jak dobrze jest być nikim dla świata.
bez łatek,
pseudonimów,
karykatur ludzkich wyobraźni.

być nikim.
nie musieć stawać na palcach,
rozciągać się,
dorastać do pięt,
do rangi wielkich nazw,
wyprodukowanych przez pełne błędów usta. [...]

Jestem gobelinem
Utkanym z miłości dwóch splecionych ciał.
Dlatego każdym włóknem czuję
Czuję mocniej
bardziej,
głębiej
Każdą tkankę obolałą z czucia mam.
Jestem gobelinem
Utkanym z miłości dwóch splecionych ciał
Dlatego za tym wzorem
Idę,
tworzę się,
uczę się,
staję się -
staję się czymś więcej
Arcydziełem,
prawdą,
częścią większej tkanki,
jej uzupełnieniem,
wartością,
sensem
Dopóki ten gobelin miłością tkam.

za ścianą jestem ja.
za ścianą jesteś ty - za ścianą tego co nas ogranicza.
między nami jest ściana milczenia,
między nami są uprzedzeń drzwi, których nie jestem w stanie otworzyć ja,
nie jesteś w stanie otworzyć ty
i dlatego wciąż przepołowione na pół są nasze życia.
za ścianą jestem ja.
za ścianą jesteś ty.
czasem tylko ktoś zapuka nieśmiało,
tak że serce poruszy się,
tak że oddech wybrzmi głośniej,
lecz nie na tyle głośno by ktoś z nas otworzył drzwi,
bo odwagi wciąż za mało.
za ścianą jestem ja.
za ścianą jesteś ty - rozdzieleni, lecz w jednym pełnym miłości domu.
z uchem przy ścianie,
z ręką na klamce,
czekając na siebie,
kochamy się tak mocno od lat,
przez ścianę,
po kryjomu...

Docieram do brzegu.
Jestem ja i ten wiatr.
Ten sam, który od narodzin pchał mnie do ciebie, by spotkać się znów twarzą w twarz.
Jestem ja i Ty.
Ty – wiatr. Wiatr, który nie dał mi zapomnieć o niebie,
mimo że nieraz rzucał w oczy piach.
Jestem ja i ty. TY – wiatr.
Jednym swym tchnieniem wymiatasz ze mnie złogi iluzji, lęków, napięć, zła.
I jestem wolny. W końcu wolny.
Unoszę się nad ziemią. I łączę się. Łączę się z Tobą i ze wszystkim tak ściśle, że dochodzi do mnie że jam też jest ten wiatr.

ciasno się tu coś robi,
choć miało być miejsce dla dwóch, trzech i siedmiu...
miliardów.
więc nie rozpychaj się,
jak cię proszę,
łokciami tych swoich ułomnych pragnień.
moje są lepsze, ważniejsze, większe,
a twoje wciąż zbyt małe, lecz i tak startują w tym renomowanym wyścigu... szczurów.
i co się tak pchasz do przodu?
i tak upadniesz
nie podam ci ręki. [...]

Nie jesteśmy dani sobie na wyłączność,
na własność.
Tak jak nie jest nam dany na zawsze dom czy kwiat.
Posiadanie nosi w sobie śmiertelność.
Umiera prędzej niż umiera coś w nas.
Tylko głupiec kolekcjonuje rzeczy,
które rdzewieją tak szybko jak rdzewieje jego bezużyteczny czas.
W posiadaniu kryje się śmiertelność,
choć kupując dużo liczymy, że odkupimy coś co z każdym dniem umiera w nas.
Jedynym darem jest ta chwila.
Ulotna jak mgła.
Ślepi czują pod skórą jej ciężar, niemi znają jej słodki smak.
Tylko ona jest dana na zawsze.
Ta chwila, co się od wieczności odłączyła.
Chwila, co zmienia w cud bezkształtny czas.

Piszesz mi że u ciebie nie bardzo dobrze się dzieje,
że zamiatasz pod dywan sentymenty lipcowych nocy,
że usta ci wyblakły na myśl o niedokończonych, w pół zaczętych pocałunkach,
że nie jesteś już tak ładna jak kiedyś, bo rozmazujesz po twarzy krem smutku.
Piszesz że beze mnie żyć nie możesz,
choć przecież jakoś żyłaś te dwadzieścia cztery minione lata,
że daliśmy się sobie zgubić,
że musimy się znów odnaleźć,
ale już w innym wymiarze,
bo ta miłość była nie z tego świata.

przychodzę do ciebie byś wytłumaczył mi świat,
a ty siedzisz ruchomo i milczysz.

pytam dlaczego jest tyle cierpienia,
tyle zła, a ty wpatrujesz się w dal i puste butelki na barze liczysz.

