W te południe będę spać, będę tworzyć dzienne sny.
W nocy nie mam kiedy spać, w mych ramionach jesteś Ty.
W te południe będę drzemać, zrelaksuję siły me.
Zregeneruję moc i energię, co nocy zabrałeś mi tej.

Niezadbana tolerancjo, zabrudzona kulturo!
Któż winny Waszego zapomnienia?
Zatracone w użytku, zaniechane w sposobie.
Błądzicie między gestami, językami,
cichutko i skromniutko.
Niczym cień gdzieś w oddali, czy echo w gasnącej wymowie.
Jesteście lecz Was nie ma.
Któż winny Waszego zapomnienia?

Delikatnością, z jakim liść jesienny spada, ty dotykasz mnie.
Szelestem, z jakim wiatr w drzewa się skrada, mówisz :Kocham Cię.
Wilgocią, niczym rosa trawę poranną pokrywa, wypełniasz gdy kochasz mnie.
Gładkością, na wzór jedwabiu, oraz siłą boską gdy całujesz mnie.

Tak Miły Mój troszcz o mnie się zawsze, bym mogła szczęśliwą być.
Daj uśmiech ten szczodry, głęboki, bym mogła złe chwile nim zmyć.
Mów do mnie dużo, mów do mnie więcej, chcę ciągle słyszeć głos Twój,

Kiedy poznałam Twoje dobre serce, wiedziałam, że będziesz już Mój.

Niewyraźne wspomnienie, mała chwila co dudni,
tylko cienie obrazu i dźwięk jak echo w studni.

Lata upłynęły, wróbel już gniazdo wije,
patrząc na ślad przeszłości serce mocnej bije.