Przemierzam nieskończoną ciemność, po krawędzi wypełnioną światłem obrazu jednego ze snów moich wszystkich. Pamięć rzeczy, które winne są zapomnienia, zapomnienie rzeczy winnych zapamiętania. Proza pełna rymów jaskrawym blaskiem wbija się w uszy kalecząc jak tysiące strzał kupidyna godzące wątrobę. Przeklęty jestem, gdyż mnie takim uczynili, błogosławiony gdyż sam tak zadecydowałem. Ciągła plątanina nieznaczeń więcej mówiących od słów tysięcy. Wieczna walka i nieustające zakazy, kto na górę kto na dół i po co to wszystko? Chciałbym jedynie widzieć Ciebie w Tobie to tak oczywiste, że nikt pojąć tego nie zdoła.

Kolejny zmarnowany dzień, kolejny zapomniany miesiąc, kolejny stracony rok. Tak, a nie inaczej mija nam życie. Pasma wciąż powtarzających się wydarzeń. Przeglądam dziennik z roku pańskiego dwa tysiące i czternastego, porównuje go do tego z poprzedniego. Nie różnią się niemal niczym. Język się zmienił, styl pozostał, interpunkcja zniknęła całkowicie - życie jest zbyt krótkie, żeby przejmować się przecinkami. Jeśli zaś chodzi o samą treść - plagiat. Popełniam plagiat własnego życia, które wciąż mnie zaskakuje.