Adam i Ewa wiodą poukładane życie, mają piękny dom, sporo pieniędzy, są po trzydziestce. Nadchodzi pora na dziecko. Poznajemy ich chwilę po urodzeniu się córeczki, która okazuje się nie tak idealna jak reszta ich życia. Lekarze i opiekunowie nazywają je "Darami Pana", a złośliwe dzieciaki w szkole po prostu "dałnami". Na domiar złego, córka Adama i Ewy cierpi na najcięższą odmianę DS (Down Syndrom). Z tego powodu rodzice początkowo pragną oddać dziecko do specjalnego ośrodka, ale Ewa po namyśle postanawia stawić czoła wychowaniu Myszki (Marysi - imię córki).
Od dawna planowałam przeczytać tą pozycję, zaintrygował mnie fragment znaleziony jeszcze w gimnazjalnym podręczniku. Od strony językowej książka jest w porządku, łatwo i przyjemnie się czyta. Jeśli chodzi o treść: niektóre wątki są świetne, naprawdę wzruszające i dające do myślenia, ciekawe jest też wykorzystanie motywu stwarzania świata i kontaktu Myszki z Bogiem. Próby wejścia w umysł dziecka cierpiącego na zespół Downa też są sensowne i logiczne. Jedyne zarzuty mam do zakończenia, nie chcę za wiele zdradzać, ale moim zdaniem jest nieco zbyt infantylne, chodzi mi tu o sam ostatni, krótki rozdział. Ogólnie polecam tą powieść, nadaje się do czytania w autobusie, językowo lekka, a treściowo interesująca.
Ulubione cytaty/ fragmenty: "Doskonałość jest zimna i boi się zbliżenia"; "Ale ziemia... Ziemia jest taka osobna. Będziecie pukać i nikt wam nie otworzy. Będziecie płakać i nikt nie usłyszy."

Gdy mówiłam Matce o depresji i próbie samobójczej Anity, chciałam już dodać, że cholernie boję się, że będę następna. Zrezygnowałam, słysząc "może miała jakieś ciężkie przeżycia, jak nie to pewnie fanaberie". Moje fanaberie też nie były niczym ważnym.

To bardzo smutne, że w dzisiejszych czasach "galeria" to miejsce, w którym sprzedają majtki, a "artystą" nazywamy człowieka, który się dziwnie ubiera...