Ellander

Odziana jest w nic, a barwami zachwyca
Na głowie ogień iskrami się mieni.
Nie robiąc nic, do tańca pochwyca,
milcząc, słowami skromnie się dzieli.

W oczach tak żywych usłyszysz muzykę,
choć płomień świecy otacza cisza.
W dotyku tak czułym poczujesz życie
choć dusza twa do lotu się zrywa.

Uwielbiam jej ruch, płynny i dziki [...]

Tak trudno jest serce swoje rozwalić,
podzielić między bliskich Ci ludzi.
Ich smutki w radość przeobrazić,
kiedy Twój umysł jest szary i pusty.

Tak trudno pochwycić jest czas co przeminął,
choć mówią, że czas goi rany.
Przeszłość się dzieję teraźniejszą chwilą,
a dziś mogłoby się wcale nie zdarzyć.

Tak trudno pamiętać i trudniej zapomnieć.
O dniu, który noc i dzień się odtwarza.
Zamknięcie oczu otwiera mu bramy,
choć zbiec chcesz już z tego cmentarza.

Jest takie miejsce, które nie wymaga słów,
cisza jest tam więcej niż śpiewem.
Choć wszystko statyczne to panuje ruch
a radość niesie się cichym echem.

Jest takie miejsce gdzie często Cię zapraszam,
choć nie wymaga to ode mnie żadnego działania.
I wiem, że najwięcej uczyni najskromniejszy ruch
a Ty odnajdziesz mnie wtedy bez wahania.

Jest takie miejsce, gdzie skrywamy uśmiechy
choć niewidoczne to dla czterech oczu.
I choć są nieme to bardzo głośne
z dala od uszu i wścibskiego wzroku.

Jest takie miejsce, gdzie z Tobą tańczę,
nie odrywając stóp od twardego podłoża.
I choć po ziemi stąpam, zdaję się że lecę,
a Twój dotyk rozkazuje mi zostać.

Jest takie miejsce gdzie nie wiążą nas słowa,
dzielne czyny i przepiękne uśmiechy.
To miejsce to moje ramiona,
zostań w nich ze mną i pozwól się kochać.

Któregoś dnia uścisk mój nabierze znaczeń,
i dłonie okażą się Ci całkiem obcymi.
Wzrok wypowie więcej od ust,
a słowa okażą westchnieniem chwili.

Któregoś dnia porzucę wiarę,
zasady obrane w młodości przez los.
Tylko dlatego, że słuchać przestanę
myśli rozsądnych zebranych w stos.

Któregoś dnia doszczętnie spłonie
miłość noszona we mnie od lat.
Tylko dlatego, że sercem wybiorę
czy iść, czy zostać, czy brać. (?)

Któregoś dnia zostawię za sobą
strony spisane przez wspólny czas.
I chwilę cenił tak bardzo wysoko,
że oddam jej wszystko. I mnie i Ciebie

nas...

I zegar czas w lewo potrafi odmierzyć.
Świat lustro zamienia stronami.
Śmierć zwykle do życia rodzi,
a sens zawarty jest między słowami.

Zamykasz oczy gdy hałas zbyt głośny
i oczy otwierasz w wieczornym mroku.
Gdy mówią usta jak martwa postać,
ściśnięte bieleją od słów potoku.

Płonie las od Słońca blasku,
czasami ognia iskra nie wznieci.
I toną ludzie na śmierć w potrzasku
próbując spierzchnięte usta uświęcić.

Z miłości czasami rodzą się wojny,
a pokój zawiera bezduszną siłą.
Tak samo czasami umiera się z chęcią
choć kieruje bezmyślną chwilą.