Księżycowe palce pieszczą klawisze pianina.
Sonata smutku wnika w człowieczą duszę.

Mgłą osnute gwiazdy
Błyszczą w oczach przepełnionych samotnością.

Drży serce leżące obok
Twego ciała...
Zimnego, choć tętni w nim krew.
Czy życie?

Ciepła łza obrysowuje maskę,
Która o poranku ukaże ci
Szczęście.

Tylko te oczy.
Wciąż tylko te oczy
Osnute zieloną mgłą
Zrodzą niepewność.

I Twój uśmiech,
Kiedy podejmiesz grę.

Ukryj mnie,
Schowaj przed złym światem,
Przed spojrzeniem zimnych oczu,
Przed błądzącym słów sztyletem.

Przykryj szalem zwiędłe róże.
Wymaż z nut żałobny ton.
Zapal lampkę na dobranoc.

Tak się boję niepamięci,
Dech zapiera współistnienie.
"Być czy nie być?"
Plączę słowa w odpowiedzi uwikłane.

Ukryj mnie,
Schowaj we wspomnieniach
Polnych pól,
Zapachu lata.

Odsłoń słońce wciąż zakryte
Za kotarą czarnych chmur,
Z których deszcz rzęsisty rosi
Suchy piach
Spod moich stóp.

Ukwieć łąkę podlewaną
Mymi łzami pradawnymi,
By kolorem zabarwiła
Ból i strach...
Nadała sens.

Kiedy w noc bezbrzeżną,
Cichą
Wzrok podniosę w blask gwiaździsty...
Ukryj mnie.

Pierwszym kolorem, który ujrzałam, rozwarłszy powieki, była zieleń Twoich oczu. Wypełniała mój Wszechświat, który mieściłaś w swych ramionach. Te bezpieczne ramy z biegiem lat rozwierały się co raz szerzej, wypuszczając mnie niechętnie w ciemny, niezbadany świat. Kolor nadziei jednak nigdy mnie nie opuścił.
Wiosenna trawa wyrastała pod moimi stopami, kiedy tylko upadałam. Czasem wiatr zrywał z mych gałęzi uschnięte nadzieje i pożółkłe pragnienia, lecz dzięki Twojej trosce i opiece zieleń znów wracała w korony mego życia, a ja niepomna porażek, zuchwale wyciągałam ręce ku słońcu.
Czasem deszcz smutku rosił moje lica, czasem krzyk burzy dławił mi krtań, lecz żar Twojej miłości w końcu zawsze zdołał osuszyć żal. Ufna w Twą opiekę, odziana dumą utkaną z Twej wiary z uporem i dziecięcą beztroską brnę przed siebie.
A choć celu nie widać, to dzięki Tobie, Mamo, mam pewność, że ta podróż ma sens.

Znów zakwitły żonkile
Nowy rok,
Nowy dzień,
Nowe chwile.
Spod płachty zimy
Wyciągnęły szyje.

Żółte i białe fruwają motyle.

Noc za słońcem się chowa.
Od nowa
Budzi się życie, przyroda.
Wciąż zachody i wschody księżyca,
Wiosna wraz z kwieciem
Radość przemyca.
Napełnia serca nadzieją.
Wśród szczęśliwości śpiewu ptasiego
Maleją
Troski, kłopoty i znoje.

Znów szczęśliwi będziemy oboje.