Zero jedynkowi do granic,
skryci w swych osobliwościach,
człowieczeństwo mający za nic,
zapominając o prostych radościach.

Lekko było iść przez życie,
I tak piękne były dni.
Lecz miłością trudno nazwać
kiedy nie ma żadnej łzy.
I choć śmiałem sie codziennie
pochwytując swoje sny,
to największym szczęściem w życiu
jest mieć kogoś
kto zostanie w trudne dni.

Dadzą w końcu Ci atencję.
Większy bukiet,
szklany dom.
Bedziesz miała wszystko
- co ma on.
Te same bogactwa i wygody.
I basen, w którym nie ma wody.

Serce z kamienia w twych damskich dłoniach
nie jest granitem, ani marmurem.
Ty w palcach swych- do niego śpiewasz
piosenki, marzenia i sny kolorowe.

I kruszysz tak czule z niewzwykłą dbałością
ogrzewasz swym ciepłem, doceniasz trud.
Spotkałaś mnie w dniu- szarym, deszczowym
nie strasznym był Ci mrożący chłód.

Porywasz mnie co dzień w świat lekko baśniowy
i sklejasz od nowa okruszek po okruszku.
Zaczynam dni z uśmiechem- o poranku
i kończę dzień z sercem w jednym kawałku.

Ty trzymałeś mnie na dłoni gdy na świecie byłem chwilę.
I troszczyłeś się codziennie o mych marzeń szybki bieg.
Porywałeś mnie ze sobą, wszędzie tam gdzie nie byłem.
I mówiłeś z cierpliwością co jest dobre, a co złe.

Ty uczyłeś mnie codziennie trzymać w dłoni ostry nóż
i zaplątać sznurowadła żebym bez rzep biegać mógł.
I dawałeś mi codziennie najcenniejszy z wszystkich skarb.
Pakowałeś co dzień w miłość Twój jedyny tutaj czas.

Ty dzielileś ze mną chleb i Ty trwałeś w mej chorobie
byłeś pierwszy wśród nielicznych, niemyślących wciąż o sobie.
Ty martwiłeś się na zabój i wierzyłeś w moje kroki
i puszczałeś mnie samego w górskie, zimne, srogie drogi.

Ty uczyłeś mnie codziennie, przez ból trudów, także łzy
żebym radzić należycie mógł gdy już nie będziesz Ty.
Bardzo dumny jestem z Ciebie i dziękuję za tę drogę
Wybacz tylko Tato drogi, że ten jeden raz zawiodłem.

Jesienny wiatr swe krople deszczu
porywa tam gdzie zimy chłód.
Zamienia wodę w śnieżynek blasku
strojąc codzienność w szarawy lód.

I sroga cisza panuje wszędzie,
a w domach tylko kominków trzask.
Ludzie milczący, zamknięci wbrew sobie
tracą nadzieję, na lepszy czas... .