- Spróbujmy jeszcze raz. Proszę.
- Moja osoba daleko odbiega od Twojego ideału. To nie ma sensu.
- Przecież ja nie szukam żadnej doskonałej dziewczyny. Ideałów nie ma.
- Może masz rację, ale ja jestem przeciwieństwem tych cech, których szukasz w partnerce na całe życie. Po co mam zawieść i Ciebie, nie spełniając Twoich oczekiwań?
- Dzwoneczku, Ty jesteś zupełnie inna od tych dziewczyn które znam. Inna nie znaczy gorsza, przeciwnie, dla mnie właśnie kiedy jesteś sobą i wiem, że nie udajesz tak jak reszta świata, sprawia, że jesteś doskonała. W każdym minimetrze. Teraz kiedy zrozumiałem, że Cię kocham... Proszę daj mi jeszcze jedną szanse.
-Dobrze. W razie gdybyś zmienił zdanie nie odchodź jak wtedy, powiedz prawdę.
-Nie odejdę jeśli będziesz przy mnie. Jeśli prawda bez żadnej obłudy będzie kroczyć tuż obok. Nie powtórzę błędu przeszłości, uciekając w kłamstwo. Kocham Cię.

-Dlaczego o Niego nie walczysz? Przecież widzę jak bardzo go kochasz...
-Bo uczucie do Niego mnie zabije. Chwilę będę szczęśliwa, a potem życie znowu mi dokopie... Milion razy mocniej, a Jego przy mnie nie będzie. Znowu.

Tylko przyjdź i spraw, że maska na mojej twarzy zniknie i znowu będę sobą.

Prawdziwa przyjaźń jest jedną z tych wartości których nie wolno nam wyceniać. To miłość bezinteresowna między dwojgiem ludzi.

-Powiedź mi co u Niego słychać?
-Szczerze mówiąc to nawet nie wiem. Pisze z Nim sporadycznie.
-Przecież ciągle go kochasz... Zresztą chyba dzisiaj ma urodziny. Nic mu nie napisałaś?
-Złożyłam mu życzenia.
-A czego mu życzyłaś?
-Czego? Szczęścia, którym jest ta wyjątkowa osoba którą On tak bardzo kocha.

Wszystkie Jej uczucia były zależne generalnie od Niego. Cieszyła się wtedy kiedy ślicznie do Niej pisał, płakała kiedy nie miała od Niego żadnych wiadomości i nie dawał znaku życia i śmiała się kiedy tylko ją rozśmieszał. Traktował ją jak zwykłą koleżankę, dla Niej natomiast On był powietrzem bez którego nie da się żyć. Jeśli był, żyła pełnią życia, a kiedy znikał stawała się wrakiem człowieka.

To straszne jak bardzo może uzależnić się od drugiego człowieka...

-Zastanów się i powiedź o co teraz masz do samej siebie pretensje? Chciałaś tego. Pamiętam, chciałaś.
-Czy chciałam, żeby był szczęśliwy pomimo tego, że Jego szczęściem miała być Ona, a nie ja? Masz rację, chciałam. Bardzo chciałam, aby był szczęśliwy. Dalej chcę. Nawet jeśli Jego szczęście nie nazywa się już Dzwoneczek. To chyba wystarczający dowód na to, że Go kocham.
-Tak. Chyba tak.

Być może to nasz koniec, ale ja kochać będę Cię już na zawsze.

Gdzie jesteś? Czyż nie widzisz jak się duszę?
Proszę, bądź przy mnie znów. Spraw abym zachłysnęła się nagłym przypływem powietrza.

Bycie na każde jej zawołanie i spełnianie marzeń, których Tamten nawet się nie podejmował sprawiały, że poszarpane serce powoli się sklejało. Rozrzucone kawałki,
wszędzie gdzie tylko to możliwe zbierał i układał...Jak puzzle. Próbował zabić wspomnienie o Tamtym. I jeśli kiedykolwiek w Jej sercu nie będzie brakowało żadnego kawałka nie sprawi to, że będzie szczęśliwa.
On, Tamten i tylko On był podstawą i fundamentem do Jej szczęścia.
A jak zbudować mocną strukturę bez fundamentu?

I gdy jest tak ciemno, że w tunelu nie widać pojedynczego błysku światełka, a przyjaciele których nie ma nie powtarzają swojego "Będzie dobrze, zobaczysz" wtedy stajesz się silniejszym.
Wiesz, że w grze zwanej życiem walczysz sam, a tylko od czasu do czasu trafia się bonus, którym jest pomoc kogoś z boku.

I choć wiedziała, że do siebie nie pasują teraz nie potrafiła już nic zrobić. Nie zabije tej miłości, swojej pierwszej. Nie umie.
Była by szansa gdyby był trochę bardziej szalony, gdyby był wariatem tak jak Ona, gdyby potrafił marzyć, choć odrobinę...
Właśnie, gdyby... Tylko, że On był realistą, a nie wariatem, nie osobą, która żyje bez granic i zawsze robi to co zechce.
Ona właśnie taka była. Tak bardzo szalona, że ciągle robiła rzeczy odległe od przyjętych norm. Tworzyła swoją własną historię.
Zrobiłaby dla Niego wszystko.
A On? Tak, wariatek się nie kocha. To zbyt niebezpieczne.Dobrze zrobił, że nie chce mieć z nią nic wspólnego.
Ona rozumie. W końcu nie może wymagać tak wiele od realisty.

Nazywał ją Dzwoneczkiem...
Mówił, że jest taką małą wróżką, która zawsze pomaga.
Uśmiechnęła się dziś, uśmiechnie się jutro i znowu kiedyś kiedy to usłyszy.Właśnie dzięki temu przez kilka sekund była radosna.Czuła się tak zaczarowana jak Jej bajkowe imię - Alicja.
Przez chwilę była Dzwoneczkiem z krainy marzeń, który potrafi latać, a w współczesny sposób jest naćpany marzeniami.
Brzmi tak brudno, tak brudno współcześnie.
Po prostu Dzwoneczek.

One dwie wiedziały, że życie niekoniecznie musi być słodkie i o smaku malinowej mamby.
Oczywiście mogło i jak najbardziej miało prawo takie być, ale niekoniecznie takie było.
Dobrze wiedziały, że jest jakie jest. Zależne i dla każdego zupełnie inne. Nie lubiły stwierdzenia, że życie to nie bajka, bo bajką mogło być i to najpiękniejszą jaką można sobie wymarzyć.
Postanowiły nie czekać na lepszy świat tylko wyidealizować go na tyle by to radości było najwięcej. Dążenia te doprowadziły do tego, że wszyscy uważali Je za wariatki, ale dla Nich nie to było ważne. Najważniejsze było to, że One wiedziały jak cenna jest ich osobowość i jak bardzo błyszczą na tle innych, tych którzy udawali kogoś kim nie są i upodabniali się do siebie wzajemnie nie kreując własnego charakteru.

Dla przyjaciółki.