pytam dlaczego się rodzimy, jaki sens ma umieranie,
a ty popijasz piwo, i wzdrygasz tylko ramionami.
mówisz: żyj Anno tu i teraz, sama spójrz wszyscy w końcu wyszli, jesteśmy sami...

wytłumacz mi jak żyć, bo tak mi to żyć nie daje,
a ty wpatrujesz się w moje oczy i szukasz w nich zapomnienia.
a ja przy tobie zapominam jak się nazywam, lecz wciąż gdzieś tam w środku dręczy mnie sens istnienia.

cholera, skoroś jest tak oczytany, skoroś zwiedził cały świat,
wytłumacz mi dlaczego, po co to wszystko, no jak?
a ty siedzisz dalej, wskazujesz na okno, przytulasz mocno i mówisz tylko:
żyj Anno jak ptak...

Namaluj mnie ze słów,
bezbarwnych, zasuszonych z zielnika myśli.
By natchnąć w nie życie znów,
nim czar ich gdzieś w głowie pryśnie.

I pędzlem kreśl te słowa,
które grzęzną w zatłoczonym gardle,
Zduszone tak bezczelnie,
niech znajdą swój rys na kanwie.

A nocą zawieś obraz,
nad łożem naszej wspólnej, mistycznej ciszy.
Niech krzykiem wrzeszczą niedomalowane akty słów,
a może ktoś z nas znów je usłyszy?

Mogę być perłą, którą zapragniesz,
a później będziesz nosił w butonierce, pod sercem...

I możesz do mnie szeptać, że tam,
a nie na wystawie w galerii męskich spojrzeń,
jest moje miejsce.

I jeszcze możesz mówić mi co dzień,
że wszystkie skarby świata ze mną się nie równają.

Bo te co sercu są bliskie,
nie wystawisz na giełdzie,
one inną wartość mają.

Czy sens już miałam zanim Ty swe myśli we mnie poskładałeś?
Ginął mój świat, ginęliśmy my,
bo klucza sensu znaleźć nie umiałam...

Te wszystkie noce i samotne dni,
nie potrafiły się w Twe barwy wpasować.

Więc jakim cudem wszedłeś w myśli mi,
i potrafiłeś się w mym sensie schować?

Mówią, że tak kocha się tylko raz.
Łzy usprawiedliwia śmiechem, rozczarowania czarem.
Mówią, że tak promienieje się tylko raz.
Gdy światło nocą bije z nas, a poranek skrzy się jeszcze tlącym żarem.
Mówią, że tak cierpi się tylko raz.
Gdy gubisz samego siebie we wspólnym odbiciu.
Mówią, że tak kocha się tylko raz,
a potem odchodzisz,
już nie ma Ciebie,
żyjesz na niby w swym na niby życiu..

Przeciągnij mnie na drugą stronę,
bo siebie przesyt mam,
i ciąży mi na barkach,
ciężar słów nie rzuconych choćby na wiatr.
W połowie drogi do siebie zawracam,
bo niewydeptaną ścieżką,
demony przeszłości się przechadzają.
Boję się konfrontacji,
choć od dziecka,
nazwana byłam opętaną..
Przeciągnij mnie na drugą stronę,
bo siebie nie odnalazłam w sobie,
i tłumiąc erupcję w lawę zamieniam wszystko,
co tak kruche biorę w swe dłonie.
Weź mnie tam,
gdzie nicość znaczy coś,
gdzie ciepła lawa wciąż tłumiona,
nie będzie już zagrożeniem,
a roztopi serc ludzkości lód,
będzie dla mnie i dla nich ukojeniem.

Przegięła się struna samotności,
już nie zgrywa się z Twym oddechem,
i echem wzburzonym dźwięki Twych kroków,
wracają nocą, wydeptując me myśli..
I nawet jeśli kochałam Cię tak
niewinnie,
gwałtownie,
bez opamiętania,
dziś czuję, jakbyś mi się tylko przyśnił..

Nerwowo wbijając paznokcie w naskórek,
szukam Cię gdzieś głębiej,
gdzie ból na granicy stoi między nami,
i czuję Cię,
wyraźniej,
świadomiej,
pełniej...

Do krwi zdrapuje te wszystkie rany,
które w zaschniętym strupie blizny wieczne zwiastują,
Krew strumieniem tryska,
jestem coraz pustsza,
a płynne do mózgu wracają wspomnienia.

Pamiętam...
Kiedyś nazwałeś mnie gwiazdą,
spoglądam w niebo szukając wytchnienia.
Szukam Nas gdzieś wśród ciemnej nocy,
lecz odkąd odszedłeś,
gwiazd już nie ma...