Wiersze — DorotaB

Oczy,
myśli, słowa
o znalazła się moja
szczęśliwa podkowa

Miasto złudzeń dziś ciebie wita,
gdzie martwą ciszą pokryta jest każda ulica,
a ślad twój tam zanika.
W domach zbudzone żyją demony,
patrzą przez okna ,szukając dusz przygnębionych.
A ty niczym samotnik strudzony,
podążasz wzrokiem w ich strony.
Gubisz w ślepych uliczkach sens własnego istnienia,
i już nawet boisz się własnego cienia.
Uciekasz, lecz twoja tułaczka krąg zatacza,
i do miasta złudzeń powraca.
Bezsilność znów króluje,
a wiara truciznę na balu nadziei serwuję .
Jednak ciągle wierzysz ,że tam po tamtej stronie ciemnej ulicy,
znajduję się jasność bijąca z zapomnianej przez miasto dzielnicy.
Czeka na ciebie aby podać ci rękę
i mogłaby zakończyć tę udrękę.

Co czujesz wiedząc,że ona nocami zalewa się łzami ,
na co patrzysz rano kiedy widzisz ją zapłakaną,
jakie tobą targają uczucia kiedy ona myśli samobójcze z głowy wyrzuca,
co jej powiesz gdy ona swój smutek za sztucznym uśmiechem chowa,
czy wtedy zbędne będą twoje słowa jakie to piękne ma ona życie z tobą od nowa...

Magia dziś nad miastem się pojawiła
swoją mgłą domy ludzi pokryła,
niczym senna zjawa
u każdego cząstkę siebie zostawia
bawi się nami
ucisza spory ,chowa zbędne słowa
pokazuję jak można pokochać od nowa
otula nutą wyobraźni ,
zabiera do świata naszych fantazji,
pozwala na zbyt wiele
ale jednocześnie pokazuję niewiele
tylko po to aby ludzie życiem uśpieni
czekali na nią w zakamarkach swoich cieni.

Czasem tam wracam,
myślami wspomnienia zawracam
tworzę wielkie uczuć morze
samotność swoją ograniczam
i tak po prostu sobie znikam.
Na skraju jutra
pochłonięta znikaniem
zapomniałam o tym wszystkim
co było moim wyzwaniem.

Zataczam się w płomieniach tego świata,
zaczynają płonąć już nadzieje,
życie usycha w moich oczach,
a serce prochem się staje.
Tak bardzo chciałam być,
śnić,marzyć i uczuciem darzyć,
ale znieczulica tego świata wyssała ze mnie wszystkie piękne lata.
Wspomnienia już nie istnieją,
teraźniejszość miesza się z przeszłością i przyszłością tworząc chaos.
Stoję w miejscu i pozwalam płomieniom przeze mnie przenikać,
tworząc ten błogi stan ,że jestem tylko ja tam i moje złudne spalone nadzieje.

Poezja grubymi nićmi szyta ,
przez twoje szuflady umysłu przemyka
drąży wątki ,sensu szuka,
czasem do serca zapuka.
Umknie gdzieś niepostrzeżenie ,
lecz powraca i zapuszcza korzenie.
Ty jako twórca jej żywota
czasem wrzucasz ją do błota,
aby taka pobrudzona
zabłyszczała sensem na miarę złota.

Byłam poezją, sennym marzeniem ,
a dziś w twoich oczach pozostałam tylko zapomnieniem.
Przykrywasz mnie łzami
i wspomnieniami jak to było między nami.
Pragnę powrócić
i na nowo miłości się nauczyć
lecz próżne są moje chęci i słowa
bo twoja dusza już inną uczy miłości od nowa .
A ja niczym pustka nikomu nie znana
pozostałam sama cierpieniem zalana.

Zasnęła miłość w magii ramionach
taka smutna , nie spełniona,
pełna obaw ,bólu i zwątpienia,
Leżąc w otchłani ukojenia,marzy,
aż ktoś ją wybudzi z tych sennych miraży.
Czasem nie potrzebnie rozbudzona
tańczy z burzą gniewem otulona,
potem płacze z letnim deszczem ,
i ociera łzy słonecznym gestem.
Rzuca na wiatr puste słowa
tylko po to aby złe emocje rozładować
i powrócić znów tak bez żalu
na swoje miejsce na miłosnym balu.