Wiesz dobrze gdy na Ciebie patrzę
i czujesz spojrzenie, które Cię rozbiera.
Byłbym subtelniejszy, ale zanim zasnę
chciałbym być przy Tobie- Teraz.

I nucisz krótką pieśń, kiedy Cię dotykam
a na Twojej szyi usta czują dreszcze
i przebiegam dłonią sprytną przez obojczyk
sięgam po guziczki i rozpinam- wierszem.

Wzdrygasz się na dotyk dłoni
malującej różne kształty.
I przyciągasz do mnie myśli.
Trzymam dzisiaj nie na żarty- Cię

I choć pragniesz się odwrócić
zwilżyć usta mym językiem.
To ja trzymać przestać nie chcę
bo bliskością dziś otulę- ukocham.

tak jak zechcesz.

Serce z kamienia w twych damskich dłoniach
nie jest granitem, ani marmurem.
Ty w palcach swych- do niego śpiewasz
piosenki, marzenia i sny kolorowe.

I kruszysz tak czule z niewzwykłą dbałością
ogrzewasz swym ciepłem, doceniasz trud.
Spotkałaś mnie w dniu- szarym, deszczowym
nie strasznym był Ci mrożący chłód.

Porywasz mnie co dzień w świat lekko baśniowy
i sklejasz od nowa okruszek po okruszku.
Zaczynam dni z uśmiechem- o poranku
i kończę dzień z sercem w jednym kawałku.

Ty trzymałeś mnie na dłoni gdy na świecie byłem chwilę.
I troszczyłeś się codziennie o mych marzeń szybki bieg.
Porywałeś mnie ze sobą, wszędzie tam gdzie nie byłem.
I mówiłeś z cierpliwością co jest dobre, a co złe.

Ty uczyłeś mnie codziennie trzymać w dłoni ostry nóż
i zaplątać sznurowadła żebym bez rzep biegać mógł.
I dawałeś mi codziennie najcenniejszy z wszystkich skarb.
Pakowałeś co dzień w miłość Twój jedyny tutaj czas.

Ty dzielileś ze mną chleb i Ty trwałeś w mej chorobie
byłeś pierwszy wśród nielicznych, niemyślących wciąż o sobie.
Ty martwiłeś się na zabój i wierzyłeś w moje kroki
i puszczałeś mnie samego w górskie, zimne, srogie drogi.

Ty uczyłeś mnie codziennie, przez ból trudów, także łzy
żebym radzić należycie mógł gdy już nie będziesz Ty.
Bardzo dumny jestem z Ciebie i dziękuję za tę drogę
Wybacz tylko Tato drogi, że ten jeden raz zawiodłem.

Jesienny wiatr swe krople deszczu
porywa tam gdzie zimy chłód.
Zamienia wodę w śnieżynek blasku
strojąc codzienność w szarawy lód.

I sroga cisza panuje wszędzie,
a w domach tylko kominków trzask.
Ludzie milczący, zamknięci wbrew sobie
tracą nadzieję, na lepszy czas... .

Siadam wieczorem w mym wielkim fotelu
otacza mnie ciemnośc i trzaski kominka.
Codziennie spotykam ludzi tak wielu,
choć nie chcę nikogo poza Tobą spotykać.

Szukam Twych słów i splecionych dłoni,
szybkich oddechów i gwałtownej burzy.
Lecz siędzę znów sam, w mym wielkim fotelu
i w ciszy tej nocy zamykam znów oczy.

Znajdujesz mnie sama, bez podpowiedzi [...]

Jesteś jak nocne niebo, skryte za chmurami
niewidoczne i piękne, mieniące się gwiazdami.
Lecz by Cię dostrzec, trzeba patrzeć uważnie
kierować się sercem i wypatrywać rozważnie.

Łatwo Cię pominąć w księżyca blasku
i równie łatwo nie widzieć w codziennośći potrzasku.

Lecz gdy już się zatrzymać i wytężyć wzrok
może tak mijać i dzień i miesiąc- i rok.
Bo największe piękno skrywasz w swojej głębi
i tonę w nim codziennie, niech się przyjaźń spełni.