Kobieca natura jest jak ocean, ulega najlżejszemu naciskowi, ale dźwiga najcięższe okręty.

Widziałem Anioła...
miał błękitne oczy,
szare skrzydła...
...i smutek na twarzy...
Spytałem czemu płacze,
lecz on odszedł...
A może to nie był Anioł...???

Dla Niej...

Nie mogę powiedzieć Ci słowa pięknego,
bo jeszcze Cię dobrze nie znam,
ale gdy patrzę w Twoją stronę
to widzę obraz kolorowych marzeń.
Powiedz: co sprawia, że odczuwam radość w Twojej obecności?
co sprawia, że gdy patrzę w oczy Twoje czerwienią się policzki moje?
co sprawia mi tak wiele radości gdy w mojej wyobraźni Twój obraz gości?
co sprawia, że gdy moje błękitne oczy nie mogą oderwać się od Twojej osoby?
Powiedz proszę, czy to zalążek pięknego uczucia?
czy to obraz marzeń snucia?
czy to minuta snu pięknego?
czy też odrobina obraz rzeczywistego?

Na te pytania odpowiedź jest chyba krótka:
do łóżka podchodzi mama i mówi: "Synu, pobudka!"....

Niebo grafitowe
odbija się w Twoich oczach...
...Błękitnieje...
Nareszcie pocałunek
szybko
Księżyc patrzy!
Róża w moich palcach
ocieka łzami
I tak nie wrócisz........

Zapytałem kiedyś biednego człowieka, co chce aby dał mu los?
-Pieniędzy - odrzekł on, zmarszczywszy lekko no.
Spotkałem bogatego człowieka, co by on od losu chciał?
A on rzekł, z wielkim smutkiem:
- Miłości, po za nią, wszystko już mam..."

Rozbieraj mnie powoli,
ze wstydu,
uprzedzeń,
doświadczeń,
do samej miłości
aż Bóg wstrzyma oddech...

Chodź
I znów
Wstąpimy do mizaru,
Gdzie półksiężyce
Zwisają z sukien,
Palt, dywanów
Dla kokietek
I dla atamanów,
A gdy noc
Zapadnie
I miesiąc obleje
Nagrobki
Tak blisko
Przy cmentarnym
Ganku,
Przeczytamy
Jak dawno umarliśmy...

Pokochałem Cię na tyle mocno,aby znienawidzić dzień w którym Cię utracę...

Wiatr - słodki zapach z sobą niesie
i próżne nadzieje...
Jesteś wiatrem ukochana...
- słodki zapachem rozczarowań...

leżałem sam na białej pościeli
zapach samotności
przenikał moją duszę,
ciemny pokój
jakieś szare majaczące kształty
tuliły się do mnie
jakby bały się nocy
tylko okna
dumne, spokojne były nie ruchome
jak posągi antyczne
w muzeum czasu...

Zaprowadziłaś mnie tam
gdzie nigdy jeszcze nie byłem
teraz muszę wracać do siebie
z bardzo daleka.
Więc wracam po omacku w pustkę
i znów tak bardzo się boję nocy
które oswoiłaś dla mnie tylko na moment
i tylko Twoje ręce potrafią je ugłaskać...

Jutro nie pójdę do szkoły
potem też nie.
Nie jestem tam teraz potrzebny nikomu.
Pójdę nad stary zalew
pozbieram trochę liści.
i wrócę do domu.
Tam też mnie nikt nie chce.
Sam nie wiem po co żyję.
Chyba Bóg ma ubaw,
tam w górze, patrząc na mnie
będę się śmiał razem z Nim,
przecież to takie zabawne - - być takim żałosnym.
A jeszcze wczoraj da tygodnie temu
myślałem, że coś się zmieni.
Nadziej była we mnie do wczoraj.
Ale te zielone oczy patrzą w złą stronę
to nie moje oczy - a szkoda.
I tak kiedyś utoną w butelce najgorszego wina.
To żałosne, ale i tak Kocham....

Jestem motylem...
wiesz, tak jest.
Świat podzielony,
rozpada się.
Myśli cierpiące
w nocy skomlące
zaniepokoiły Cię.
Nie da się spać,
bo trzepot skrzydeł
wciąż jest głośny,
zabija ciszę.
To znów ja
przychodzę do Ciebie,
pyłkiem Ci pisze,
że nigdy nie słyszę
stukania do drzwi...
Pokochałem Cię,
bo przecież jestem Motylem....

Czasami boję się siebie
sztucznego uśmiechu
zatopionego na wystraszonej twarzy.
Boję się,
że gdy go już zobaczę
każe mi odejść w ciemna noc,
której też się boję.
Schowam się pod mostem
i będę czekał aż słońce wstanie
a jeżeli to nie nastąpi
będę czekał
aż wieczność minie
ciekawy jestem tylko
czy wieczność
to prawdziwe nigdy...

Spacerujemy na krawędzi samotności
po jednej stronie ja
po drugiej Ty
między nami przepaść
tak wielka
że spacerując razem spacerujemy samotnie