Wspomnienia w zimne myśli zaklęte ,
serce przez rozum już dawno przeklęte,
i ten zły czas co zniszczył uczucia w nas,
pozostawiając tylko pustkę bezsensownego istnienia,
okrytą ciemnym pyłem zwątpienia.

Los dał mi igłę i nić,
kazał mi swoje przeznaczenie szyć,
a ja nie wiem jak ,bo materiału mi brak.

Łzy utopić w morzu zapomnienia,
otrząsnąć się z piasku cierpienia,
aby móc znów spojrzeć oczami wyobraźni
i powrócić do świata dziecięcych fantazji.

Utul mnie myślami,
jakie krążą między nami,
niech zbędne będą tutaj słowa ,
bo miłość w nas się chowa,
i pragnie ponownie zapłonąć w sercach od nowa.

A jeśli czasem tak po prostu się wygaszę
to nie miej do mnie żalu,
tylko otul ogniem swego żaru,
zatocz krąg z płomienia
i uratuj z rąk zimnego zapomnienia.

Oddychać czystą wolnością,
upajać się swoją obecnością
i zasypiać w objęciach błogiej ciszy.

Szarość dnia zabrała resztki pyłu tęczy
i rozsiała martwą ciszę ,
która ludzkie dusze dręczy.

Związać myśli nieokrzesane ,
zgasić zbędne słowa,
zdeptać strach i zwątpienie
i zacząć żyć tak po prostu od nowa.

Otoczeni mętnym czasem ,tworzymy krętą ścieżkę pełną obojętności i złudzeń.

W cieniu myśli swoich do cierpienia przyznać się boisz,
czasem rzucasz światło bólu ukojenia ,
lecz dalej tkwisz w cieniu swojego cienia.

Chwila zwątpienia ,
jedna kropla cierpienia,
parę łez dążących do ukojenia
i czas ,który nie ma już znaczenia.

Spójrz czasem na mnie, tak przez chwilę
i tak starannie,a potem spraw aby moje oczy twój wzrok zaskoczył.

Życie na Ziemi to taki mały skrawek ogromnego materiału zwanego wszechświatem .

Niekiedy piękne chwile zataczają senny krąg
i budzą się przed wrotami złych wspomnień.