Nie musisz wcale wyjść na ludzi,
Nie musisz wcale stać się kimś.
Nie musisz wcale tak się trudzić.
Możesz po prostu żyć.

Jak długo można tłumić łzy, zanim w końcu zaleją nas one od środka i sami zaczniemy się w nich topić?

Czy tego chcemy czy nie jesteśmy determinowani przez to gdzie i kiedy się rodzimy, kto nas wychowuje, kogo spotykamy. Nasze otoczenie wpływa na nas bardziej niż byśmy tego chcieli.

Nic się samo nie zrobi.
Ani zadanie z matmy się nie rozwiąże,
Ani jedzenie się nie zje,
Ani miłość nie przyjdzie,
Ani serce nie pęknie,
Ani wiersz się nie napisze,
Ani człowiek się nie urodzi,
Ani życie się samo nie przeżyje.

Tylko śmierć,
Tylko ona przyjdzie sama.

Oddycham
cudzym
papierosem
i
myślę o tym,
że
cudze
pragnienie śmierci
zabija
nie tylko
zainteresowanych.

Przeszłość nie zasłania mi przyszłości i dlatego mogę spokojnie skupić się na dzisiaj.

Jeśli człowiek, jest rzeczywiście kimś tak wielkim, jak zakłada, to tak naprawdę nigdy nie jest w stanie do końca pojąć istoty swojego bytu. Nie można zamknąć człowieka w jednej definicji, bo każda definicja ogranicza. Nie można ująć w słowa nieskończoności, jedynie nieznaczenie nakreślić jej kształt.

Jeżeli człowiek naprawdę jest człowiekiem, to nie wiadomo kim jest człowiek.

Potrzebuję kogoś, kto odpowie mi na pytania, których nie potrafię zadać.

Boimy się, że ktoś nas zrani. Chcemy bezpieczeństwa. Dlatego sadzimy labirynt i chowamy się w środku tak, żeby nikt nas nie znalazł. Dla pewności stawiamy jeszcze na wejściu potwora, który ma nas bronić. A potem, gdy labirynt rośnie, sami się w nim gubimy.

Po tych wszystkich latach widzę, że nie brakowało mi nigdy miłości. Brakowało mi akceptacji. Nadal mi jej brakuje.

Są dwie opcje - albo świat zmieni ciebie albo ty zmienisz świat. Wybór należy do ciebie.