Gdybym nie była dla ciebie przeciętną dziewczyną z ulicy
całowałabym cię chętnie.
Zbliżałabym się tak blisko, że brakowało by przestrzeni na krótki oddech.
Może gdybyś traktował mnie lepiej
niż w rzeczywistości dałabym się prowadzić po dnie niemoralności.
Może gdybyś docenił to, że cię kocham
że mi zależy nie widząc więcej nic oprócz granic twej młodej twarzy...
Może wtedy, nie teraz, nigdy już więcej
nie zbliżaj się, nie dotykaj mojego kołaczącego cicho serca.

Częściowo otwarte oczy sprawiały wrażenie obumarłych
oślepiający blask anioła zamykał powoli ślepia.
Wdzięk istoty skrzydlatej zachwycał i wprawiał w stan uniesienia,
bez wątpliwości dałbyś się mu poprowadzić.
Tajemnicza twarz pełna uśmiechu
skrywała jego tajemnicę.
Ona też musiała być piękna.
Serce było tak dobre, że i ja będąc blisko stawałam się lepsza.
Czy już teraz zabierze mnie do drugiego świata?
Przesuwał się w moją stronę w określonym celu, którego nie znałam.
Złożył pocałunek na mym czole i odszedł.

Ostatni raz pozwól mi się nacieszyć sobą,
napatrzeć oczom i nawilżyć usta spragnione twoich warg.
Dłońmi pragnę gładzić miękką twarz.
Delikatnie i jednolicie zanurzyć się w zmysłowości
w momencie przejaskrawienia wydobywanych uczuć z wnętrza.
Raz jeszcze, ostatni, daj mi ująć szczęście
póki nie wyruszysz w odległe sercu miejsce.
Dotąd jeszcze trwaj przy mnie, nim nie zasnę na wieczność.
Nie odchodź, poczekaj, już zamykam oczy.

Wspomnienia obudziły się jak dziecko ssące kciuk
spragniona powrotu do przeszłości zrezygnowała z teraźniejszości.
Wróciła do niego wierząc w przeznaczenie
stawiając na przypadek i stare, a zarazem piękne marzenie.
Gdyby mogła nie popełniłaby wtedy błędu,
zaufałaby sobie, a nie jemu.
Nie może, ale wraca pełna nadziei,
że przeszłość mimo, że minęła, jeszcze się zmieni.

Uśpiona jego pocałunkiem śniła o aniołach
skrzydlatych istotach ubranych w piękno Boga
ich trzepot skrzydeł złocistych mówił o miłości
pokorze, dobroci i sprawiedliwości.

Obudziła się z nadzieją prawdziwego nawrócenia
szczęśliwego życia w realnych marzeniach
czynach zwalczających wroga dobroci
szatana będącego złem w czarciej postaci.

Kiedy zrozumiała, że nie jest to proste
poprosiła Boga o dar wytrwałości
dotąd nie wiadomo czy spełnił jej życzenie
jednak gospodyni szatana wielbi Jego imię.

Upadła z głośnym trzaskiem
uderzając głową o wystający z ziemi kamień.
Jego nie było,
nie chciał bądź nie mógł.
Odszedł odgradzając się od niej wysokim murem.
Nie sprawił, że otworzyła oczy
maleńka istota w stanie hibernacji.
Potknął się o nią omijając płaski i ostry kamień.
Nie spojrzał za siebie,
nie podał jej dłoni
nie czuł obowiązku udzielenia pomocy.
Dla niego sensem był tylko on
dobra zabawa, wino i śmiech.

Skulił kolana ściskając je z brzuchem
zastanawiał się gdzie jest Bóg jeśli nie tutaj
może On nie widział, że chłopiec jest nagi
na ulicy po której pięknie ubrani Panowie i Panie dumnie kroczą?
Nie zauważył tego Pan z wysoka.
Jeśli jest wszechwładny dlaczego nie odebrał któremuś z tych ludzi drobnej szaty?
Dlaczego skazał chłopca na wstyd?
Młody chłopak tak jak Jezus ogołocony z dóbr materialnych.
Dziecko posiadało tak wiele jakże dla innych nic.
Duszę przepełnioną miłością do innych ludzi.
Głodne podniosło wypadający chleb z ręki starszego pana,
żeby nasycić jego łaknący żołądek.

Po chodniku biegnące jabłka
każde w swoją stronę
jak ludzie kroczący po różnych drogach
świadczą o moim niezdecydowaniu.
Młoda dziewczyna pomaga mi powkładać je z powrotem do koszyka.
Czerwone owoce pomiędzy zielonymi,
jakie to prawdziwe
podobne do nas
do mojej zimnej dłoni i twojej gorącej
zbliżone do jednego żarzącego się serca i drugiego lodowatego.
Nasze spojrzenia pełne namiętności,
przyciągające się do siebie nagie ciała,
które nocą łączą się w jedno.
Długie, delikatne pocałunki,
które karmią mój organizm.
Dziękuję pomagającej mi dziewczynie
i znowu wracam do wspomnień wypełniających mój świat.

