Oświetlony park
Obojętne twarze
tylko ta jedna
znana z lustra

patrzy z pogardą
na gnijący świat
odwraca głowę
Gdy cierpi i krzyczy

Ktoś jej znany czeka
gdy nadejdzie dzień
dla niej uśmiech
słowa skargi

Tylko do tej twarzy
Czuje coś ciepłego
W niej widzi świat
żyje w jej snach

Chłodny ranek
wita zmęczone twarze
znowu ogląda
wszystko wokół

wiosny nie ma...

Zawsze widziałam barwy ziemi
Coś co umyka niepostrzeżenie
Każda pora się kolorem mieni

spójrz tylko w nocne niebo
Co gwiazd blaskiem migoce
Mrok opada w księżyca powłoce

A jasne dni, niebieskie nieba
Obłoki białe, zielone drzewa
Pola złociste i deszcz majowy

Co dnia twa matka dodaje ozdoby
Złotymi liśćmi drzewa przybiera
Cudowne lustra spadają z nieba

Puchową kołdrą otula twe oczy
Tak białą jak anielskie warkocze
Tkane obrazy szybę twą zdobią

Nie przejdę obok, nieświadoma
Zajrzę w kałuże, liście pozbieram
Wszystko to sprawia że się UŚMIECHAM !

Ostatnie tchnienie słońce wydało
Panu Srebra pokłony składało
Sierp ten połyskuję wśród wielu błyskliwych
Niby to brokat
tkanina złotymi nićmi powleczona
Księżyc to mąż
Słońce to żona
Żona zbliżona do twarzy anioła
Mąż szatański rys krzepliwy nosi
Zjednani sobie
nierozłączni
Aż nastał koniec
Mrok zły
buńczuczny
Porwał żonę do ciemności okrutnych
Mąż świeci
błyska
gwiazdami w ciemność ciska
Żona woła
krzyczy
popłakuję
swego męża nawołuje
Na nic żałosna próba
od dawna czeka zguba
Dwa światy nie dla siebie stworzone
Gdy mąż błyśnie
Mrok porywa żonę
Odwieczna próba złączenia kochanków
Świata tego nieodzowną walką
To mrok
To jasność ziemię spowija
To żona to mąż
Szuka drugiego w odmętach
Przeklęta!
Ta miłość na wieki przeklęta !

W czasie gdy cisza nasyca
Gorączka na ciało nastaje
Leniwie i śłodko zaśpiewa

Zaśpiewa pieśń porządania
W tej chwili nie ma niczego
Pragniesz już tylko jednego

By cicho mruczał do ucha
Szalenie pieszcząc usta
Płomienie wstępują na ciało

Fantazyjnie rozciąga dłonie
Uśmiecha się i wie że utonie
Ostatni łyk tlenu złapał

Chciał się podnieść i latać
Wysoko ponad niebem i spadać
Kochał ją jak swe kruche życie

Przez lata uczył się jej smaku
Na ziemi nie było takiego znaku
który by odwiódł go od jej oczu