Stoję posród tłumu samotna,
nikt nie słyszy mego szlochu ani krzyku.
Jestem tak zwyczajnie niewidzialna,
każdy omija mnie w popłochu.

Mogą myslec, że nie jestem sobą,
że to tylko chwila słabości...
Ale ja jestem jedynie zbłakaną dziewczyną.
Oni żyją w świecie pełnym bezradności.

Nie płacze nad własnym nieszcześciem.
Nie krzyczę z powodu bólu wielkiego.
Płacze nad świata oszczerstwem.
Krzyczę bo nie umiem naprawić tego wszystkiego.

Tak stoje sobie w tłumie samotnie,
jak ptak bez skrzydeł bezradnie.
Nie potrafie już znaleśc nowego zapału
i wbijam sobie nóz w serce pomału...