Płacz dziecka na wiadomość o tym zdarzeniu
dał dorosłym do myślenia.
Wilcze wycie wydobywane z ziemi
nie pozwalało zapomnieć, że przeżył z nami tyle lat.
Pamiętam, kiedy wilgotnym językiem lizał swojego pana po rękach,
które dawały mu pożywienie.
Wtedy, gdy jego oczy śmiechem odpowiadały na pochwały człowieka za posłuszeństwo wobec niego.
Dano ludziom władzę nad światem doczesnym.
Pan, otwierając rankiem oczy na świat
znalazł jego ciało, mokre w deszczu,
przesiąknięte wodą.
Bezbronne oczy prosiły o pochówek w miejscu bezpiecznym
niedaleko od domu.
Ostatnie niewypowiedziane życzenie spełnił człowiek śmiertelny.
Futro i serce rozkładające się głęboko w ziemi nawilżane łzami dzieci tęskniącymi za zwierzęciem.

W pohańbionym hełmie kroczy trudną drogą
chciałaby sprostać wyzwaniom narzuconym jej na nowo.
Nauka musi iść w stronę przyszłości
gdzie w XXI wieku mówią o mądrości.

W sztuce zawarta jej literatura piękna.
Ubrana w wiele rad i morałów w niebie pełnym piekła.
Chciałaby na nowo stworzyć wyniosłe dzieła
na ziemi, gdzie nie ma czasu aby to doceniać.

W pośpiechu każdy podąża za monetą
nędzarza myląc z artystą, bałwana z poetą.

Uśmiech podaruj memu sercu mówiąc prawdę
choćby najgorszą, brzydką i piekielną,
niemiłą i niesubtelną.
Spokojnie.
Ludzie mówią co myślą nie bacząc na konsekwencje.
Więc i ty wyraź odważnie własne zdanie
choćbyś nawet miał mnie ugodzić słowem jak nożem.
Sztylet przerwie barierę kłamstwa,
a ja będę płakać
jednocześnie ciesząc się sercem,
bo kiedy zaczynasz szczerze opowiadać
nastaje dzień, zza chmur wychodzi słońce,
deszcz staje się ciepły i przyjemny.
Kroczymy po rannej rosie pełni optymizmu i nadziei.

Znalazłam czterolistną koniczynę przechodząc pod wysoką drabiną,
na drodze gdzie siedem lat temu stłukłam swe zwierciadło.
Nazywana od dziecka siódemka w piątek trzynastego
spotkałam zakonnice.
Pamiętając słowa mamy, że gdy spotka się taką panią splunęłam dwa razy za lewe ramię.
Zabity czarny kot, leżący w rowie, tuż przy drodze uśmiechał się do mnie, mówiąc, że właśnie przebiegał mi drogę.
Tuż przy bramie mego domu spotkałam znajomego kominiarza
złapałam za guzik myśląc o podkowie.

A teraz pytam, gdzie to szczęście, gdzie ten pech?

Jasny grom uderzył o ziemię
wszystko pali się
Bóg sieje zniszczenie.
Wielka fala napotyka brzeg
każdy na drodze stojący dom runie
wcześniej czy później
a życie moje, Twoje czy jego odchodzi,
bo kto umiera, to nie ma znaczenia.
Świat nadal istnieje
czekając bezsilnie na następną tragedię.
My teraz szukamy domu
błądząc na mlecznej drodze.

Trzęsę się nieświadoma własnego istnienia
pewnością jest jedynie jego nagie ciało leżące tuż przy mojej głowie
twoje oczy szepcą "Julio żyj, nie rób tego"
biorę nóż, chce pieścić nim dłonie, zostawić go w sercu
jego oczy mówią "spotkamy się jeszcze gdzieś tam, ale teraz nie możesz odebrać sobie życia"
nie potrafię Cię przekonać, że to nie prawda
byt bez miłości jest niczym niebo bez gwiazd
to dziecko obdarte z piękna i bezbronności
radość pozbawiona uśmiechu,
rycerz bez szlachetności i anioł, któremu wyrwano skrzydła
krzyczę "Romeo unieś mą duszę ku górze, chcę być bliżej ciebie"
podcinam żyły i mieszam je z łzami,
myślę by znów cię dotknąć, kochać i nigdy nie opuszczać
być już na zawsze razem

budzę się przypominając sobie sen
i twoje słowa "jeszcze nie teraz najdroższa"

Tracę Cię, pozbawiasz mnie powietrza
Nie dasz się przekonać.
Nieprzejednanie twierdzisz, że racja leży po twojej stronie.
Szepce: Kocham cię.
Myślisz, że się mylę, nie potrafisz uwierzyć w prawdziwość słów.
To prawda, są szczere jak krople deszczu w ulewie, prawdziwe do końca.
Patrzysz i milczysz, chcesz powiedzieć, ale nie robisz tego.
A je szepcę znów jedno zdanie.
Sama domyślić mam się nie wylanych przez Ciebie wyrazów.
Prosisz jedynie oczyma, a zarazem żądasz, a ja już wiem, że nie domyślę się niczego, może tylko tego, że nie chcesz powiedzieć ani słowa.