Przeżyć to cholerne życie tak, aby na naszym nagrobku nie było napisane "umarł, tak jak żył, nic nie zrobił, nigdzie nie był, nic nie przeżył".

Jak żyć, kiedy wokół tyle śmierci? Jak umierać, skoro wszędzie tyle życia?

Nie oddalajmy się od siebie, kiedyś może być za daleko na powrót.

Udając się na poszukiwania siebie, uważaj. Możesz znaleźć nie tego, kogo szukasz.

Przeszłość jest największą wojowniczką wszechczasów, ma na koncie miliardy ofiar.

Nikt jej nie pokona, można uciekać w przyszłość, lub walczyć w teraźniejszości.

Pochłonie nas i tak, staniemy się jej częścią, uwięzioną w obusiecznym mieczu jej wysokości.

Zmiany w życiu są łatwe. Trzeba tylko kopnąć w tyłek nasze zadufane w sobie ego, dać policzek strachowi przed podążeniem inną drogą. To stabilizacja jest trudna, wymaga od nas wytrwałości - wobec rodziny, pracy, przyjaciół. Czasem lepiej postawić wszystko na jedną kartę, niż wciąż pasować, gdyż wygrywające rozdanie może nigdy nie nadejść.

Określenie, że ludzie biorą udział w wyścigu szczurów jest krzywdzące dla tych biednych zwierząt. One przynajmniej dbają o swoje społeczeństwo, nie zostawiając swoich w tyle, dbają o swoje dzieci oraz rozumieją, że siła jest w jedności. Czasem myślę, że jeżeli istnieje jakikolwiek wyścig na tej planecie, to człowiek nie tylko popełnił falstart, ale także w ogóle nie powinien brać w nim udziału.

Odcięci od świata, nie zawisną na latarni.

Z pozdrowieniami dla Whitechocolatte.

Styks, kiedyś wypełniony złotem i kobietami, dziś po brzegi pełny banknotami i ropą.

Żyjemy w oparciu o ludzi,którzy nie mają możliwości nas podtrzymać.

W głębi duszy każdy z nas pragnie żyć spokojnie i bez problemów. Różni ludzie wybierają różne metody, aby próbować osiągnąć ten stan. Nie przeczę nielicznym się udaje, lecz lwia część z nas cały czas jest ograniczana przez rządy, przepisy, przypisy do przepisów, innych ludzi, pracę, a nawet całe kraje.
I w niektórych ludziach coś pęka, ludzie, którzy nigdy nie chcieli żadnych kłopotów, nagle przeistaczają się w nieludzkie skorupy, które obojętnie patrzą na otaczających ich świat lub w uważanych przez innych ludzi za pomyleńców, którzy nie wytrzymują ciężaru życia.
A wszystko to dlatego, że każdy chce szczęśliwego, spokojnego życia - a nie jest mu dane tego zaznać.

Moje serce jest jak sterta szmat owijająca ostatni kawał mięsa podczas mroźnej zimy. Brudne i nieszczere, wypierające się tego, że jest zerem.

Przy tak jałowych dniach, trudno zasiać ziarno pewności co do przyszłości.