Przegnany, zakrzyczany, pokonany?
Poniżony, zrozpaczony, wycofany?

Zmusiliście mnie do ucieczki. Do stałego odwrotu. Bez końca tropiliście mnie jak zwierzę. Nie daliście czasu na wytchnienie ani opatrzenie ran.
Wybiliście do nogi mój batalion. Wytłukliście moją kompanię braci. Odcięliście dopływ amunicji i prowiantu.
Zbliżacie się do mnie, gdy stoję samotnie za murem rozerwanego przez bomby domu. W prawej dłoni mam tylko bagnet.
Ale cieszę się z tego. Wiem że zaraz wbiję jednemu z was w gardło bagnet. A jego krew ściekając po nożu ogrzeje moją dłoń.
Nie ważne co będzie potem. I tak przestrzeliliście mi lewe ramię. Gangrena i tak dopadnie moją duszę.

ANIOŁ CO ZWĄTPIŁ:

Wyrywam pióro
Wcale nie dziwi mnie radość cierpienia
Spadek istnienia
Rozkaz brzmiał: chroń!
Zaprzestał już na samym początku
Na co komu syzyfowa praca?
I tak znów spadnie
Znów go przygniecie
Zbyt głupie dziecie
Błędy młodości
Kłęby wieczności
Wszystko się splata
Zima nie doczeka lata
Nim dojdzie upadnie
Znów w drodze się zatnie
Nie doczeka wieczności
W swej ułomności

-O czym najbardziej lubisz śnić?
-O niczym.
-Jak to o niczym?
-Najbardziej lubię te chwile kiedy przestaję istnieć. Dla świata i dla siebie.