Widzisz Dziecko, uśmiech to taka krzywa, niepewna linia, która wegetuje, która potwierdza byt i nic poza tym. Być może myślenie o przeszłości wcale takie złe nie jest. W końcu wracam i do tych pięknych chwil. Momentów, gdy wszystko było w zasięgu ręki, mogliśmy zdobywać szczyty i iść własnymi ścieżkami górą ambicji. I jeśli nie teraz, tutaj, w tych czterech ścinach, wyobcowana ze świata żywych, to kiedy? Pytam kiedy.Byłam sobie ja, teraz jestem nieco zardzewiała, z potarganymi marzeniami, nienawiścią do swego wnętrza. Bo chodzi o to, aby nie upaść za daleko od siebie, nie płakać nad rozlanym mlekiem, przecież zawsze można kupić nowe. Nowe życie, nowy los, nowe przeznaczenie. Nowość tego co starsze smakuje najlepiej, dodaje wytchnienia i ulgi. I wina mi dajcie też.

Termometr wskazuje co raz mniej stopni, a ja już wiem. To jesień, czas samotności, pustki, oziębłości i rutyny. Mówią, że na narzekanie trzeba umieć sobie pozwolić, to tak jak z lenistwem. A czyż to nie sprawia, że stajemy się uwarunkowani, nie tylko genetycznie? Czy dzięki ciągłemu "ale" i widzeniu błędów biograficznych, nie kształtujemy sobie wartości danego słowa? Tak między jednym, a drugim opadającym liściem trwonię ten czas. I choć świat niewiele mi oferuje, a i ja w zanadrzu nie mam sporo, kiedyś przyjdzie lato, zawsze przychodzi.