Krzyczy do mnie przez ciemność

Gna, nie zważając na nic

Wyrzuca potwory spod łóżka

Odgania duchy z sennych koszmarów

Wytrzymuje deszcz łez

Potrafi przecierpieć suszę wściekłości

Czuwa kiedy śpię

Nie pozwalając nikomu mnie skrzywdzić

A ja nie potrafię mu się odwdzięczyć

Tylko żyję dalej

Przysparzając mu coraz więcej problemów

Zasłaniasz twarz przed moimi oczami

Kulisz się, nie chcąc pokazać mi prawdy

Krzyczysz, że nie będę w stanie cię już znać

Boisz się mojego odrzucenia

I choć dotykam palcami twoich dłoni

Ujmuję je i odsuwam

Spoglądam głęboko w oczy

Ty wyrywasz się, łkając, że nie jesteś już godna

A gorejąca rana przecina twą twarz

Ale ideał nigdy nie istniał

Trzymam cię mocno

Nie chcąc stracić niczego, co dla mnie ważne

Tylko powoli wskazuję na siebie

Szepcąc ci na ucho

Że wszyscy mamy blizny

Jednak nie każdy ma tyle odwagi

By pokazać je światu

Ptaki podczas lotu czują wolność. Szaleńczą i nieopanowaną świadomość władzy nad swoim losem i życiem, pochłaniającą każdą część ich niewielkiego umysłu. Powietrze pod ich skrzydłami nadaje pewności i stabilności, promienie słońca wskazują drogę, a ziemia wydaje się dalekim zakątkiem dla przegranych. Wiedza, że jeden głupi błąd może zniweczyć wszystkie plany, ale dla nich to tylko niewielki cień na jasnym firmamencie uzależniającej radości, odsuwającej na bok wszelkie racjonalne myśli, które śmiałyby choć na sekundę zepsuć to otumaniające widowisko.

Deszcz to ulga
Ciche wybawienie od niechybnej śmierci
Ratunek od ciemności
Która otula cię czarnymi skrzydłami
Życie, które spada na ziemię
Małymi kroplami
Bez udręki pozwala wytrwać
W istnieniu bez miłości
Bez szczęścia, pełnego bezczynności.