
Teraz leżą w kurzu zakryte.

Czy chcesz je znów ze mną odkrywać?
Tak jak kiedyś rozmowy odbywać?
Gdzie nie było ścian, barier, murów nieprzebytych,
słów niewypowiedzianych i uczuć zakrytych?